ایران تنها تیم سیزده نفره بسکتبال المپیک

این روزها تیم ملی بسکتبال کشورمان در دهکده بازی های المپیک ۲۰۰۸ پکن به سر می برد و اولین گروه از کاروان ورزشی ایران به شمار می رود که شنبه ۱۲ مرداد وارد سرسرای بزرگ قهرمانان بزرگ ترین رویداد ورزشی جهان شد

این روزها تیم ملی بسکتبال کشورمان در دهکده بازی های المپیک ۲۰۰۸ پکن به سر می برد و اولین گروه از کاروان ورزشی ایران به شمار می رود که شنبه ۱۲ مرداد وارد سرسرای بزرگ قهرمانان بزرگ ترین رویداد ورزشی جهان شد.بسکتبال ایران بعد از ۶۰ سال برای دومین بار حضور در بازی های المپیک را تجربه می کند اما این بار با دو تفاوت عمده؛ اول اینکه در نخستین حضور المپیک بسکتبال ایران، رقابت های انتخابی رایج نبود و تیم ها به راحتی با ثبت نام المپیکی می شدند اما برای حضور در بیست ونهمین دوره بسکتبالیست های ایرانی با چنگ و دندان جنگیدند تا تنها سهمیه آسیا را به خود اختصاص دهند. (چینی ها به خاطر میزبانی المپیک نیازی به جنگ برای سهمیه نداشتند.)تفاوت دوم نیز عجیب و غریب است؛تیم بسکتبال ایران در المپیک ۲۰۰۸ پکن تنها تیم سیزده نفره رقابت های این رشته ورزشی خواهد بود، تیمی که در کنار ۱۲ سرباز خود، روح آیدین نیکخواه بهرامی را نیز به همراه خواهد داشت.آیدین یکی از محبوب ترین بسکتبالیست های ایرانی بود که نقش بسزایی در صعود ایران به المپیک ایفا کرد و هیچ کس نمایش فوق العاده او را مقابل قطر در جام ملت های آسیا که تیم کشورمان توانست به نیمه نهایی راه یابد، فراموش نخواهد کرد.

برادر کاپیتان تیم ملی هفتم دی ماه ۱۳۸۶ بر اثر سانحه تصادف اتومبیل از دنیا رفت تا نتواند به آرزویش یعنی حضور در المپیک برسد.بازیکنان ایرانی در المپیاد معتقدند آیدین در همه لحظات با آنهاست و تیم ایران تنها تیم سیزده نفره بسکتبال بازی های ۲۰۰۸ پکن به شمار می رود.آیدین نیکخواه بهرامی با تیم ملی بسکتبال در بازی های آسیایی دوحه قطر مدال برنز و در جام ملت های آسیا ۲۰۰۷ ژاپن مدال طلا به گردن آویخت.

▪ مهدی کامرانی؛

گاردراس یا همان پست یک، قد ۱۸۰ سانتیمتر، قد کوتاه ترین بازیکن تیم ملی بسکتبال ایران، پیراهن باشگاه های پیکان، صباباتری و مهرام را در لیگ برتر بر تن کرده است. مدال طلای باشگاه های آسیا را در کنار مدال برنز بازی های آسیایی و مدال طلای جام ملت های قاره کهن را در کنار قهرمانی ایران با صبا و مهرام در کارنامه دارد، به او لقب مهدی پلنگ داده اند و در زمین بسکتبال مثال فلفل نبین چه ریزه... در موردش به درستی صدق پیدا می کند. اول ها تندخو بود و پرحاشیه اما حالا به بلوغ فکری قابل توجهی دست یافته است. در بازی تعیین کننده به حساب می آید، فقط کافی است تیم ۲۴ ثانیه وقت برای جبران داشته باشد و او در یک چشم به هم زدن قرار باشد توپ حریف را بدزدد دقیقاً کاری که یک بار در فینال غرب آسیا مقابل لبنان در بیروت انجام داد و ایران با یک امتیاز پیروز شد. هم سه امتیازی می زند و هم پرتاب های آزادش درصد بالایی دارد اما با آن قد کوتاه وقتی تصمیم می گیرد از بین پنج نفر تیم حریف به سمت سبد یورش ببرد یا اینکه توپ حریف را بلاک شات کند، تشویق توأمان حاضران را پشتیبانش می بیند. یک بار وقتی با آن قد کوتاه اسلم دانک کرد تمامی بازیکنان دیگر تیمش روی هوا پرواز می کردند. مهدی در دیدار با نیوزیلند در تورنمنت اسلوونی از مچ پا آسیب دید، نیمی از قوزک داخل پای راستش شکست تا چند هفته اخیر گچی سنگین را با خود این طرف و آن طرف بکشد. به همین دلیل در جام توپ الماس تیم ملی را همراهی نکرد و دیرتر از دیگران وارد دهکده بازی ها شد، همه در تلاشند تا او را به المپیک برسانند و اگر هم نرسد خیالی نیست چون تنها از روی نیمکت عملکرد دوستانش را خواهد دید. پسر آشوبگر دیروز بسکتبال امروز هیچ حاشیه یی ندارد چون الان ۲۶ساله است، او را یکی از بهترین های بسکتبال ایران می دانند؛ پسری که الان در پاسداران زندگی می کند و گهگداری با پاجرو به شهر ری (محل تولد و زندگی خانواده اش) نیز سر می زند.

▪ جواد داوری؛

گاردراس یا همان پست یک، پنج سانت ناقابل از مهدی کامرانی بلندتر است، وقتی حرف می زند به خاطر لهجه شیرین اصفهانی جذب او می شویم، چپ دست است و در دفاع سختکوش. می گویند بازمانده از نسل طلایی قدیم بسکتبال اصفهانی به حساب می آید، وقتی یورش می برد باید توپش در سبد جای بگیرد، هر وقت از او انتظار نداری چیزی رو می کند و تحسین تو را برمی انگیزد، درصد سه امتیازی هایش چندان بالا نیست اما از اقدام های متعدد هراسی ندارد. بابا یکی ترمز او را وقتی می خواهد یک نفره همه شوت های پشت قوس سه امتیازی را شلیک کند بکشد، جواد به پسر قلب طلایی هم معروف است. او را سنگ صبور بازیکنان تیم ملی هم می دانند، اگر بخواهد و روی لج بیفتد حریف را ویران می کند. بالاخره اصفهانی است دیگر اما از دادن گز به دوستانش ابایی ندارد چون یکی از تجار مطرح گز اصفهان هم به حساب می آید. البته این یک مورد را به کسی نگویید شاید به دل بگیرد. جواد داوری پیراهن تیم های ذوب آهن اصفهان و پتروشیمی بندر امام را بر تن کرده و مدال طلای جام ملت ها را در ویترین دارد.

▪ امیر امینی؛

گاردراس و گارد فوروارد، او هم در پست یک بازی می کند و هم گاهی در پست دو، در دفاع نابودکننده است. می گویند مغرورترین بسکتبالیست ایران است که با خودش هم بیشتر روزهای سال قهر می کند اما وقتی رگ خوابش را پیدا کنی مهربان است. هرچه افتخار بخواهید داشته البته فقط در آسیا، یک مدال نقره جوانان، یک طلای امیدها، یک برنز بازی های آسیایی و طلای جام ملت ها. در قهرمانی جوانان جهان با توجه به غیبت حامد حدادی کاپیتان بود اما هنوز در سطح باشگاهی رقابت های آسیایی را تجربه نکرده است. آقای سکوت و اخم تیم ملی از نگاه منتقدانش خوش شانس ترین بسکتبالیست ایرانی است اما مگر می شود پسری بدون حاشیه فقط با تکیه بر سکه شانس این همه افتخار کسب کرده باشد. فقط خدا کند امیر مربی نشود چون دقیقاً یکی خواهد شد عین آرسن ونگر یا ویسنته دل بوسکه. یاد اخم های این دو مربی بیفتید درست شبیه امیر امینی اند. او یک پیکانی تیر بود که سر از کاوه در آورد.

▪ سعید داورپناه؛

پست دو یا همان گارد فورد، فوروارد، با قد ۱۸۸ سانتیمتری، او گلادیاتور تیم بسکتبال است، آدم را یاد راسل کرو در فیلم ریدلی اسکات می اندازد. البته بدون زره و شمشیر. او تا آخرین نفس می جنگد و بهترین بازیکن است برای تخریب بازی حریف، بهترین کمک را مهران شاهین طبع به او کرد که به عنوان بازیکن سیزدهم از تیم قهرمان جوانان ۲۰۰۴ آسیا خط زد، حالا همان درد نهفته او را به المپیک رسانده است تا جوان ترین مرد المپیکی بسکتبال ایران نام بگیرد. از سعید تا به حال کسی در زمین بی احترامی ندیده است اگر دفاعش نکنند با استیل منحصر به فردش که به بسکتبالیست های کلاسیک جهانی شباهتی ندارد پشت سر هم سه امتیازی می زند. او را می توان مرد انگیزه هم معرفی کرد؛البته بهتر است بگوییم پسر گلادیاتور بمب انگیزه تیم ملی بسکتبال، عجب لقبی پسر. سعید داورپناه در پیکان و کاوه بازی کرده است.

▪ حامد آفاق؛

پست او یا همان گارد فوروارد، ۱۰ سانت مانده به دو متر قد دارد، به او می گویند سرباز تیم ملی. حامد با همه وجود در خدمت مربی است، از نیمکت نشینی ابایی ندارد و اگر روحیه اش را بالا ببری سه امتیازی هایش ویران کننده است، نمی زند نمی زند اگر بزند هم تیم حریف را با شش، هفت تا سه امتیازی به هم می ریزد، به آفاق آقای گله هم می گویند. او همیشه گله دارد که چرا مثلاً در فلان مطلب از من انتقاد کردید اما یکی از مودب ترین پسران بسکتبال است. او و حامد سهراب نژاد باجناق های تیم ملی هستند. آفاق یک مدال طلایی جام ملت ها، یک برنز بازی های آسیایی و دو مدال طلای باشگاه های آسیا دارد که احتمال دارد بعد از پایان بسکتبالش هوس طلا فروشی هم به سرش بزند درست مثل صمد نیکخواه بهرامی و حامد حدادی. از فرش مشهد به صباباتری آمد و بعدش هیچ جا نرفت.

▪ ایمان زندی؛

پست دو که گاهی در سه هم بازی می کند، معروف است به بچه مظلوم اصفهان، از وقتی ازدواج کرده از شر و شور داخل زمینش هم کم شده اما همچنان مهره یی است زهری. او را با مار کبری هم می توان مقایسه کرد، وای به حال هر تیمی اگر ایمان روزش باشد، به راحتی می تواند بیش از ۳۰ امتیاز کسب کند، خوش پرش است و اسلم دانک های زیبایی می زند. ایمان یکی از خوش استیل ترین سه امتیازی زن های تیم ملی است که شوتش بگیرد ول کن نخواهد بود، ۱۸۵ سانتیمتر قد دارد. ایمان پیراهن ذوب آهن اصفهان، صنام و بیمه مازندران را پوشیده تا کم کم ثابت کند از مارکوپولو چیزی کم ندارد، از این لحاظ رکوردش شبیه صمد نیکخواه بهرامی هم هست.

▪ صمد نیکخواه بهرامی؛

پست دو، سه و چهار که یک فوروارد تمام عیار است. به او بمب افکن هم گفته اند، آقای کاپیتان تیم ملی حرفه یی ترین بازیکن بسکتبال ایران به شمار می رود، به موقع می خوابد، سر ساعت تمرین می کند و با حاشیه میانه یی ندارد، کاملاً بدون تعارف که وقتی مسابقه یا تمرین دارد به خبرنگاران می گوید الان وقت مصاحبه نیست.درگذشت برادرش هم او را از بسکتبال جدا نکرد، صمد همیشه آیدین را کنار خود دارد و بعد از رفتن او هر سه امتیازی که می زند به خاطر زنده شدن دوباره نام آیدین است. می گوید دلم می خواهد سه امتیازی های من را در آمار آیدین ثبت کنند، فقط کافی است توپ را به او بدهند تا آن را در سبد حریف قرار دهد، با اعتماد به نفس و نترس، همه کاره تیم ملی، یکی از باثبات ترین بازیکنان تاریخ بسکتبال ایران و آسیا، دو سانت از دو متر کم دارد و برای این موضوع همیشه غصه می خورد، پیراهن ایران نارا، صنام، پتروشیمی و مهرام را در لیگ برتر ایران پوشیده و دو بار با صباباتری در جام باشگاه های آسیا بازی کرده است و مدال طلا را به گردن آویخته، همیشه محبوب مربیان خارجی است چون می گویند بیشتر از اینکه مهره مار داشته باشد راه بهترین بودن را بلد است. پرافتخارترین کاپیتان بسکتبال ایران به شمار می رود چون هم جام قهرمانی آسیا را بالای سر برده و هم به المپیک رفته تا در بزرگ ترین رویداد ورزشی دنیا هم سرگروه بسکتبال باشد. صمد از آن دسته بازیکنانی است که هر مربی آرزو دارد یکی مثل او را در تیمش داشته باشد، اکنون تنها پست سه تیم ملی به حساب می آید، کاملاً مرد خانواده محسوب می شود و همسرش را از تمام دنیا بیشتر دوست دارد. به او آیدین صمد نیکخواه بهرامی هم می گویند.

▪ اوشین ساهاکیان؛

پست چهار یا سنتر فوروارد، ۱۹۷ سانتی متر قد دارد و به شوالیه معروف است؛ شوالیه بالدار چون حامد حدادی می گوید گاهی با تعجب می بینم روی سر من هم توپ های سرگردان برگشتی از حلقه را ریباند می کند انگار اوشین بال دارد. با اوشین تاناکورای ژاپنی ها نسبتی ندارد اما در موردش معتقدند فقط برای جنگیدن به این دنیا آمده است. او فوران انگیزه است و کم حرف، فقط مرد عمل به حساب می آید. می گفتند در تیم ملی بزرگسالان جایی نخواهد داشت چون قدش برای پست سنتر کوتاه است اما اوشین تمام قواعد بسکتبال دنیا را با سخت کوشی به هم ریخته است. بدنش از آهن و فولاد با کمی بتون آرمه درست شده و وقتی رانک می کند حلقه ها مقابلش تعظیم می کنند. او برگ برنده رایکو ترومن است؛ یک شوالیه نترس، یک ذوب آهنی متعصب به اصفهان.

▪ حامد سهراب نژاد؛

پست چهار و پنج، سنتری تمام عیار، بچه سنندج، از جنگ های تن به تن هراسی به دل راه نمی دهد و فقط کافی است تا کسی با هر قد و هیکلی در زمین به او آرنج بزند. بیرون زمین خجالتی و کم حرف و داخل زمین بی رحم و بی پروا است. تکنیک خوبی دارد و استیل جذابی. صباباتری، پیکان و مهرام باشگاه های او بوده اند. برای رسیدن به المپیک خیلی سختی کشید. می گفتند عمل دیسک کمر باعث می شود دیگر نتواند بسکتبال بازی کند اما او ثابت کرد تمام نشده است. حامد موفقیتش را مدیون همسرش است؛همسری که مربی بدنسازی تیم تکواندو زنان ایران بوده و خودش بسکتبالیست. حامد دو متر و چهار سانت قد دارد.

▪ علی دورقی؛

پست پنج، می گویند مرد ۲۱۰ سانتی متری خوزستانی بسکتبال آدم آهنی است. بی تعارف او تکنیک ندارد اما تا دلتان بخواهد زور دارد، فقط باید برای ریباند روی او حساب کرد. پیراهن پتروشیمی بندر امام تنها پیراهن باشگاهی او است. مدال طلای جام ملت های آسیا و امیدهای قاره را دارد و حالا المپیکی است چرا؟ چون اصغر کاردوست دارویی برای آسمش مصرف می کرد که جزء دوپینگی ها محسوب می شد پس می توان به آدم آهنی بسکتبال لقب لوک خوش شانس داد. علی دورقی آنقدر برعکس رفتارش در زمین بسکتبال مهربان است که دلمان نمی آید بیشتر او را زیر چکمه های قلم له کنیم. اگر بخواهد می تواند رشد کند و ان شاءالله که بخواهد.

▪ موسی نبی پور؛

پست پنج، ۲۱۲ سانت قد دارد. خوش پرش اما ورژن کوچک تر علی دورقی. او هم می تواند بازیکن بزرگی باشد اما فقط به قدش تکیه دارد. از علی تکنیکی تر است و باید برایش نوشت پسر خوبی به حساب می آید اما حیف که کمتر به این موضوع فکر می کند که خدا چه نعمتی به او داده است. یک برنز بازی های آسیایی دارد و یک طلای جام ملت های آسیا و حالا هم المپیکی است اما مثل دورقی کمترین تایم بازی را در تیم ملی به خود اختصاص داده است، خدا بدهد شانس آقا.

▪ حامد حدادی؛

پست پنج، بلندقدترین ورزشکار ایرانی تاریخ المپیک. یک فوق ستاره، دریای ناب تکنیک و هوش. خدا فقط برای بسکتبال او را آفریده است، معروف به ارباب حلقه ها، پر از افتخار و کلکسیونر مقام. بعد از المپیک او را در NBA ببینید. اگر خوب بازی کند ایران باج بده نیست اگر روز بدش باشد تیم ملی می لنگد. او را نعمتی برای بسکتبال آسیا می دانند. حیف که دست راستش بعد از حادثه یی تلخ توانایی قبل را ندارد اما با یک دست هم دنیا را به تعظیم واداشته است. با این ید بیضا سرعت دویدنش در زمین ستودنی است. حامد کم حرف است و به شدت مهربان، اما خدا نکند کسی به خاطر قدش به او بخندد. قبلاً خیلی تنبل بود اما اکنون با جان و دل تمرین می کند.

همسرش در رشد شخصیت او خیلی نقش داشته اما بیش از هر کس خودش را مدیون سعید فتحی کاشفش می داند. حامد حدادی بسکتبالیستی است جهانی که روزی ستاره درخشانی در آسمان بسکتبال دنیا خواهد شد. البته شاید آن روز همین المپیک ۲۰۰۸ پکن باشد چون اکنون دو پیشنهاد از میامی هیت و گلدن استیت در جیب دارد.او را به عنوان آقای ریباند، امتیاز و بلاک شات هم می شناسند. بچه اهواز است و دوستانش او را عرب صدا می کنند. بزرگ ترین تفریح حامد دست انداختن علی بهشتی دوست قدیمی هم رشته اش است. حامد ۲۱۷ سانتی متر قد دارد. پیراهن پیکان و صباباتری تنها پیراهن های باشگاهی او محسوب می شوند و سومی حتماً NBA است.

پوریا تابان