چلسی در پی سومین قهرمانی پیاپی

افزودن میشائیل بالاك و آندری شوچنكو به پیكره تیم آنچنان كه این مجموعه را دیدنی تر و جذاب تر به چشم می آورد, رسوخ ناپذیر و تسلیم نشدنی نیز می نماید

در روزگاری نه چندان دور چنین ایده ای كه چلسی می تواند به قهرمانی سه گانه اش در لیگ برتر دست یابد، بیشتر چیزی بسان یك پیشگویی سرگیجه آور بود. اما اكنون اینگونه به چشم می آید كه تا «هت تریك قهرمانی» این تیم در انگلستان بیش از ۹ ماه شكیبایی لازم نیست. از منظر آمار و ارقام همه چیز حاكی از این است كه چلسی می تواند در این فصل به سومین قهرمانی اش به چنین ركورد ارزشمندی دست پیدا كند. این تیم در طول دو فصل اخیر تنها ۶ بار از حریفان شكست خورده و نكته جالب این است كه دو باخت از این نتایج در انتهای هر فصل به دست آمد زمانی كه قهرمانی چلسی مسجل گشته بود.

افزودن میشائیل بالاك و آندری شوچنكو به پیكره تیم آنچنان كه این مجموعه را دیدنی تر و جذاب تر به چشم می آورد، رسوخ ناپذیر و تسلیم نشدنی نیز می نماید. گرچه ثروت و سرمایه های بی كران رومن آبراموویچ و در كنار او توانایی ها و قابلیت های والای فنی ژوزه مورینیو، از چنین مجموعه ای یك قهرمان با شخصیت بسیار والا، ساخته است اما تاریخ به ما می گوید كه رسیدن به «هت تریك قهرمانی» آنچنان كه شاید در نظر اول به ذهن می آید، آسان و شدنی نیست. در طول تاریخ تنها چهار تیم موفق شده اند به چنین مهمی دست پیدا كنند.

هادرسفیلد «۱۹۲۴ تا ۱۹۲۶»، آرسنال «۱۹۳۱ تا ۱۹۳۴»، لیورپول «۱۹۸۱ تا ۱۹۸۴» و منچستریونایتد «۱۹۹۹ تا ۲۰۰۱» چهار باشگاهی بودند كه با نیل به «هت تریك در قهرمانی» نامشان را در كتب تاریخ جاودانه ساختند. چلسی، البته در تابستان تحول و انقلاب عظیمی كه در هسته و شالوده تیمی كه محور آن بر جان تری، كلود ماكلله و فرانك لمپارد می چرخد، ایجاد كرد كمی ما را از چنین ایده ای دور می سازد.

حضور میشائیل بالاك در خط میانی، احتمالا سبب می شود تا نقش و اثر فرانك لمپارد به حاشیه رانده شود و از دیگر سوی، جدا شدن دو مهره تهاجمی و ارزشمند این تیم در فصول اخیر یعنی دمین داف و ایدور گودیانسن سبب می شود تا انتخاب های این تیم در آن ناحیه محدود شود.خب تمام تیم ها دستخوش تغییرات گسترده ای می شوند و نمی توان این را عملی نادر قلمداد كرد اما آنچه كه ما را از چنین هت تریكی توسط چلسی مایوس می سازد این است كه در هر چهار تیم ذكر شده كه در قهرمانی سه گانه كرده اند نكته ای جلب نظر می كند و آن این است كه آنها در این راه، هیچ گاه پایه و اساس مجموعه شان را در معرض دگرگونی و تغییرات وسیع قرار ندادند. قبول دارم.

بله منچستریونایتدی كه در سال ۲۰۰۱ با بالا بردن جام، توانست به «هت تریك قهرمانی» دست یابد، در خط حمله آنچنان كه در سال ۱۹۹۹ به مهارت های گلزنی اندی كول و دوایت یورك وابسته بود، متكی نبود اما خب نمی توانیم از حضور فوتبالیست های بزرگ و نیرومندی چون روی كین، رایان گیگز، پل اسكولز، دیوید بكام، تدی شرینگام و نیكی بات در چنین مسیری بی اعتنا باشیم. تنها سه تغییر و تحول ارزنده و قابل بحث این تیم را می توان پیتر اشمایكل، دنیس اروین و گری پالیستر قلمداد كرد.

لیورپول نیز هنگامی كه در اوایل دهه ۸۰ به سه گانه اش در قهرمانی دست یافت دگرگونی و تغییرات بسیار اندكی را تجربه كرد. در سال ۱۹۸۴ كه این تیم به هت تریك در قهرمانی دست یافت، مهره هایی چون فیل تامپسون، تری مك درموت و ری كندی از این تیم هجرت كرده بودند ولی در دیگر سوی، حضور بزرگانی بسان كنی دالگلیش، گریم سونس، ایان راش، آلن كندی، ری ویلان، آلن هنسن و مارك لاورنسن آن اندازه ثمربخش و ارزنده تلقی می شد كه این تیم به سه گانه اش دست یابد. هت تریك قهرمانی لیورپول و منچستریونایتد در لیگ برتر، در همان بحبوحه ثبت چنین ركوردی، با قهرمانی و موفقیت آنها در میدان های اروپایی توام شد.

لیورپول در سال ۱۹۸۴ به قهرمانی در اروپا دست یافت و منچستریونایتد نیز در سال ۱۹۹۹ چنین تصویری را برای خود ترسیم كرد. اضافه بر این كه در همان سال من یونایتد به قهرمانی در جام حذفی نیز نائل شد. خرج ها و ریخت و پاش های چلسی، آن گونه به نظر می آید كه آنها به همان اندازه كه برای قهرمانی در لیگ قهرمانان اروپا چشم اندازی وسیع ترسیم كرده اند، برای موفقیت دیگر لیگ برتر نیز خود را مهیا كرده اند.

در این قاب، مورینیو بی شك برای اینكه پس از سرآلكس فرگوسن نخستین مربی ای باشد كه در لیگ برتر به یك سه گانه می رسد، از هیچ تلاشی دریغ نخواهد كرد. هربرت چاپمن در هادرسفیلد توانست این تیم را در سال های ۱۹۲۴ و ۱۹۳۴به قهرمانی در لیگ قهرمانی انگلستان رهنمون سازد. او پس از آن دو دستاورد ارزنده به آرسنال كوچ كرد و در این تیم هم در سال های ۱۹۳۱ و ۱۹۳۲ به دو قهرمانی در این كشور دست یافت.

در فصل بعد هنگامی كه به نظر می رسید چاپمن و آرسنال برای ثبت یك هت تریك پس از شاهكار «هادرسفیلد» خود را آماده می كنند، هربرت چاپمن، ناگهان، در سن ۵۵ سالگی از ذات الریه درگذشت. جانشین او جان الیسن، ژورنالیست و مفسر فوتبال بود كه عنان امور را به دست گرفت. او در سال ۱۹۳۴ موفق شد در نخستین فصلش، با قهرمانی آرسنال این تیم را به سه گانه اش هدایت كند، هر چند به ایده خیلی ها این «تام ویت تكیر» بود كه در ابعاد فنی، مسئولیت تمام امور را برعهده می گرفت.

پس از آن در لیورپول و در سال ۱۹۸۴ كه این تیم در جست وجوی رسیدن به چنین عنوانی بود، هنگامی كه باب پیسلی آنها را در دو قهرمانی پیشین همراهی می كرد، سرانجام از فوتبال كناره گیری كرد و این «جو فاگان» بود كه توانست به قهرمان كردن این تیم در سال ۱۹۸۴ یك «هت تریك در قهرمانی» به قرمزها هدیه كند. با اینكه جو فاگان عمر كاری كوتاه مدتی در این تیم داشت و خود را در میان عصر رهبری باب پیسلی و كنی دالگلیش می دید، اما به هر حال، او در تاریخ لیورپول نامش را برجسته ساخته است.

در چنین تصویری، شخصیت و سیمای چلسی بیش از آنكه به لیورپول و منچستریونایتد در عصر نزدیك شباهت داشته باشد به هادرسفیلد و آرسنال سال های بسیار دور، نزدیك است. نه هادرسفیلد و نه آرسنال تا پیش از ورود هربرت چاپمن «كه اشاره شد كه او در هر دو تیم به دو قهرمانی دست یافت» به قهرمانی دست نیافته بودند و چلسی نیز تا پیش از ورود ژوزه مورینیو تنها به همان تك قهرمانی اش در نیم قرن پیش دلخوش بود.

با این حال هنوز چلسی، به رغم دو قهرمانی اخیرش در لیگ برتر نه شباهتی به آن مجموعه پرسرعت و خلاق سرآلكس فرگوسن در سال های رویایی تیمش دارد و نه بازی دیدنی و اعجاز آور لیورپول بیل شنكلی، باب پیسلی و كنی دالگلیش را در یاد ها زنده می كند. به رغم تمامی سرمایه گذاری های سرگیجه آور و تمام نشدنی رومن آبراموویچ اما نمی توانیم در برهه هایی از مسابقه كه كسالت و بی روحی اش كاملا ملموس به نظر می رسد در انتظار یك حركت حیرت انگیز و دیوانه كننده جیان فرانكو زولا نشست تا بلكه چنین خاكستری به هوا برخیزد. اگر مورینیو نتواند به سه گانه اش در لیگ برتر دست یابد، به رغم حیرت انگیز بودن، اما نمی توان نسبت به دستاورد های دو سال اخیر این پرتغالی بی اعتنا بود.

دیوید لیسی

منبع:گاردین