درس های نیاموخته عباس

می گویند كسی كه از تاریخ نیاموزد, هرگز از هیچ نخواهد آموخت این تعبیر وصف حال ابومازن, سیاستمداری است كه حامیانش وی را زیرك و هوشیار می خوانند اما ظاهرا نه آن قدر زیرك كه از تاریخ و تجربه های آن درس بیاموزد

می‌گویند <كسی كه از تاریخ نیاموزد، هرگز از هیچ نخواهد آموخت.> این تعبیر وصف حال ابومازن، سیاستمداری است كه حامیانش وی را زیرك و هوشیار می‌خوانند اما ظاهرا نه آن‌قدر زیرك كه از تاریخ و تجربه‌های آن درس بیاموزد.

محمود عباس این روزها در حالی سر از پا نشناخته به استقبال كنفرانس صلحی می‌رود كه بوش وعده آن را داده است، كه نگاهی به تاریخچه مذاكرات سازش و نتایج آن نشان می‌دهد كه از دل چنین نشست‌هایی چیزی جز منافع رژیم صهیونیستی محقق نشده و آنچه كه با تیغ مصالح واشنگتن و منافع تل‌آویو قربانی می‌شود خواسته‌های به‌حق و حقوق مشروع ملت رنج‌كشیده فلسطین است.كنفرانس صلحی كه این روزها رئیس تشكیلا‌ت خودگردان را شیفته خود كرده، در شرایطی برگزار می‌شود كه موقعیت عباس از هر زمان دیگری در سرزمین‌های تحت كنترل تشكیلا‌ت خودگردان متزلزل‌تر شده است. طغیان عباس علیه دولت منتخب مردم فلسطین و دور زدن نهادهای دموكراتیك و به‌زعم خود حاشیه‌نشین كردن سیاستمداران و مبارزان حماس، اكنون نه‌تنها غزه را از كنترل وی خارج كرده كه او و همراهانش را هم بر لبه پرتگاه قرار داده است. سیاستمدار فلسطینی در حالی به حمایت‌های غرب و حتی اسرائیل چشم دوخته و با دلا‌رهای آنان گارد خود را تجهیز می‌كند كه خود بهتر از هر كسی می‌داند نرمش در برابر صهیونیست‌ها چگونه وی و جنبش تابعش را به زانو درآورده است. شكست‌های متوالی فتح پرسابقه در سیاست در برابر مبارزان حماس نشان داده كه مردمان فلسطین چه راهی را برگزیده‌اند و بر تداوم آن اصرار دارند.

عباس چشمان خود را بر این وقایع بسته و همزمان فراموش كرده كه چگونه طی ۶ سال زمامداری بوش، نه طرف صلح محسوب می‌شد و نه اگر مذاكره‌ای برای صلح صورت می‌گرفت، در آن نقشی داشت. كاخ سفید در تمام ۶ سال گذشته برای حمایت از اسرائیل، كار را به آنجا رسانده بود كه حتی از ترس احتمال امتیازدهی تل‌آویو مذاكرات صلح را تعطیل كرده و یا اگر نشستی برگزار می‌شد، عباس را كه در برابر دوربین‌ها دوست خود و نماینده مردم فلسطین می‌خواند، به آن راه نمی‌داد. سرنوشت فلسطین در دوران عباس در پشت درهای بسته و با چانه‌زنی اسرائیل و حامیانش تعیین می‌شود و او، به عنوان سیاستمدار ارشد فلسطینی راهی به این خلوت‌خانه‌ها ندارد. عباس حتی اگر این حقارت را، كه بهایش باید توسط مردم فلسطین پرداخته شود، تحمل كرده و از آن گذشته باشد، باز هم باید از خود بپرسد كه چگونه است بوش به یكباره پس از ۶ سال، در بدترین شرایط خود و محافظه‌كاران نوین، به فكر كنفرانس صلح آن هم در زمان شدت گرفتن رقابت‌های انتخاباتی افتاده است؟

در پشت میزهای این كنفرانس قرار است منافع فلسطین قربانی چه شود تا شاید از دل این قربانگاه جمهوریخواهان بتوانند برگ برنده‌ای را در برابر شكست در افغانستان و عراق رو كنند؟ عباس حتی زحمت پرسیدن این پرسش ساده را هم به خود نداده است كه چنین شیدا به كنفرانس صلحی می‌نگرد كه قرار است او و ملت فلسطین را پل پیروزی بوش و همفكرانش كند.

سرنوشت عرفات، چریك پیر فلسطینی هم برای عباس، كه از نزدیكان او بود، عبرت‌آموز است. كافی است تصویر عرفات را در هنگام مذاكرات سازش در برابر چشمانش مجسم كند - همان‌تصویری كه در آن چریك پیر كه حتی در صحن عمومی سازمان ملل هم تفنگ كمری‌اش را به نشانه مبارزه برای احقاق حقوق فلسطینیان به همراه می‌برد، خلع سلا‌ح شده در كنار آمریكایی‌ها و اسرائیلی‌ها ایستاده است - و در كنارش لوله تانك اسرائیلی را بر پنجره مقر عرفات در رام‌ا... و حصر چندین‌ساله رهبر پیر فلسطینی مجسم كند، تا دریابد تن دادن به بازی‌های تل‌آویو و واشنگتن چه عاقبتی دارد و چگونه حتی اگر خلع سلا‌ح شده و با دستانی عاری از سلا‌ح، به مقاومت پشت كرده و مبارزان فلسطینی را كه با خون خود غزه را آزاد كرده و وعده آزادی سرزمین‌های دیگر خود را داده‌اند، به چنگ دژخیمان بسپارد، باز هم چیزی جز همان لوله تانك و گلوله‌ای آتشین در انتظارش نخواهد بود. عباس اگر از تاریخ درس آموخته بود، سرنوشت خود را به مذاكرات آمریكایی‌ها و اسرائیلی‌ها گره نمی‌زد. ملت فلسطین اما راه خود را انتخاب كرده است و در این میان نه عرفات‌ها و نه عباس‌ها توان منحرف كردن و سد كردن مسیر آن را ندارند. گذر زمان هم در این میان تنها به دور شدن سیاستمداران سازشكار از آغوش حمایت ملت و نزدیك شدن آنان به دهانه تانك‌های اسرائیلی می‌انجامد.