تلفن های همراه بی خطرند

استفاده از تلفن همراه روز به روز بیشتر می شود و در بعضی از کشورها آرام آرام استفاده از تلفن ثابت دارد فراموش می شود

استفاده از تلفن همراه روز به روز بیشتر می شود و در بعضی از کشورها آرام آرام استفاده از تلفن ثابت دارد فراموش می‌شود. یکی از این کشورها آمریکاست، به طوری که مردم این کشور در سال ۲۰۰۷ بیش از یک تریلیون دقیقه با تلفن همراه خود مکالمه کرده اند. در آمریکا حتی کودکان نیز برای مکالمه از تلفن همراه استفاده می‌کنند. متناسب با همین گسترش، تردیدها در مورد عوارض استفاده از تلفن همراه هم بیشتر می‌شود. سوال این جاست که این میزان استفاده از تلفن همراه در بلند مدت چه تاثیری بر روی سلامتی افراد خواهد داشت؟

متخصصان درباره تاثیر تشعشعات تلفن همراه بر روی انسان بسیار نگرانند. تلفن های بی‌سیم هنگام ارتباط با ایستگاه‌های مرکزی مخابراتی امواجی با فرکانس پایین ارسال می‌کنند و این نوع امواج از نوع امواجی هستند که در فرهای مایکرو ویو و رادیوهای اف ام و ای ام استفاده می شود. در مقابل این امواج امواج دیگری با فرکانس بالا وجود دارد که قرار گرفتن در معرض آنها به عنوان یکی دلایل اصلی ایجاد سرطان شناخته شده است.

آنتن تلفن همراه منبع اصلی فرکانس های رادیویی است که سیگنال‌های ارتباطی را به نزدیک ترین آنتن ایستگاه مخابراتی ارسال می کند. هر چه تلفن همراه از ایستگاه‌های مرکزی دورتر باشد سیگنال های بیشتری را برای برقراری و حفظ ارتباط با ایستگاه مرکزی ارسال می کند. بنا بر این این نظریه وجود دارد که خطر این امواج برای افرادی که در مناطقی زندگی می کنند که تعداد ایستگاه های کمتری دارد بیشتر است. برخی از تحقیقات نشان می دهد که افرادی که در مناطق روستایی برای مدت طولانی از تلفن همراه استفاده می‌کنند نسبت به افرادی که در مناطق شهری و حومه هستند به شدت در معرض ایجاد تومورهای پیشرفته در ناحیه غدد بناگوشی هستند.

اما این موضوع چندان هم قابل استناد نیست. زیرا نتایج تعدادی از تحقیقات صورت گرفته در آمریکا ارتباطی بین استفاده از تلفن همراه و انواع مختلف تومورهای مغزی نشان نمی دهد. بیشتر تحقیقات بر روی افرادی متمرکز شده است که بین ۳ تا ۵ سال از تلفن همراه استفاده کرده اند. اما استفاده بلند مدت از تلفن همراه داستان دیگری دارد. تعدادی از مطالعات صورت گرفته نشان می دهد که یک ساعت استفاده از تلفن همراه در روز برای مدت ۱۰ سال می‌تواند خطر ایجاد تومورهای مغزی نادر را در افراد افزایش دهد و نکته جالب این جاست که این تومورها دقیقا در جایی از سر تشکیل شده اند که در هنکام استفاده از تلفن همراه در معرض امواج بوده است .

گروهی معتقدند اینکه خطرات استفاده از تلفن همراه را به صورت آمار و عدد و رقم درآوریم چندان درست نیست، اما به واقع چه باید کرد؟ اگر خطرات استفاده از تلفن همراه را بپذیریم استفاده از وسایل ساده که در دسترس همه نیز هست می تواند خطر قرار گرفتن در معرض امواج تلفن همراه را کاهش دهد. استفاده از دستگاه های هندز فری راه مناسبی است که شما قادر خواهید بود میزان آسیب امواج تلفن همراه را کاهش دهید زیرا در این صورت تلفن همراه از سر شما دور است.

همچنین اطلاعاتی که در مورد استفاده تلفن همراه در کودکان وجود دارد نیز چندان درست نیست زیرا آن ها مدت زیادی از تلفن همراه استفاده نکرده اند اما به هرحال باید پذیرفت هر چه سن آنها بالاتر می رود این خطرات به دلیل مدت استفاده از تلفن همراه بالاتر می رود. در عین حال بعضی از محققان معتقدند استفاده از تلفن همراه بر روی کودکان و نوجوانان تاثیر بیشتری دارد و آنها بیشتر در معرض تومور مغزی قرار دارند زیرا سیستم عصبی آن‌ها هنوز به طور کامل رشد نکرده و استخوان جمجمه آنها نیز کاملا ضخیم نشده است .

آنچه در این میان مورد توافق همه است این است که در این زمینه به تحقیقات بیشتری نیاز است تا میزان جذب این امواج در سر انسان مشخص شود، ولی برای به جلوگیری از آسیب های احتمالی استفاده از هندز فری و دور نگه‌داشتن تلفن همراه از سر راه مناسبی به نظر می رسد .

● بابا، من هم موبایل می‌خواهم!

«منم موبایل می‌خوام.» این را پسر ۵ ساله‌ام می‌گوید. بعداز ظهر جمعه است . برنامه کودک شروع شده و مجری برنامه «هر چی شما بگین» از بچه‌ها می‌خواهد از بین ۳ کارتونی که قسمت‌هایی از آنها پخش می‌شود یکی را انتخاب کنند و انتخابشان را به شماره‌ای که می‌گوید sms کنند. لازم نیست از پسرم بپرسم: آخر تو موبایل را برای چه می‌خواهی؟ می‌گویم: بگو کدام کارتون را دوست داری من برایت پیامک می‌فرستم. جواب می‌دهد: نه. این عمو گفت بچه‌ها شما sms بزنید نگفت بابا بزنه که!

اول سال تحصیلی بود که مدیرکل دفتر آموزش و خلاقیت پیش‌دبستانی و ابتدایی وزارت آموزش و پرورش اعلام کرد بچه‌ها نباید در مدرسه تلفن همراه داشته باشند. دقت دارید که، صحبت از مقطع پیش دبستانی و ابتدایی است نه بچه‌های دبیرستانی و پیش‌دانشگاهی که موبایل مثل کتاب و خودکار برایشان از ملزومات مدرسه رفتن است و اگر دفتر و کتابشان را جا بگذارند، محال است بدون گوشی از خانه خارج شوند.

یاد ماه پیش می‌افتم. تولد بچه ۸ساله همکارم بود. می‌خواست برایش موبایل کادو بخرد و از من در مورد نوع گوشی نظر می‌خواست. اما من به جای صحبت درباره مدل گوشی سعی داشتم او را متقاعد کنم که به فکر هدیه دیگری باشد. آسمان و ریسمان را به هم بافتم. از خطرات احتمالی موبایل برای بدن کوچک او گفتم، از ممنوعیت موبایل در مدرسه و اینکه به همراه داشتن این وسیله فقط باعث می‌شود ذهن بچه‌اش از درس و مشقش منحرف شود. از دوستم پرسیدم اصلا چه اصراری دارد که کودکش را به این زودی از دنیای کودکانه‌اش بیرون بیاورد و به دنیای ارتباطات مجازی پرتاب کند. دنیایی که اعضایش حتی حال احوال‌پرسی از همدیگر را ندارند و استفاده از دکمه‌های سرد و بی‌روح گوشی اصلی‌ترین راه ارتباطیشان است. دوستم در مقابل سخنرانی مفصل من فقط یک جواب داشت: «برو بابا دلت خوشه! از بین تمام همکلاسیهای پسرم فقط اونه که موبایل نداره. منم دلم می‌خواد بچه‌ام با معیار‌های خودم بزرگ بشه ولی در این صورت باید یه بچه عقده‌ای تحویل جامعه بدم.»

پسرم دوباره می‌پرسد: کی برام موبایل می‌خری؟

سوال ساده‌ای است اما من در جواب این سوال ساده مانده‌ام. حس نیاز به موبایل در وجود بچه‌ای ۵ ساله زنده شده و نمی‌فهمد که چرا من حاضر نیستم به این نیاز جواب بدهم. همچنانکه من نمی‌فهمم تهیه‌کننده برنامه کودک چه دلیلی برای بیدار کردن این حس در بچه‌هایی چون بچه من داشته؟ اصلا فهمیده که این ابتکارش چه تاثیری روی بچه‌ها دارد؟

برای مهیج کردن یک قسمت از برنامه کودک روز تعطیل واداشتن بچه‌ها به ارسال پیامک تنها راه ممکن بوده یا دم‌دست‌ترین آنها؟ این که یک برنامه ورزشی یا فلان جنگ بی‌خاصیت نیست که برای کور کردن چشم رقبا و نمایش میزان محبوبیت و به رخ کشیدن تعداد بینندگانمان در نیمه شب ملت را با وسوسه جایزه‌های رنگارنگ مجبور کنیم برایمان پیامک بفرستند.

مجری برنامه با اصرار از بچه‌ها می‌خواهد که اسم کارتون مورد نظرشان را ارسال نکنند و فقط یک شماره را بفرستند تا معلوم شود چه کارتونی را انتخاب کرده‌اند. من ناخودآگاه به یاد تمام جامعه‌شناسان، رفتارشناسان و پدر و مادر‌هایی می‌افتم که از رفتار نسل‌سومی‌ها و نسل چهارمی‌ها و... گله دارند. آنها را متهم به فراموشی فرهنگ می‌کنند و اینکه ارتباط‌هایی از نوع پیامک، ایمیل و چت را به ارتباط‌های واقعی ترجیح می‌دهند.

این وسط من مانده‌ام با یک سوال: بچه‌ای که در کودکی به او آموزش می‌دهیم برای بیان خواسته و نظرش فقط باید یک شماره را send کند، در آینده برای برقراری ارتباط چه راهی را انتخاب می‌کند؟

نیوزویک- ۱۹ دسامبر

ترجمه: محمدحسین شریعتمدار

علیرضا اردلان