شمایل ایرانی چاپلین

نگاهی به کارنامه مهدی هاشمی به بهانه اکران ضد گلوله

مهدی هاشمی بازیگر موفق دهه شصت و نیمه اول دهه هفتاد سینمای ایران اولین بازی سینمایی اش را درفیلم «زنده باد» ساخته خسرو سینایی تجربه کرد. اما بازی او در مجموعه تلویزیونی «سلطان و شبان» بود که نامش را سر زبان ها انداخت و او را به شهرت رساند. نقش آفرینی مهدی هاشمی در ملودرام «بگذار زندگی کنم» میلیون ها نفر را در شهرستان به سینماها فرستاد و بازی اش در «دوفیلم با یک بلیت» سیمرغ بلورین بهترین بازیگر نقش اول جشنواره نهم فیلم فجر را برای او به ارمغان آورد.«غریبه» (رحمان رضایی - ۱۳۶۶) و «زرد قناری» (رخشان بنی اعتماد - ۱۳۶۷) از دیگر فیلم های مهدی هاشمی در دهه ۶۰ بودند و او سریال به یاد ماندنی «کوچک جنگلی»(بهروز افخمی - ۶۷ - ۱۳۶۶) را هم در کارنامه خود دارد که نام مهدی هاشمی را به عنوان یک بازیگر محبوب تلویزیونی نیز بر سر زبان ها انداخت. مهدی هاشمی در دهه ۷۰ هم همچنان بسیار درخشان ظاهر می شد؛ بهترین بابای دنیا(داریوش فرهنگ - ۱۳۷۰) و«ناصرالدین شاه آکتور سینما»(محسن مخملباف - ۱۳۷۰) دو فیلم او درابتدای دهه ۷۰ بودند؛ خصوصا «ناصرالدین شاه آکتور سینما» که با موجی از بازیگران حرفه ای باعث شد مهدی هاشمی هم بسیار به چشم بیاید.

او در فیلم «همسر» (مهدی فخیم زاده - ۱۳۷۲) به حدی درخشان ظاهر شد که تمامی منتقدین مهدی هاشمی را لایق دریافت سیمرغ بلورین جشنواره فیلم فجر می دانستند اما او فقط از سوی داوران نامزد سیمرغ بلورین شد. «معجزه خنده»(یدالله صمدی ۷۵- ۱۳۷۴) شروعی برای تبدیل شدن مهدی هاشمی به عنوان یک هنرمند ساکن و معمولی بود. او برای این فیلم هم کاندید سیمرغ بلورین جشنواره فجر شد و برای مدت ها با سینما خداحافظی کرد. او پس از۶سال دوری از سینما با فیلم «روز کارنامه» (مسعود کرامتی - ۱۳۸۱) به فعالیت سینمایی خود بازگشت اما این فیلم نتوانست مهدی هاشمی را به خوبی گذشته نشان دهد.

دهه ۸۰ برای مهدی هاشمی دوران دیگری را در فعالیت حرفه ای اش به بار آورد؛ سریال های «چراغ جادو» (همایون اسعدیان - ۱۳۸۰) و«طلسم شدگان»( داریوش فرهنگ، ۱۳۸۲) آغاز بازگشت مهدی هاشمی به تلویزیون را کلید زدند و اوج هنرنمایی او سریال «روزگار قریب» (کیانوش عیاری، ۱۳۸۴- ۱۳۸۷) بود که با درخشش رشک برانگیز مهدی هاشمی در نقش دکتر قریب همراه شد. اینها زمینه بازگشت مهدی هاشمی را به عنوان یکی از برترین بازیگران سینمای ایران فراهم کرد به نوعی که همگان اشاره کردند مهدی هاشمی بار دیگر با کیانوش عیاری احیا شد. حضور تحسین برانگیز در مجموعه هزاران چشم ساخته تماشایی کیانوش عیاری و نیز بازی خیره کننده مهدی هاشمی در فیلم «هیچ»(عبدالرضا کاهانی - ۱۳۸۸) در همان نمایش های محدود جشنواره بیست و هشتم تحسین جمعی منتقدین را برانگیخت اما «هیچ» با بی مهری از بخش مسابقه کنار گذاشته شد تا بازی بی نظیر مهدی هاشمی بدون کمترین تقدیری از سوی جشنواره نادیده گرفته شود.

اما در جشنواره بیست و نهم مهدی هاشمی که حالا دیگر به عنوان بازیگری بزرگ و ماندگار شناخته می‌شد به حق خود رسید و سیمرغی که سال گذشته باید به او می دادند را برای بازی در فیلم های «آقا یوسف»(علی رفیعی - ۱۳۸۹) و«آلزایمر»(احمدرضا معتمدی - ۱۳۸۹) به او اهدا کردند. «مصائب چارلی» (علیرضا سعادت نیا، ۱۳۸۹) دیگر فیلم سال گذشته او بود که به جشنواره فجر نرسید. این سه فیلم هیچکدام فیلم های کاملی نبودند اما تلاش های بی نظیر مهدی هاشمی برای به اصطلاح درآوردن آن نقش‌ها جواب داد و پس از دیدن آلزایمر و مصائب چارلی می توان گفت مهدی هاشمی نمونه بارزی از یک چاپلین ایرانی را به نمایش گذاشته است. «خانه پدری»(کیانوش عیاری - ۱۳۸۹) که مهدی هاشمی در آن نقش ویژه ای را ایفا کرده است همچنان درتوقیف به سر می برد و اصلاحات عمیقی به آن وارد آمده است و حالا مهدی هاشمی که به اوج بلوغ رسیده با دو فیلم ضد گلوله (مصطفی کیایی – ۱۳۹۰) و تلفن همراه رییس جمهور(علی عطشانی – ۱۳۹۰) نشان داد که دود هنوز از کنده بلند می شود.

نویسنده : محسن آزاددل