بسیجی بمانیم

گر، به اقلیم عشق روی آری همه آفاق گلستان بینی

هرچه داری اگر به عشق دهی کافرم گر جوی زیان بینی

باز ایام عشق ورزیدن رسید به شرط آنکه هنر عشق ورزیدن را بدانیم. هفته‌ی بسیج، آن یادگار روزهای خوش انقلاب، جبهه و جنگ فرا رسید و ما را به اقلیم عشق دعوت می‌کند. این روزها خیلی به یاد شهید عزیز حاج مهدی باکری می‌افتیم. او که در وصیت‌نامه‌اش ‌گفت: آگاه باشیم که صدق نیت و خلوص در عمل، تنها چاره‌ساز ماست.

براستی شاید دلیل این همه مشکلات و سردرگمی‌ها، حرکت در دایره‌ی بسته‌ی گرفتاری‌های مختلف، عدم تأثیر نصیحت‌ها و موعظه‌ها، دور شدن نسل نوجوان و جوان از انقلاب اسلامی و آرمان‌هایش، عمل نکردن به وصیت امام شهدا و شهدای جاودان باشد. اگر کمی با خود خلوت کنیم، اعمال و نیات خودمان را مرور کنیم می‌فهمیم که چقدر با نیت صادق کارهایمان را شروع می‌کنیم و اعمالمان را با اخلاص انجام می‌دهیم!

براستی کجایند مردان بی ادعا!

چند سال پیش وقتی کاروان شهدا از شهرمان می‌گذشت هنگامی‌که نزدیک تریلرهای حامل نمادهای شهدا شدم پارچه‌نوشته‌ای توجهم را جلب کرد. نوشته بود: پیام شهدا: بعد از ما چه کردید؟!

آری شهدا رفتند ما چه کردیم؟ شهادت برای آنان بهترین ابزار عشق‌ورزیدن بود و پرپر شدن، آغاز عشق‌ورزی آنان. یادمان نرود ما مدیون شهدا هستیم. شهدا برای وظیفه رفتند نه نتیجه ولی ما برای نتیجه می‌رویم نه وظیفه.

امروز، رسالت ما چیست؟ آیا، بسیجی بودن دیروزکافیست؟ پس: بسیجی ماندن امروز، چه معنایی دارد؟ آیا بین، «بسیجی بودن» تا «بسیجی ماندن» وجه تمایزی است. نمی‌توان برای بسیجی بودن در قاب حسرت سخن گفت و یادگار ماندگار را فقط میراث فرهنگی لقب داد. یکی نیست بگوید آیا باید صرفاً به بسیج بعنوان میراث فرهنگی نگاه کرد؟ معمولا آنچه را که میراث می‌خوانند در جاهای امن که دست کسی به آن‌ها نرسد جای می‌دهند آیا نگاه و عمل ما به میراث فرهنگی بسیج باید این‌گونه باشد؟ یا باید با حضور فعال در این دنیای پر از جلوه‌های شیطانی و فریبنده، بسیجی ماندن را با عمل زینت دهیم؟

اگر برای بسیجی بودن در گذشته باید به رسالت خویش عمل می‌کردیم، تکلیف را بر نتیجه برتری می‌دادیم، به ندای امام (ره) و مقام معظم رهبری لبیک می‌گفتیم، به جبهه‌های نبرد می‌رفتیم که این‌ها همه خود ماجرایی دارد!

اما برای بسیجی ماندن باید:

از خدا پروا کنیم.

به دستورات او پای‌بند باشیم.

دلمان را با نصیحت زنده گردانیم.

با یاد مرگ، هوای طغیان و عصیان نفس را گرفته و خوارش گردانیم.

نفس‌مان را از حمله و غلبه‌ی روزگار و زشتی گردش شب‌ها و روزهای کج‌مدار، برحذر داریم.

اخبار و احوال گذشتگان را برایش ترسیم کنیم.جایگاه ابدی‌مان را سامان بخشیم.

آخرت‌مان را به دنیا نفروشیم.

در آنچه نمی‌دانیم دخالت نکنیم.

سخنی را که وظیفه نداریم نگوییم.

و به راهی که بیم گمراهی می‌رود، قدم نگذاریم ... (این‌ها وصایای حضرت امیر (ع) به امام حسن (ع) بعد از جنگ صفین است).

تفکر بسیج را استمرار دهیم، در تمام صحنه‌های علمی، فرهنگی، اجتماعی، سیاسی و اقتصادی حضوری فعال و پر ثمر داشته باشیم. از بی‌تفاوتی که گریبان بسیاری از عرصه‌های زندگی را در بیشتر اقشار جامعه گرفته بپرهیزیم. در تولید فکر و اندیشه، خلاقانه و نوآورانه عمل کنیم، به شکوفائی استعدادها کمک کنیم، الگوی وظیفه‌شناسی در عرصه‌های مختلف زندگی باشیم. برای زندگی امروز و فردایمان، صعود، عروج، خروش و رویش به قله‌های کرامت و بزرگواری، همنوایی با امواج دریای معرفت را برنامه‌ریزی کنیم که این‌ها مشخصه‌های اصلی انتخاب راه الهی است.

مقام معظم رهبری فرمودند : اصلاً بسیج راه خداست. پس بدیهی است:

بسیجی ماندن در چنین شرایطی، دشوار و هر کس را یارای پیمودن آن نیست.

آیا باور داریم:

بسیج واقعی همچون جهاد، دری از درهای بهشت است که به روی بعضی از بندگان خاص خدا گشوده می‌شود. در این راه باید خود را ندید تا به سیر الی الله رسید.

باید:

پشتیبانی، حراست و حفاظت از ولایت فقیه را استمرار بخشید تا نظام اسلامی قوام و بقا یابد.

برای سازندگی و عمران و رسیدن به علم و تکنولوژی، آگاهانه و خلاقانه تلاش کرد.

منتظر واقعی بود.

وصایا و نصایح حکیمانه‌ی امام خمینی (ره) را همچون گوهری جاودان، همراه داشت.

روحیه‌ی امید و نشاط را در جان و دل اطرافیان تقویت نمود.

نخبگان و فرهیختگان بسیجی را معرفی کرد.

از شخصیت‌های روحانی، فرهنگی، علمی و سیاسی در برنامه‌های بسیج استفاده کرد.