در مدح و نطح سخنگویی

اعلام نظر و اعلام موضع در خصوص موضوعات مرتبط یا پیرامونی و یا مبتلابه سازمان می‌تواند حق یا سهم هریک از اعضای سازمان نظام‌صنفی رایانه‌ای باشد. حتی در نگاهی وسیع‌تر، این حق …

اعلام نظر و اعلام موضع در خصوص موضوعات مرتبط یا پیرامونی و یا مبتلابه سازمان می‌تواند حق یا سهم هریک از اعضای سازمان نظام‌صنفی رایانه‌ای باشد. حتی در نگاهی وسیع‌تر، این حق را باید برای همه فعالان صنفی، صرف‌نظر از عضویت در سازمان قائل شد، زیرا همه آحاد صنف می‌توانند نسبت به مسائلی که مرتبط با حوزه کاری ایشان است اظهارنظر کنند.

سازمان نظام‌صنفی در حال پوست انداختن است. به نظرم در این نکته نباید تردید داشت که دوره دوم مدیریت سازمان نظام‌صنفی، دوره ای متفاوت است. به نظر عزمی راسخ وجود دارد که با تمام قوا از پیمودن راه های طی شده و به بن‌بست رسیده سال‌های گذشته احتراز کرد و در عوض بر جاده‌هایی که سازمان را به سرمنزل مقصود می‌رسانند، گام زد.

اگر اخبار فعالیت‌های سازمان را در ماه گذشته مرور کنید، خواهید دید که علیرغم انجام برخی اقدامات زیربنایی و بعضی مذاکرات اساسی، خبری از بوق و کرنا نیست و تنها پس از انجام اقدامات، نتایج مثبت آنها در غالب اطلاعیه‌هایی اعلام می‌گردد. از دیگر سو، کمیسیون‌های سازمان علیرغم آنکه برخی هنوز شکل نهایی نگرفته‌اند، اما مسئولان آنها در حوزه‌های متبوعشان اعلام نظر می‌کنند و انحصار سخنگویی در سازمان شکسته شده است. اما همین شکستن انحصار آفت‌هایی را نیز به دنبال دارد که ناظر به عنوان این یادداشت است: در مدح و نطح سخنگویی!

اعلام نظر و اعلام موضع در خصوص موضوعات مرتبط یا پیرامونی و یا مبتلابه سازمان می‌تواند حق یا سهم هریک از اعضای سازمان نظام‌صنفی رایانه‌ای باشد. حتی در نگاهی وسیع‌تر، این حق را باید برای همه فعالان صنفی، صرف‌نظر از عضویت در سازمان قائل شد، زیرا همه آحاد صنف می‌توانند نسبت به مسائلی که مرتبط با حوزه کاری ایشان است اظهارنظر کنند.

بزنگاه قضیه اما اینجاست که اظهارنظر از کدام موقعیت و از کدام جایگاه پسندیده است و باید مدح آن را گفت و کدام یک را باید نطح گفت و گوینده را منع کرد. در دوره نخست مدیریت سازمان، رئیس سازمان در جایگاه سخنگو به بیان استراتژی، مواضع و راهبردها می‌پرداخت و همگان می‌دانستند که اظهار عقیده رئیس در حکم اظهارنظر رسمی سازمان تلقی می‌گردد. در آن زمان و در غیاب طولانی مدت دبیر سازمان، عملا وظیفه سخنگویی برعهده رئیس بود که بعضا این وظیفه در مواردی با نایب‌رئیس سازمان به اشتراک گذاشته شده بود و گاهی می‌شد مواضع رسمی سازمان را از وی شنید.

این روش کار، این حسن را داشت که حداقل تکلیف مخاطب را روشن ساخته بود هرچند که عملا جایگاه رئیس و سخنگو خلط شده بود و رئیس نیز از ابراز نظرات شخصی خود محروم شده بود چون لاجرم هر گفته وی به عنوان گفته‌های رئیس سازمان تلقی می‌شد. اما در دوره جدید و با توجه به عدم تشکیل شورای مرکزی به دلیل پایان نیافتن انتخابات استان‌ها و عدم امکان تعیین دبیرکل، در سازمان خلاء به وجود آمده است. از سویی مواردی بروز می‌کند که نیازمند واکنش سازمان است و از سوی دیگر امکان انجام هماهنگی و اعلام موضع یکدست در سازمان وجود ندارد.

در نتیجه هرکدام از اعضای محترم هیئت‌مدیره یا نواب رئیس بنا به صلاحدید خود و به عنوان عضوی رسمی اعلام‌نظر می‌کنند. نتیجه آنکه در برخی موارد همچون افزایش ناگهانی تعرفه واردات تجهیزات شبکه، اظهارنظرها منسجم و قوام یافته و با تایید رئوس سازمان روبرو می‌شود و در برخی موارد همچون اعلام موضع تند در مقابل یکی از شرکت‌های دولتی، با عتاب روبرو می‌گردد و همه نگران می‌شوند از هزینه کردن اعتبار سازمان در چنین مواردی.

خلاصه آنکه در چنین شرایطی که سخنگوی سازمان به احتمال زیاد دبیرکلی خواهد بود که هنوز انتخاب نشده است، بهتر آن است که با یاری رساندن به ریاست سازمان در حفظ تعادل قوا و کمک به برقراری تعامل بهتر با طرف‌های ذینفع، از اظهارنظرهای تند و موضع‌گیری‌های رادیکال پرهیز شود تا سخنگوی آتی سازمان ناچار نباشد در گام نخست، مشق‌های نادرست سازمان را خط بزند.

علیرضا صالحی