روابط عمومی وارداتی

امروزه‌تقریباً هیچ سازمان و نهادی نیست که در آن واحدی (هر چند کوچک)به‌نام روابط‌عمومی فعالیت نکند، این مقوله در ایران مثل خیلی از چیزهای وارداتی دیگر آن کارایی را که در محل …

امروزه‌تقریباً هیچ سازمان و نهادی نیست که در آن واحدی (هر چند کوچک)به‌نام روابط‌عمومی فعالیت نکند، این مقوله در ایران مثل خیلی از چیزهای وارداتی دیگر آن کارایی را که در محل ظهور و تولدش دارد، نداشته است و روابط‌عمومی‌در ایران، تنها تشابه اسمی ‌با آنچه که به‌این نام در کشورهای دیگر وجود دارد، داشته است.

نخستین سازمانی که در ایران صاحب روابط‌ عمومی‌ شد، شرکت نفت بود زیرا این شرکت در آن زمان تحت مدیریت انگلیسی‌ها بود و آنان « روابط‌عمومی » را به تقلید از ادارات کشور خود در شرکت نفت تأسیس کردند و در ادارات و سازمان‌های دیگر بعد از شرکت نفت واحد روابط‌عمومی تأسیس شد، اما روابط‌عمومی‌در ایران نتوانست آن رسالت‌ها و کارکردهایی که برایش در بدو تأسیس تعریف شده بود داشته باشد، روابط‌عمومی علاوه بر این که چشم و گوش یک سازمان به حساب می آید، به‌عنوان یک بازوی مشورتی قوی برای مدیریت نیز مطرح می‌باشد و اگر درست شناخته شده به طور اصولی به آن پرداخته شود، عنصری اساسی برای به تحقیق پیوستن ارزش‌ها، ایجاد تفاهم متقابل، درک درست از واقعیت، موفقیت‌های شغلی و تحصیلی، رضایت از زندگی و برقراری نظم اجتماعی و صدها هدف دیگر است که نیل بر آنها به طور دقیق به وجود روابط‌عمومی مؤثر بستگی دارد، اما در ایران هیچگاه روابط‌عمومی‌دارای چنین ویژگی‌هایی نبوده و علی‌رغم تأسیس دانشکده علوم ارتباطات و تدریس آکادمیک روابط‌عمومی و تلاش‌های چند تن از علاقمندان به‌این رشته باز این رشته نتوانسته از حالت سکون در آمده، پویاتر شود و هر چند که از نظر کمی‌رشد قابل ملاحظه‌ای داشته و توانسته در تشکیلات اداری، اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی مستقر و فعال شود اما از لحاظ کیفی و اندوخته‌های علمی و پژوهشی در فقر مفرط به سر برده است.

روابط‌عمومی از بدو تأسیس در ایران در خیلی از سازمان‌ها در حد یک پوستر چسبان باقی مانده و اکثراً در سازمان‌ها کارهایی را انجام داده که ضرورتی برای انجام آنها نداشته است و یا واحدهای دیگری مثل انجمن اسلامی ‌کارکنان، بسیج، گزینش همزمان آن فعالیت‌ها را انجام داده‌اند، حتی در سال‌های اولیه بعد از انقلاب در بعضی از سازمان‌ها روابط‌عمومی‌به کلی کنار گذاشته شد و وجودش چندان ضروری به حساب نیامد!

چند سال بعد از انقلاب عده‌ای خواستند که روابط‌عمومی‌را از وضعی که پیدا کرده بود بیرون بیاورندو با تأسیس انجمنی به‌نام انجمن روابط‌عمومی (به عبارتی احیاء کردن آن) حامی روابط‌عمومی به‌عنوان یک علم باشند. مؤسسان این انجمن از بزرگان روابط‌عمومی ‌کشور بوده و تصمیم گرفتند در قالب یک نهادی روابط‌ عمومی‌ها را تغذیه علمی‌داده از حالت سکون و فراموشی در آورند و در ابتداء ادعا داشتند که به‌این هدف خواهند رسید.و افسوس که به این نتیجه مطلوب نرسیدند.

نویسنده: محمد سمیعیانی