تنهایی رستم روزگار ما

انصراف حسین رضازاده از شرکت در مسابقات جهانی وزنه برداری برای علاقه مندان وی و پیگیران مسابقات ورزشی بسیار تعجب برانگیز و باورنکردنی بود. همه ما می دانیم که رضازاده پرافتخارترین ورزشکار ایرانی در طول تاریخ ورزش ایران است و به نظر می رسد می تواند تا پایان دوران ورزشی اش چنان افتخاراتی کسب کند که کمتر کسی در عرصه ورزش جهان بدان دست یافته باشد.

رضازاده تا به حال در دو دوره متوالی المپیک، مدال طلا ی وزنه برداری را کسب کرده و حال به فکر شرکت در المپیک ۲۰۰۸ و کسب سومین قهرمانی در این تورنمنت پرارزش و مهم جهانی است.

واقعیت این است که فقط تعداد معدودی ورزشکار هستند که در طول تاریخ برگزاری این بازی ها توانسته اند سه دوره متوالی در آن شرکت کنند، چه رسد به اینکه ۳ مدال طلا از سه دوره متوالی کسب کرده باشند و همین موضوع، اهمیت ادامه فعالیت حسین رضازاده و لزوم تمرینات حرفه ای و پرهیز از مشکلا تی چون آسیب دیدگی و... را نشان می دهد.

از سوی دیگر حسین رضازاده رکورددار سنگین وزن وزنه برداری است و چنان رکورد بالا یی از خود برجای گذاشته که بعید به نظر می رسد تا سال ها کسی بتواند آن را جابجا کند و این موضوع، ارزش و اعتباری بیش از حد تصور به این ورزشکار ایرانی داده است، به طوری که سال گذشته وقتی وزنه برداری ایران به دلیل دوپینگ ۹ نفر از یازده عضو اصلی تیم ملی از شرکت در کلیه مسابقات جهانی برای یک سال محروم شد، حسین رضازاده این اجازه را پیدا کرد که به تنهایی در مسابقات جهانی قطر شرکت کند و یک بار دیگر مدال طلا ی جهان را به راحتی به گردن بیاویزد.

این وضعیت ویژه رضازاده باعث شده که وی به نماد ورزش ایران تبدیل شود و خواسته یا ناخواسته به یکی از مورد توجه ترین افراد در داخل کشور و شاخص ترین ایرانی ها در دنیا بدل شود. به همین دلیل هم یک تصادف نه چندان قابل اعتنای وی با خودرو، بازتاب وسیعی در رسانه ها و خبرگزاری ها پیدا می کند و سلا مت او دغدغه هزاران ایرانی می شود. طی هفته اخیر وقتی حسین رضازاده اعلا م کرد که در مسابقات جهانی امسال وزنه برداری که دو ماه دیگر در تایلند برگزار می شود، شرکت نمی کند، نگرانی ها درباره حسین رضازاده شدت گرفت به خصوص اینکه او علتی برای این تصمیمش عنوان نکرد. با این همه سه نظریه درخصوص علت استعفای رضازاده شنیده شد.

اولین نظریه خستگی حسین رضازاده را علت این تصمیم می دانست. دومین نظر از عدم آمادگی و آسیب دیدگی ناشی از تصادف به عنوان منشا انصراف نام برد و سومین نظر که مختص افراد حاشیه ساز و منفی باف است، دوپینگ را علت انصراف می دانست! هرکدام از این سه نظر به نوبه خود نگرانی ها را در مورد رضازاده تشدید می کرد ولی اخباری که در یک هفته اخیر منتشر شد نشان داد که حسین رضازاده - هرچه هست - موقتا چنین تصمیمی گرفته و بازگشت او به اوج، دور از ذهن نیست.

● نامه رضازاده

رضازاده تصمیم خود را طی نامه ای به بهرام افشارزاده رئیس فدراسیون وزنه برداری اعلا م کرد. متن نامه رضازاده به شرح زیر است:

«همان طور که مستحضر هستید همیشه همچون سرباز وطن در خدمت این مرز و بوم و مردم ورزش دوست میهن اسلا می بوده و هستم. امسال نیز همانند سالیان گذشته سخت در تلا ش بودم تا بار دیگر با حضور در رقابت های جهانی ضمن بالا بردن پرچم جمهوری اسلا می ایران و طنین انداز نمودن سرود مقدس کشورمان بار دیگر حماسه ای نو ساخته و دل مردم کشورم را شاد نمایم اما متاسفانه بازی روزگار طور دیگری رقم خورد و حال باید در آستانه اعزام به این پیکارهای حساس از همراهی تیم ملی کشورم انصراف دهم.

همان گونه که اطلا ع دارید در ۲۷ مردادماه سال جاری از یک حادثه رانندگی جان سالم به در بردم. بعد از تصادف به دلیل ماموریت و بار سنگینی که به عنوان کاپیتان تیم ملی بر دوشم نهاده شده بود سریعا تمریناتم را آغاز نمودم اما متاسفانه درد شدید در ناحیه مچ پا اجازه مهار وزنه های سنگین را به من نمی دهد و چاره ای ندارم جز اینکه در اوج آمادگی و جایی که می رفت رکوردهایم به بهترین حد و مرز خود نزدیک شود، هم تیمی هایم را تا میدانی دیگر و حماسه ای دیگر به خدای بزرگ بسپارم. امیدوارم با دعای خیر مردم و نظر ائمه اطهار، ملی پوشان غیرتمند کشورمان بتوانند از این میدان سرنوشت ساز سربلند بیرون آمده و بیشترین سهمیه را برای حضور در بازی های المپیک ۲۰۰۸ پکن به دست آورند.

ضمنا از زحمات و حمایت های بی دریغ فدراسیون وزنه برداری در تهیه امکانات و برپایی اردوهای ایده آل و بدون عیب و همچنین تلا ش های کادر فنی تیم ملی در راه آماده سازی ملی پوشان کشورمان تقدیر و تشکر می نمایم. این قول را هم به مردم و مسوولین ورزش کشور می دهم تا انشا»الله بعد از رفع مصدومیت تمرینات جدی خود را برای حضوری موفق در المپیک ۲۰۰۸ پکن و کسب سومین مدال طلا ی این بازی ها آغاز نمایم.»

بازخوانی این نامه نشان می دهد که

۱) رضازاده همچنان سرباز قهرمان و فداکار وطن است. او سال گذشته در حالی که ۹ نفر از ۱۱ نفر اعضای تیم وزنه برداری دوپینگ کرده اعلا م شدند و در حالی که حتی دوپینگ آنها تقصیر دیگری بود، پاک از هر دوپینگی بود و این نشان می داد که وی در این زمینه حواسش کاملا جمع است و قدر و ارزش و حساسیت جایگاه خود را می داند. با چنین سابقه ای و با عنایت به قدر و اهمیت رضازاده معلوم است که چقدر شایعه سازی درباره دوپینگ رضازاده ناشیانه و ناجوانمردانه است.

در پی کناره گیری رضازاده در برخی محافل شایع شد که این قهرمان دوپینگی است و تصادف اخیر وی نیز ساختگی بوده تا به این واسطه، استفاده از داروهای ممنوعه با مجوز پزشکی مجاز شود! رئیس فدراسیون وزنه برداری براساس وظیفه اش این شایعه را به شدت تکذیب کرد و به نتیجه آزمایش رضازاده اشاره کرد و گفت صددرصد منفی بوده است.

۲) انصراف رضازاده را با توجه به این نامه، می توان دارای دو علت دانست. اولین مورد همانطور که خواندید ناشی از تصادف است و دومین علت که مهم تر هم هست، تنهایی اوست.

رضازاده در مصاحبه ای بعد از انتشار این نامه گفت: من خسته نشده ام. بیشتر از پنج یا شش ماه است که در اردو هستم. تمرین هایم را به صورت جدی ادامه داده ام. هدف من حضور در مسابقات جهانی است. آنها که می گویند خسته شده ام باید تمرین های ساعت ۷ و ۸ صبح مرا که تنهایی در سالن تمرین می کردم، می دیدند. تنها کسی که با من بود ماساژور بلغاری تیم بود.

وی همچنین گفت: ای کاش من هم در سفر به چابکسر همانند سایر اعضای تیم با اتوبوس فدراسیون به آن شهر می رفتم. در آن شرایط شاید این مشکل هم به وجود نمی آمد. من فکر می کنم فدراسیون هم باید فشار بیشتری برای این کار بر ما می آورد.

رضازاده در بخش دیگری از صحبتش گفته است: به هر حال با توجه به شرایطی که به وجود آمده من در تایلند حاضر می شوم. خدا را چه دیدی؟ شاید به لطف خدا خوابیدیم و بلند شدیم و این درد هم از بین رفت و با لطف خدا، توانستم به رکوردهای مورد نظر برسم و در مسابقه های جهانی شرکت کنم.

این اظهارات نشان می دهد که رضازاده تا چه حد تنهاست. او در تمرین، در تصمیم گیری ها و حتی در مراقبت های پزشکی تنهاست و این نشان می دهد که در کشور ما چقدر به سرمایه های با ارزشی چون او کم توجهی می شود. این تنهایی باعث شده که حالا رضازاده در شرایطی قرار بگیرد که خود اعلا م کند که به دلیل آسیب دیدگی از مسابقات تایلند کناره گیری کند در حالی که رئیس فدراسیون وزنه برداری از عدم آمادگی رضازاده سخن می گفت می گوید: من از این وضعیتی که به وجود آمده بسیار متاسفم اما باید قبول کنیم که رضازاده آمادگی حضور در مسابقه های جهانی را نداشت... من دو ماه پیش با او صحبت کردم.

باید بدانیم که وزنه برداری رشته رکوردی است. او همه حریفانش را می شناسد و می داند که کسب مدال در مسابقات جهانی چقدر سخت است. رضازاده آماده نبود. او آمادگی حضور در مسابقات جهانی را نداشت. حادثه رانندگی هم که برای او اتفاق افتاد ضربه روحی بدی به او زد.

وقتی انصراف رضازاده با چنین ابهاماتی مواجه می شود، معلوم است که نگرانی مردم به از دست دادن یک قهرمان بلند مرتبه بیشتر می شود.

رضازاده خود از صدمات جسمی ناشی از تصادف سخن می گوید و رئیس فدراسیون از ضربات روحی! رضازاده از تمرینات جدی و خستگی ناپذیرش می گوید و رئیس فدراسیون از ناآماده بودن او که از دو ماه قبل معلوم بود. اینجاست که تنهایی رضازاده بیش از پیش معلوم می شود، اگرچه این تنهایی گاهی به نفع او تمام شده است (مثلا در قضیه دوپینگ) اما آیا واقعا چنین قهرمانی ارزش توجه بیش از حد ندارد؟ آیا باید یک قهرمان بلند آوازه جهان که ۹ سال است در تمام مسابقات بدون رقیب بوده و رکوردشکنی کرده با یک تصادف مختصر ضربه روحی ببیند؟!

با این احوال باید به رضازاده حق داد که چنین تصمیمی بگیرد. عدم حضور او در این مسابقات با تفاصیل بالا مطمئنا بهتر از حضور و کسب مدال طلا ی دیگری است. در طول این سال ها بسیاری از وزنه برداران مطرح و قهرمان ایرانی به دلیل عدم مراقبت صحیح پزشکی و روحی خیلی زودتر از حد معمول از دنیای وزنه برداری خداحافظی کرده اند و حالا زنگ خطر برای حسین رضازاده هم به صدا درآمده است.

حالا تنها کاری که مردم می توانند انجام دهند دعا برای قهرمانی است که سال هاست احساس غرور را در مردم دل شکسته ما زنده کرده است و با قرار گرفتن بر سکوی قهرمانی، غریو شادی ایرانیان را طنین انداز کرده است. حسین رضازاده رستم امروز ایران است که پرچم افتخار و عزت را بر دوش دارد و چشم نگران مردمی به سوی اوست. باید امید داشت که روزگاری برسد که همه - از جمله مسوولا ن ورزش این مرز و بوم - قدر این بزرگان را بدانند و از این سرمایه ها حفاظت بیشتری کنند.

نویسنده : سعید تهرانی