اوتمار هیتزفیلد منجی بایرن مونیخ

هیتزفیلد در سالهای ۱۹۹۷ و ۲۰۰۱ به عنوان بهترین مربی سال فوتبال جهان انتخاب شده و پس از «ارنست هاپل» اتریشی تنها فردی است كه توانسته با دو تیم مختلف فاتح چمپیونزلیگ گردد

بعد از ظهر پنجشنبه اول فوریه ۲۰۰۷ مونیخ آلمان، هوای سرد زمستانی و ابرهای تیره ای كه نم نم باران آنها شهر را حسابی نوازش می كند.

بسیاری از مردم شهر در پای تلویزیونها نشسته اند و در حالی كه مشغول خوردن یك فنجان قهوه گرم هستند، منتظرند تا برنامه خبری باشگاه بایرن مونیخ از مركز اطلاع رسانی آن واقع در «سابنر اشتراسه» آغاز گردد.

اولی هوینس در حالی كه لبخندی بر چهره دارد، وارد اتاق كنفرانس می شود و تمامی خبرنگاران، عكاسان و تصویربرداران حاضر در آن جا چهره او را شكار می كنند.

عده ای حدس می زنند كه او به خاطر كسب نتایج ضعیف بایرن در چند هفته گذشته می خواهد، مطالبی را عنوان كند وعذر و بهانه بیاورد و عده ای دیگر با خود می اندیشند كه هوینس می خواهد استعفا بدهد! و... اما هیچ كدام از گمانه زنیها درست نیست...

هوینس صحبتش را این گونه آغاز می كند: «بنا بر وعده قبلی باشگاه امروز خبر مهمی را برای شما داریم و من باید بگویم از صمیم قلب خوشحال هستم، زیرا از این پس، ما مردی را كه برایمان افتخارات زیادی را كسب كرده در كنار خود خواهیم دید.»

سپس هوینس شروع به دست زدن می كند و همه نگاهها معطوف به ورودی سالن كنفرانس می گردد. تعجب را می توان به وضوح در چهره تك تك افراد حاضر در سالن مشاهده كرد. حتی آنها كه پای گیرنده هایشان نشسته اند هم از تعجب شاخ درمی آورند! و با همان حالت با خودشان می گویند، «ژنرال دوباره به مونیخ آمده!»

بله، درست متوجه شدید «اوتمار هیتزفیلد» كه در بین هواداران بایرن مونیخ به «ژنرال» ملقب گشته با چهره ای بشاش روبروی دوربینهای تلویزیونی قرار گرفته و با گفتن جمله «بار دیگر من در خانه ام هستم» حضورش را به عنوان سرمربی سرخها اعلام می كند.

● از هیتزفیلد تا هیتزفیلد

اجازه بدهید كمی به گذشته برگردیم. اول جولای ۲۰۰۴ و همین سالن كنفرانس باشگاه بایرن. اولی هوینس این بار در حال معرفی فلیكس ماگات به عنوان جانشین هیتزفیلد است. بایرن در آن زمان تحت هدایت هیتزفیلد بسیار بد كار می كرد، قرار گرفتن در جایگاه دوم بوندس لیگا، حذف از چمپیونزلیگ در دور مقدماتی و از دست دادن جام حذفی، یعنی یك شكست بزرگ برای تیم بزرگ آلمان و این آن چیزی نبود كه مدیران و هواداران باشگاه از تیم محبوبشان انتظار داشتند.

هیتزفیلد از سال ۱۹۹۸ كه هدایت بایرن را بر عهده گرفت تا سال ۲۰۰۱ نتایج طلایی را به همراه بایرن كسب كرده بود. نایب قهرمانی در چمپیونزلیگ ۹۸ (آن فینال دراماتیك در نیوكمپ برابر منچستر را به یاد دارید؟)، فتح بوندس لیگا در فاصله سالهای ۹۸ تا ۲۰۰۱ و البته فتح چمپیونزلیگ و جام باشگاههای جهان در سال ۲۰۰۱ همگی افتخارات این مربی بزرگ بودند كه باعث شد هواداران او را ژنرال بنامند، اما از آن سال به بعد بایرن در سراشیبی قرار گرفت و هم بدبازی كرد، هم بد نتیجه گرفت. برای همین مونیخیها به دنبال جایگزین شایسته ای برای او بودند و آن یك نفر فلیكس ماگات بود.

ماگات كه توانسته بود به همراه اشتوتگارت فاتح بوندس لیگا شود و از طرفی كارنامه اش در مربیگری نسبتاً روشن بود، می توانست كلید حل معمای ناكامیهای بایرن باشد. به هر شكل ماگات هدایت بایرن را برعهده گرفت و اتفاقاً در اولین گام جام حذفی و بوندس لیگا را به آسانی فتح نمود. بایرنیها فصل ۲۰۰۶-۲۰۰۵ را هم بر روی نوار پیروزی قدم می گذاشتند تا دوباره افتخارات فصل گذشته شان را تكرار كنند و بدین ترتیب ماگات به عنوان اولین مربی تاریخ بوندس لیگا شناخته شد كه توانسته دو فصل پیاپی هر دو جام معتبر این كشور را با یك تیم به چنگ آورد.

سران باشگاه از كسب این افتخار به مربی شان می بالند و اعلام می كنند كه قرارداد هافبك طلایی دهه ۸۰ آلمان و مربی فعلی باشگاه تا سال ۲۰۰۸ تمدید شده است. فصل جدید رقابتهای بوندس لیگاست و بایرن با پیروزی كارش را آغاز می كند، اما در دو سه هفته اول این تیم نورنبرگ است كه صدر جدول را چسبیده و مونیخیها خود را پشت سر وردربرمن در جایگاه سوم جدول می بینند.

وعده های ماگات كه گفته ما به زودی صدر را پس می گیریم هر روز رنگ واهی به خود می گیرد و این سبزپوشان بندر برمن هستند كه با پیروزی ۳ بر یك برابر مونیخ هم به سكوی نخست بوندس لیگا تكیه می زنند و هم مونیخ را تا رتبه چهارم جدول پایین می اندازند. با این نتایج و از همه مهمتر بدبازی كردن تیم بایرن، به تدریج سروصدای طرفداران درمی آید. از طرفی صعود مقتدرانه آنها در چمپیونزلیگ به دور بعد كه بدون شكست حاصل شده باعث شده تا كمی این هیاهو پایین بكشد. خیلیها به خودشان امیدواری می دهند كه در نیم فصل دوم حتماً بایرن خودش را بالا می كشد، اما...

بازی اول نیم فصل دوم در وست فالن برابر دورتموند و نتیجه ۳ بر ۲ به سود میزبان و البته چند روز پیش از آن مسابقه، بایرن مونیخ در جام حذفی برابر ماینز شكست را می پذیرد و برای اولین بار طی چند سال گذشته از لیگاپوكال خداحافظی می كند. كار به جایی می رسد كه رومنیگه هم نسبت به این وضع معترض می شود.

ماگات تمامی تلاشها و ترفندهایش را به كار بسته تا از بحران نتیجه نگرفتن خارج شود. او نیك می داند كه برد برابر بوخوم می تواند به او كمك كند، اما گویا زمین و زمان علیه او همكاری می كنند تا ماگات را از عرش به فرش بكشند. این آخرین باری بود كه فلیكس ماگات بر روی نیمكت مربیگری بایرن قرار می گرفت و در پایان نتیجه ای بهتر از مساوی عاید او و تیمش نشد. حالا ماگات سایه اخراج شدن را بالای سرش احساس می كرد.

در این بین، روزنامه كیكر به نقل از هیتزفیلد كه در سوئیس زندگی می كند، گفته بود كه این مربی ۵۹ ساله آلمانی (بله آلمانی نه سوئیسی) كه از سال ۲۰۰۴ هدایت هیچ تیمی را برعهده نگرفته، تمایل خود را برای مربیگری در بوندس لیگا ابراز داشته است.

پس از انتشار این خبر، تنها فردی كه می توانست حدس بزند ژنرال در راه بایرن است فقط و فقط فلیكس ماگات بود و بس. سرانجام موعد مقرر فرا رسید و همان طور كه اشاره كردیم هیتزفیلد جانشین ماگات گردید تا شاید بتواند بایرن مونیخ را از بحران خارج كند. البته قرارداد وی تنها تا پایان این فصل اعتبار دارد و طبق اعلام هوینس در صورت رضایت طرفین و البته كسب نتایج امیدوار كننده، سران باشگاه بایرن با او قراردادی پنج ساله را امضا خواهند نمود، هر چند ژنرال در اولین گام كاملاً ناكام ماند و شكست ۳ بر صفر بایرن برابر نورنبرگ در جمعه شب گذشته چندان به مذاق طرفداران بایرن خوش نیامد.

● هیتزفیلد كیست؟

اوتمار هیتزفیلد متولد ۱۲ ژانویه ۱۹۴۹ در شهر كوچك «لوراخ» واقع در ایالت بادن ورتمبرگ آلمان است. وی در دهه ۶۰ میلادی برای تیمهای «لوراخ» و «اشتیتن» كه هر دو در لیگ دسته دو آلمان بودند، بازی می كرد. وی در سال ۱۹۷۱ راهی «بازل» سوئیس شد تا برای آن تیم بازی كند و در سالهای ۱۹۷۲ و ۱۹۷۳ توانسته فاتح لیگ سوئیس شود و با ۱۸ گل زده در سال ۱۹۷۳ آقای گل لیگ سوئیس شد. البته در سال ۱۹۷۵ جام حذفی آن كشور را هم به دست آورد. نقطه روشن در دوران بازیگری هیتزفیلد، بازی در المپیك ۱۹۷۲ مونیخ برای تیم ملی آلمان غربی بود كه اتفاقاً اولی هوینس مدیر اجرایی فعلی بایرن در آن زمان هم بازی او بود. وی در بازی نیمه نهایی آن رقابتها كه بین آلمان شرقی و آلمان غربی برگزار می شد و با برتری شرقیها (۳ بر ۲) به پایان رسید، یكی از دو گل تیمش را به ثمر رساند.

در سال ۱۹۷۵ هیتزفیلد از بازل جدا شد و به تیم اشتوتگارت در اوبرلیگا آلمان پیوست. او در ۵۵ مسابقه توانست ۳۳ گل برای اشتوتگارت به ثمر برساند و جالب توجه این كه تنها در یك مسابقه ۶ گل زد كه در آلمان یك ركورد محسوب می شود و تاكنون دست نخورده باقی مانده است و بدین شكل اشتوتگارت راهی بوندس لیگا شد. وی پس از سه سال حضور در اشتوتگارت، دوباره راهی سوئیس شد تا برای تیمهای «لوگانو» و «لوزن» سوئیس بازی كند و سرانجام در سال ۱۹۸۳ در ۳۴ سالگی از دنیای فوتبال در نقش بازیكن خداحافظی كرد.

درست یك سال پس از این، او اولین تجربه مربیگری اش را با هدایت تیم اف.ث زاگ سوئیس كسب كرد و پس از آن هدایت تیم «آرارو» را بر عهده گرفت. در سال ۱۹۸۸ با فتح جام حذفی سوئیس به همراه آرارو، اولین عنوان مربیگری اش را به دست آورد و بلافاصله راهی تیم سرشناس سوئیس یعنی «گراس هاپرز» شد و از آن جا به بعد بود كه هیتزفیلد به یك چهره سرشناس در دنیای مربیگری مبدل شد.

او در چهار فصل چهار عنوان قهرمانی لیگ سوئیس را به دست آورد و از سال ۱۹۹۱ دوباره به بوندس لیگا آمد و سرمربی تیم دورتموند شد.اوج درخشش او در فاصله سالهای ۱۹۹۵ تا ۲۰۰۱ به شمار می آید كه طی آن ۲ عنوان اولی بوندس لیگا با دورتموند (۱۹۹۶ و ۱۹۹۵) و قهرمانی در چمپیونزلیگ ۱۹۹۷ كه با غلبه بر یوونتوس حاصل شد، ۳ عنوان اولی در بوندس لیگا و یك قهرمانی در لیگاپوكال به همراه قهرمانی در چمپیونزلیگ و جام باشگاههای جهان در سال ۲۰۰۱ با بایرن مونیخ را به دست آورد. البته پس از آن وی یك بار دیگر در سال ۲۰۰۳ با بایرن قهرمان بوندس لیگا شد و پس از آن با كسب نتایج ضعیف از كار بر كنار شد.

هیتزفیلد در سالهای ۱۹۹۷ و ۲۰۰۱ به عنوان بهترین مربی سال فوتبال جهان انتخاب شده و پس از «ارنست هاپل» اتریشی تنها فردی است كه توانسته با دو تیم مختلف فاتح چمپیونزلیگ گردد.

مرتضی روشنی