وحید شمسایی تنها ایرانی برنده توپ طلا در گالا ۲۰۰۷ آسیا , جوان صد کیلویی محله نظام آباد

وحید شمسایی کپی برابر اصل دایی در فوتسال است. بازیکنی که در مدت هشت سال بازی حرفه یی اش در فوتسال به هر آنچه خواسته رسیده و بدون شک کسب عنوان برترین بازیکن فوتسال آسیا در سال ۲۰۰۷ در حضور دایی مهمترین و احتمالاً آخرین افتخاری است که این بازیکن برای فوتسال ایران کسب کرده چه اینکه پس از اتفاق هایی که در تیم ملی فوتسال در مدیریت جدید کمیته فوتسال فدراسیون فوتبال افتاده، بعید است که دیگر شمسایی جایی در بین ملی پوشان فوتسال داشته باشد. با این حال فرمول رسیدن به این همه افتخار توسط شمسایی در فوتسال شباهت بسیار زیادی به راه موفقیت دایی در فوتبال داشته و آن تنها تلاش است. یعنی شاید اگر کس دیگری جای شمسایی بود در همان روزهای اول بازیگری اش فوتسال را کنار می گذاشت. شمسایی با وجود اینکه ۳۲ سالگی را گذرانده اما تنها هشت سال برای تیم ملی بازی کرده و این نشان می دهد که ستاره بی بدیل فوتسال آسیا بسیار دیر به فوتسال جهان معرفی شد. شمسایی در روزهایی که به تازگی از خدمت سربازی برگشته بود توسط برادرش به حسین شمس مربی آن روزهای تیم ملی معرفی شد اما جوان صد کیلویی خیابان نظام آباد تنها تکنیک داشت و اصلاً هیکلش به درد فوتسال نمی خورد اما شمسایی شکست خورده از کار آزاد و فعالیت در بازار شیرآلات، تصمیمش را گرفته بود. می خواست به فوتسال برسد و از این راه، حرفه یی پول دربیاورد. در ابتدا خیلی ها او را مسخره می کردند اما جدیت او در تمرینات و عزم راسخش در فاصله یی سه ساله شمسایی را به تیم ملی رساند، امیر برادر بزرگتر وحید بزرگترین مشوق او بود؛ روزهایی که شمسایی در سردترین روزهای زمستان در تپه های داوودیه تمرین آقای گلی می کرد و امیر هم او را ترغیب می کرد که به تمریناتش ادامه دهد. پس از تنها سه سال شمسایی هفتاد و پنج کیلویی توانست به صورت حرفه یی به جرگه فوتسالیست های حرفه یی ایران بپیوندد. شمسایی همیشه از آن روزها که مجبور بود روزانه هشت تا دوازده ساعت تمرین کند به سختی یاد می کند. رژیم غذایی سخت شمسایی از همان روزهای ابتدایی تمرینات، جدیت او را به خوبی نشان می دهد به طوری که از آن موقع تا به حال شمسایی طرف برنج و نوشابه نرفته و این یکی از دلایلی است که در این سن و سال بدن او همچنان روی فرم است. شمسایی پس از چهار سال حضور در تیم های مختلف باشگاهی فصل ۲۰۰۴ - ۲۰۰۳ به لاتزیو رفت تا اولین لژیونر فوتسال ایران لقب بگیرد. عملکرد خیره کننده او در آن فصل سران باشگاه ایتالیایی را بر آن داشت که به او پیشنهادی سنگین بدهند اما مشکلات خانوادگی شمسایی سبب شد تا بهترین گلزن آسیا به پیشنهاد باشگاه ایتالیایی پاسخ منفی بدهد. شمسایی پس از بازگشت به ایران، عملکرد چندان خوبی در لیگ برتر نداشت و این مساله سبب شده بود که انتقادهای بسیاری به او وارد شود. در آن روزها بسیاری بر این باور بودند که ارتباط خوب شمسایی با صادق درودگر رئیس وقت کمیته فوتسال فدراسیون فوتبال باعث دعوت شدنش به تیم ملی می شود اما موفقیت او در کسب عنوان قهرمانی رقابت های قهرمانی آسیا در سال ۲۰۰۵ نشان داد که شمسایی هنوز بهترین مهاجم فوتسال قاره است. شمسایی در سال ۲۰۰۶ هم با وجود از دست دادن عنوان قهرمانی تیم ملی، باز هم بهترین گلزن آسیا شد. یک سال بعد شمسایی توانست در قهرمانی تیم ملی در مسابقات قهرمانی سال ۲۰۰۷ آسیا، یک بار دیگر عنوان آقای گلی خود را در آسیا تکرار کند. در مه ۲۰۰۷ و در جریان پیروزی چهار بر یک ایران برابر ژاپن شمسایی مثل همیشه برای تیم ملی گلزنی کرد و گل آخری که او به ثمر رساند سیصد و شانزدهمین گل ملی او در یکصد و سومین بازی ملی اش بود؛ گلی که او را بالاتر از مانوئل توبیاس برزیلی در صدر جدول برترین گلزنان فوتسال جهان قرار داد. شمسایی در آن مسابقات به عنوان باارزش ترین بازیکن هم رسید اما پس از این مسابقات و با بالا کشیدن اختلاف های شمسایی و شمس، دیگر به تیم ملی دعوت نشد. خیلی ها دلیل این اختلاف را بی سیاستی شمسایی در مصاحبه هایش می دانند، هر چند که بعضی دیگر رفاقت قدیمی شمسایی با درودگر و اختلافات کهنه شمس با درودگر را دلیل اصلی مشکلات شمسایی با شمس می دانند. به هر حال به نظر می رسد کسب عنوان برترین بازیکن فوتسال آسیا در سال ۲۰۰۷ آخرین جایزه معتبر بازیکنی است که دایی را الگوی خود قرار داده بود. اگر معتقد باشیم که تا سال های سال در فوتبال ایران مهاجمی روی دست دایی نمی آید باید بپذیریم که جای شمسایی در فوتسال ایران و آسیا برای سال های سال پرنشدنی است.

محسن کاشانی