گریه بر امام حسین ع

گریه تجلی طبیعی یک احساس و حالتی جبری و فطری از یک رنج, یک شوق یا یک اندوه است

گریه تجلی طبیعی یک احساس و حالتی جبری و فطری از یک رنج، یک شوق یا یک اندوه است. یکی از دانشمندان غرب در این رابطه می‌گوید: انسانی که هرگز نمی‌گرید و گریستن را نمی‌داند احساس انسانی را فاقد است.مگر نه اشک زیباترین شعر و بی تاب‌ترین محبت و پرگدازترین ایمان و تب‌دارترین احساس و خالص‌ترین گفتن و لطیف‌ترین دوست داشتن است که همه در کوره دل به هم آمیخته و ذوب شده و قطره‌ای گرم شده‌اند به نام اشک؟ مگر نه قلب، قالب اشک است و اشک در قلب شکل می‌گیرد و لذا اشک شبیه قلب است. گریه ترجمان دل است مثلا کسی که عزادار است و مرگ عزیزی قلبش را می‌سوزاند، باید گریه کند.

وقتی که دلش یاد از او می‌کند و زبانش سخن از او می‌گوید چشمش نیز با او همدردی می‌کند مگر چشم از زبان صادقانه تر سخن نمی‌گوید؟!اشک چشم نشانه رقت قلب است کسی که از صحنه دلخراش منقلب نمی‌شود تا اشک تاثر بریزد و نیز از حقیقت و جلوه زیبایی لذت نمی‌برد تا اشک شوق جاری گرداند از قلب سلیم و روح متعادل برخوردار نیست.امیرمومنان علی (علیه‌السلام) می‌فرماید: خداوند متعال افرادی را که به هنگام استماع قرآن تحت تاثیر قرار نمی‌گیرند و از شنیدن آیات مربوط به قیامت تعجب نمی‌کنند، و خنده می‌کنند، مورد سرزنش قرار می‌دهد و می‌فرماید: تضحکون و لا تبکون آن گونه که از متون اسلامی استفاده می‌شود نام حسین (علیه‌السلام) با گریه و ناله آمیخته است و قبل از شهادتش پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) و امیرمومنان علی (علیه‌السلام) و مادرش فاطمه زهرا (سلام الله علیها) بر او گریسته اند. طبق روایات فراوانی، چون حضرت حسین (علیه‌السلام) تولد یافت جبرئیل به رسول خدا (صلی الله علیه و آله) نازل شد و خبر شهادت آن نوزاد را به پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) و پدر و مادرش داد و آنان از همان ایام برای حسین (علیه‌السلام) گریستند. طبق روایتی که از عایشه نقل شده است امام حسین (علیه‌السلام) کودک خردسالی بود که به نزد پیامبر آمد همان موقع جبرئیل به پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) ابلاغ کرد: زمانی نمی‌گذرد که این کودک را افرادی از امت تو در سرزمین طف از خاک عراق به قتل می‌رسانند فبکی رسول الله (صلی الله علیه و آله) اما جبرئیل افزود:گریه نکن در آینده خداوند به وسیله قائم اهل بیت از آنها انتقام می‌گیرد. ابن عباس می‌گوید به هنگام رفتن به صفین من همراه امیر مومنان علی (علیه‌السلام) بودم چون در کنار شط فرات به نینوا وارد شد، امام (علیه‌السلام) با صدای بلند گریست و فرمود:‌ای پسر عباس این محل را می‌شناسی؟ گفتم: نمی‌شناسم‌ای امیرمومنان. فرمود اگر اینجا را مثل من می‌شناختی هرگز از اینجا رد نمی‌شدی مگر این که مثل من گریه سر می‌دادی ابن عباس گفت: آن حضرت گریه مفصلی کرد به طوری که اشک از روی محاسن او جاری شد.

سپس افزود: در این سرزمین که (کرب و بلا نامیده می‌شود) هفده نفر از فرزندان من و فاطمه به شهادت می‌رسند و مدفون می‌شوند. طبق روایت امام صادق (علیه‌السلام) روزی فاطمه زهرا (سلام الله علیها) به محضر رسول خدا (صلی الله علیه و آله) وارد شد و آن حضرت را گریان دید ازعلت گریه اش پرسید؟ رسول خدا (صلی الله علیه و آله) فرمود: جبرئیل به من خبر داد که حسین (علیه‌السلام) را گروهی از امت من به قتل می‌رسانند! فاطمه (علیه‌السلام) نیز از شنیدن این خبر به شدت گریست ولی وقتی ازمقام بلند فرزندش به خاطر شهادت آگاه شد آرامش و تسکین یافت.داستان گریه و عزاداری پس از شهادت آن حضرت از سوی امامان (علیه‌السلام) داستانی مفصلی است که به ذکر چند مورد اکتفا می‌کنیم: امام سجاد (علیه‌السلام) که خود در کربلا شاهد مصائب دلخراش امام حسین علیه‌السلام و یاران با وفایش بود پس از واقعه عاشورا تا زمانی که در قید حیات بود این واقعه سوزناک را فراموش نکرد و همیشه گریه و سوگواری کرد. او هر وقت می‌خواست آب بنوشد تا چشمش به آب می‌افتاد اشک از چشمانش سرازیر می‌شد وقتی علت این کار را می‌پرسیدند می‌فرمود چگونه گریه نکنم درحالی که یزیدیان آب را برای وحوش و درندگان آزاد گذاشتند ولی آن را به روی پدرم بستند و او را با لب تشنه کشتند.

می‌فرماید هر وقت کشته شدن فرزندان فاطمه (علیه‌السلام) رابه یاد می‌آورم گریه گلویم را می‌گیرد. امام سجاد (علیه‌السلام) درعزای پدر مظلوم خویش به حدی گریست که او را یکی از بکائون پنج گانه تاریخ لقب دادند وقتی راز آن همه گریه را از آن حضرت می‌پرسیدند، مصائب جانگداز کربلا را بازگو می‌کرد و می‌فرمود: مرا ملامت نکنید، یعقوب، پس از آن که یک فرزند خود را از دست داد آنقدر گریست تا از غصه چشمهایش سفید شد در حالی که یقین به مرگ فرزندش نداشت.در حالی که من به چشم خود دیدم که در یک نیمروز چهارده نفر از اهل بیت مرا سر بریدند انتظار دارید داغ آنها از دلم بیرون برود؟! او نه تنها در ماتم پدر بزرگوارش اشک می‌ریخت بلکه مومنان را نیز ترغیب به گریستن در عزای آن مظلوم می‌کرد: هر مومنی که بر شهادت حسین (علیه‌السلام) آن قدر بگرید که اشک بر گونه اش جاری شود خداوند برای او غرفه‌هایی در بهشت آماده می‌سازد که تا ابد در آن اقامت خواهد کرد. امام باقر (علیه‌السلام) برای امام حسین (علیه‌السلام) اشک می‌ریخت و در منزل آن حضرت مجلس عزا و سوگواری برای امام حسین (علیه‌السلام) تشکیل می‌شد و حاضران مصیبت آن حضرت را به هم تسلیت می‌گفتند.

عبدالله بن سنان می‌گوید: در روز عاشورا به حضور امام صادق (علیه‌السلام) شرفیاب شدم آن حضرت را رنگ پریده و بسیار غمگین و گریان یافتم، علت آن را از امام پرسیدم، فرمود : امروز عاشوراست و در چنین روزی جد ما امام حسین (علیه‌السلام) شهید شده است. امام صادق (علیه‌السلام) به ابو هارون مکفوف دستور داد مرثیه بخواند آنگاه که وی مرثیه خود را آغاز کرد متوجه شد امام (علیه‌السلام) سخت گریه می‌کند و زنانی که پشت پرده بودند همین که صدای گریه امام صادق (علیه‌السلام) را شنیدند آنها نیز صدای خود را به گریه و شیون بلند کردند؛ بعد امام فرمود: هر کس در مصیبت حسین (علیه‌السلام) شعر بگوید و گریه کند و ده نفر را بگریاند بهشت بر او نوشته می‌شود.امام رضا (علیه‌السلام) می‌فرماید: روش پدرم امام موسی بن جعفر (علیه‌السلام) این بود که هرگاه ماه محرم می‌رسید پیوسته غمگین بود تا دهه عاشورا سپری شود روز عاشورا روز گریه و ماتم او بود و می‌فرمود: هو الیوم الذی قتل فیه الحسین.امام رضا (علیه‌السلام) فرمود محرم ماهی است که اهل جاهلیت در آن ماه جنگ و خونریزی را حرام می‌دانستند ولی دشمنان در آن ماه خون ما را ریختند حرمت ما را شکستند زنان و فرزندان ما را به اسارت گرفتند و به خیمه‌های ما آتش زدند اموال ما را غارت کردند و حرمت رسول خدا را در حق ما رعایت نکردند.

امام رضا (علیه‌السلام) به ریان بن شبیب فرمود: اگر بخواهی به چیزی گریه کنی بر حسین بن علی (علیه‌السلام) گریه کن زیرا با او هجده مرد از اهل بیتش کشته شدند که در دنیا بی‌نظیر بودند. سپس به ابن شیب فرمود: اگر دوست داری در درجه‌های بلند بهشت با ما باشی، غمگین باش از برای غمگینی ما و شاد باش از برای شادمانی ما.حتی به موجب بعضی از روایات امام زمان (عج) نیز مدام بر سید الشهدا اشک می‌ریزد و می‌گوید: ‌ای جد بزرگوار! روزگار مرا به تاخیر انداخت و نتوانستم به یاری تو بشتابم وبا دشمنانت پیکار کنم در ظهر صبح و شام بر مصائب تو گریه می‌کنم، اگر اشک چشمم تمام شود، به جای آن خون می‌گریم.حتی به موجب روایات فراوانی که نقل شده است، همه کس و همه چیز خورشید و آسمان و زمین و فرشتگان روز عاشورا بر آن حضرت گریه می‌کنند. موضوع قابل توجه این است که عبد الله بن فضیل هاشمی از امام صادق (علیه‌السلام) سوال می‌کند: چرا روز عاشورا این چنین روز مصیبت و غم و اندوه و عزاداری شد؟ امام صادق (علیه‌السلام) فرمود: روز عاشورا از لحاظ مصیبت از تمام روزها عظیم تر است... زیرا امام حسین (علیه‌السلام) تنها باقی مانده اصحاب پنج گانه کساء است که رفتن او، مثل رفتن همه آنهاست.

روز عاشورا روز مصیبت واندوه و گریه برای خاندان رسالت و شیعیان آنهاست. تنها بنی امیه دشمنان اهل بیت بودند که آن روز را روز سرور و خوشحالی می‌دانستند. چنانکه در زیارت عاشورا می‌خوانیم: خدایا این روز، روزی است که آن را بنی امیه مبارک ومیمون دانستند. در فراز دیگری می‌خوانیم: و این روزی است که آل زیاد و آل مروان به خاطر این که حسین را کشتند به آن مسرور شدند. پس این مسلم است که گریه بر امام حسین (علیه‌السلام) عنوان شرعی دارد و از عبادات بزرگ شمرده می‌شود و در حقیقت دیده گریان و دل اندوهگین بر مصائب اهل بیت، شعار شیعه است. گریه بر حسین (علیه‌السلام) صرفا اشک ریختن بر مرده و از روی خواری و درماندگی و عجز و زبونی، غم و اندوه نیست بلکه آن فقط دلیلی است که ندای حق طلبان را به گوش جهانیان رسانیده و زنگ خطر را برای باطل و اهل آن صدا درمی آورد و صاعقه‌هایی است که بر روی سر سرکشان و ستمگران در هر زمان و در هر مکان فرو می‌ریزد.

گریه بر سومین امام شعیان شاهد صادق و گواه زنده‌ای است از اخلاص در راه حق و دشمنی با بیداد و ستم و بزرگداشتی است برای فداکاری، حق، دلیری، انجام وظیفه، نهراسیدن از مرگ و تکریمی است برای امتناع از قبول ظلم و شکیبایی در محنت و سختی ها. قطره‌های اشکی که شیعه در ماتم امام حسین (علیه‌السلام) و یارانش می‌ریزد عهد و پیمانی است با قطره‌های خون شهدای کربلا که با لب تشنه و محروم از قطره‌های آب بر سر احیای دین و ارزشهای راستین مکتب جان باختند.این اشک ها این نهضت الهی را به جان ها پیوند زده و جاوان ساخته است. و این بسیار ساده اندیشی است که کسی تنها توجیهی عاطفی برای این گریه ها داشته باشد چرا که داغ، هر قدر هم شدید باشد، بالاخره گذشت زمان از حرارت آن می‌کاهد.