خشونت, دندان خراب فوتبال باشگاهی ایران

آن چه كه ما و میلیون ها تماشاگر بازی جمعه گذشته دیدیم, لكه سیاهی بود در فوتبال ایران در فصل ۸۵ ۸۶ اما اتفاقات كم نظیر و بی نظیر در جریان بازی صباباتری و مس كرمان در ورزشگاه سلیمی كیا ما را با این واقعیت تلخ رو به رو می كند كه باید فكری اساسی و برخوردی قاطع با خاطیان این گونه اتفاقات داشته باشیم

اگر همه چیز در فوتبال ایران این چنین به پیش برود دور نیست زمانی كه برخوردهای فیزیكی، خشن و به عمد بازیكنان فوتبال ایران مانند لیگ های روی یخ امریكا به بخش ثابت خبری در شبكه های تلویزیونی تبدیل شود.

آن چه كه جمعه پیش در دیدار پرسپولیس و سایپا و همچنین بازی مس كرمان و صباباتری رخ داد به خوبی گواه این مطلب است كه خشونت در فوتبال ایران به طور فزاینده ای در حال رشد است و در این میان نوع نگاه مسوولان فدراسیون فوتبال به چنین اتفاقاتی جای تعجب و تامل بسیار دارد.

برخورد سهل انگارانه و رفتار همراه با تسامح و تساهل شورای عالی استیناف در موارد مشابه پیشین سبب شده كه بازیكنان لیگ داخل چه قدیمی و چه تازه وارد با شهامت بیشتری ضربات خود را نثار بازیكنان حریف كنند.

هنوز چند وقتی از كاهش محرومیت سیاوش اكبرپوریا بهتر بگوییم بخشش محرومیت او بیشتر نگذشته است. همه به خوبی به یاد دارند كه بازیكن بد اخلاق استقلال چگونه حركاتی را در دیدارهای انجام شده این فصل انجام داد.

از هل دادن مجتبی انصافی تا درگیری با داریوش یزدانی كه به حق جزء بااخلاق های فوتبال ایران به حساب می آید از شاهكارهای اكبرپور جوان است. با این همه شورای عالی استیناف پس از فرجام خواهی باشگاه استقلال حكم ده جلسه محرومیت اكبرپور را به سه جلسه كاهش داد تا جایزه ای باشد برای بازیكنی كه برخلاف ویژگی های فنی اش از كمترین سجایای اخلاقی در زمین بازی برخوردار است.

پس از این لطف فدراسیون فوتبال كه امور اجرایی اش با داریوش مصطفوی بود بازیكنان حاضر در لیگ برتر حامیان اصلی خود را كشف كردند. شورای عالی استیناف بر اساس قانونی نانوشته به بازیكنان این اجازه را داد كه در زمین تا هر میزان كه تمایل دارند بد اخلاقی كنند و پس از حكم سنگین كمیته انضباطی با فرجام خواهی و كاهش یا حتی بخشش به میدان مسابقه باز گردند. شاید اگر برخورد قاطع كمیته انضباطی با پروژه محرومیت اكبرپور ادامه داشت، دیگر اتفاقاتی مشابه را نمی دیدیم اما به هر حال قعله نویی آدم كم نفوذی در فدراسیون مصطفوی نبود و امكان نداشت كه داریوش خان روی همه كاره آن روزهای استقلال را زمین بزند.

اما جمعه گذشته برای فوتبال ایران روز ویژه ای بود. علی دایی كه در بازی رفت سایپا برابر پرسپولیس توانسته بود بازیكن برتر زمین لقب گیرد می خواست برابر تیم سابقش گلزنی كند تا در روزی كه همه حواس جامعه فوتبال ایران معطوف این بازی بود بار دیگر ثابت كند كه «تمام شدنی» نیست. بله، او جمعه با ضربه سری كه به صورت رضایی وارد كرد ثابت كرد كه تمام شدنی نیست و همه را به یاد ضربات سر قدرتمندش در سال های نه چندان دور انداخت.

به واقع دایی ثابت كرد كه سرش همچون گذشته از صلابت لازم برای ناكار كردن حریف برخوردار است اما این بار به جای تور دروازه، پیشانی مدافع پرسپولیس مورد اصابت ضربه سر شهریار فوتبال ایران قرار گرفت. البته نباید فراموش كنیم كه شیطنت های شیث رضایی كه در بداخلاقی چیزی كمتر از سیاوش اكبرپور ندارد در عصبانیت دایی نه تنها بی تاثیر نبود بلكه دلیل اصلی آن نیز بود. با این حال از شیث رضایی انجام چنین حركاتی دور از ذهن نبود اما از دایی با آن همه تجربه بین المللی بیش از این توقع می رفت.

شاید اگر دایی با صبوری بیشتری به كارش ادامه می داد، افشاریان بسیار زود شیث را از زمین بازی اخراج می كرد.

به هرحال آن چه كه ما و میلیون ها تماشاگر بازی جمعه گذشته دیدیم، لكه سیاهی بود در فوتبال ایران در فصل ۸۵-۸۶ اما اتفاقات كم نظیر و بی نظیر در جریان بازی صباباتری و مس كرمان در ورزشگاه سلیمی كیا ما را با این واقعیت تلخ رو به رو می كند كه باید فكری اساسی و برخوردی قاطع با خاطیان این گونه اتفاقات داشته باشیم و اگر راهی به غیر از این برویم كلاهی گشاد بر سر فوتبال ایران كه داعیه سروری بر فوتبال قاره را دارد گذاشته ایم. بیاییم برای یك بار هم كه شده با محرومیت دایی، رضایی و همه خاطیان دیدار مس و صبا، دندان خراب فوتبال ایران را بكشیم.

محسن لواسانی