مادری چیست

مادر دارای محبتی است بلاشرط, محبتی توام با دخالت احساس و گاهی بدون دخالت عقل, با شدت و قوتی فوق العاده که از مهم ترین جلوه های حیاتی بشر است

مادر دارای محبتی است بلاشرط، محبتی توام با دخالت احساس و گاهی بدون دخالت عقل، با شدت و قوتی فوق‌العاده که از مهم‌ترین جلوه‌های حیاتی بشر است. درجه رغبت و علاقه نسبت به فرزند و نوع رفتار مادری در همه جوامع بشری یکسان نیست، ولی مشترکاتی در بین آنها وجود دارد که کمترین آن زمینه فطری قابلیت انجام وظایف مادری در زنان است. خداوند میل فطری در پرورش کودک را در نهاد مادران به ودیعه نهاده و این میل و رغبت در سنین بلوغ آشکار و در دوران حمل به عالی‌ترین مرحله تجلی خود می‌‌رسد.مادر کسی است که امر پرورش فرزندان را در دوران حمل و پس از آن بر عهده دارد و در انجام این وظیفه بدون هیچ چشمداشت مادی و یا معنوی کوشاست. مراقبت‌های دوران کودکی، شب زنده داری‌ها و بیداری‌های او به خاطر فرزند به این دلیل نیست که این کودک روزی رشد کند و زیر بازوی او را بگیرد. او چه بسیار از اوقات که جان خود را صرفا به خاطر طفل به خطر می‌ اندازد و جز خیر و خوشی او نمی‌ طلبد. بر این اساس می‌ توان گفت مادر فرشته‌ای است آسمانی که در عالم بشری با جسم عاریتی زندگی می‌ کند و دارای تجلی مهر وعطوفت و قدس و صفای ملکوتی است.

مادری حلتی است که صفات عالی جمال را در پرورش فرزند می‌ داند و در این راه از همه زمینه‌ها و امکانات شخصی گذشت می‌ کند و از هرگونه آسایش و لذتی صرف نظر کرده و در طریق وصول به هدف حمایت از فرزند، زشت و زیبا را از هم باز نمی‌ شناسد.مادری فضیلتی است ملکوتی ناشی از عالم قدس که در وجود انسان خاکی تجلی می‌ کند و در آن صراحت و صداقت، مهر و صفا، عدل و تقوا به عالی‌ترین وجه خود عیان می‌ شود و در راه خیر و سعادت فرزند بدرقه می‌ شود.

مادری هنری است ظریف، توام با ریزه‌کاری‌های بسیار که اعمال آن در طول زمان آن را دقیق‌تر و تخصصی‌تر می‌ کند و شاهکار عملی این هنر فرزندی است نیکو پرورش یافته، نیکوکار و با تقوا که در مسیر حق گام برمی‌‌دارد. مادری فنی است عمیق همراه با مبانی دقیق که در درون زن خانه دارد و روز به روز به سوی کمال و تخصص می‌ رود و اعمال این تخصص بدون هیچ گونه چشمداشت است.

فنی است که غفلت و اشتباه در آن موجب تباهی نسل و فساد جامعه می‌ گردد و مراقب از آن جامعه‌ای خیرخواه و متکامل پدید می‌ آورد.این که مادری را فن ذکر کردیم به این دلیل است که کار او پرورش کودک، انسان سازی، تربیت وتحویل درست کودک به جامعه، ساختن الگوهای اخلاق و انسانیت، ایجاد جامعه صالح فردا و گرداندن اجتماع و سر وسامان دادن آن است و انجام این برنامه از عهده هر کس بر نمی‌ آید.مادر دارای محبتی است بلاشرط، محبتی توام با دخالت احساس و گاهی بدون دخالت عقل، با شدت و قوتی فوق‌العاده که از مهم‌ترین جلوه‌های حیاتی بشر است. مادری فداکاری و گذشت است و این فداکاری از مظاهر برجسته شرف مادری است که در آن گذشت از خود و رسیدن به دیگری مطرح است. حقیقت زندگی او عشق ورزیدن، دوست داشتن، نادیده گرفتن و گذشت کردن و فداکاری است.مادری تنها به پذیرش رنج دوران حمل و زادن و به‌دنیا آوردن نیست. کودک را با شیر دادن از طریق خود و پستانک نیست.

مادری تنها قنداق کردن و پوشیدن طفل نیست، بلکه پروراندن آن به معنای علمی‌ کلمه است. اساس کار مادری لااقل از لحظه حمل تا پایان دوره اساسی تربیت ادامه دارد و در این مدت مسئول پرورش جسمی‌، عقلی، رشد عاطفی، اخلاقی و بالاخره انسان سازی است و باید آگاهی به مسائل اجتماعی، روانی، تربیتی، بهداشتی داشته باشد و در اجرای آنها کوشا باشد.مادر شدن از این باب مشکل است که مسئولیتی در قبال خود، شوهر، فرزند، جامعه و پروردگار است و در برابر این وظایف مورد بازخواست قرار می‌ گیرد او پیش از اینکه اقدام به ساختن دیگران کند باید خود را بپروراند و بسازد و این کاری آسان نیست.