نگاهی به حضور بازیکنان خارجی در فوتبال ایران

فکر می کنم سال ۵۶ بود پرسپولیس یک بازیکن جوان انگلیسی را به خدمت گرفت که نتوانست نقش گلزنی تمام عیار را به خوبی ایفا کند سپس, یک انگلیسی دیگر را پیراهن سرخ پوشاند این یکی موهایی کاملا طلایی داشت, اسمش «آلن ویتل» بود

فکر می کنم سال ۵۶ بود. پرسپولیس یک بازیکن جوان انگلیسی را به خدمت گرفت که نتوانست نقش گلزنی تمام عیار را به خوبی ایفا کند. سپس، یک انگلیسی دیگر را پیراهن سرخ پوشاند. این یکی موهایی کاملا طلایی داشت، اسمش «آلن ویتل» بود. قد و قامتش خیلی به اروپایی ها نمی خورد ولی اتفاقا در گلزنی با بهترین های کشورمان برابری می کرد و در کنار صفر اپرانپاک که آخرین سال های گلزنی اش را سپری می کرد زوجی خوب را تشکیل داد و در آخرین دوره جام تخت جمشید، لقب بهترین خط حمله را به تیم خود اختصاص دادند.

دوران آلن ویتل مصادف بود با شروع اوج گیری انقلاب و تعطیلی فوتبال کشور.

بعد از پیروزی انقلاب هم سال ها به دلایل مختلف حضور بازیکنان ایرانی در آن طرف آب ها خیانت جلوه داده می شد و استخدام بازیکن خارجی هم با در نظر گرفتن اوضاع اقتصادی باشگاه ها محال عقلی بود، اما بعد از خاموش شدن آتش جنگ تحمیلی اوضاع به گونه ای رقم خورد که دروازه کشور بر روی بازیکنان خارجی گشوده شد. ابتدا آسیای میانه ای ها پا بر خاک ایران نهادند و سپس چند آفریقایی درجه سوم و بعد از آنها برزیلی ها سر از فوتبال ما درآوردند و امروز دیگر خیلی ها مایلند در ایران توپ بزنند و با توجه به بالا رفتن دستمزد بازیکنان درجه یک داخلی، باشگاه ها هم ترجیح می دهند از نفرات حرفه ای ولی کم ادعاتر خارجی استفاده کنند، اما سوال این است که آیا این روند در نهایت به نفع فوتبال ایران تمام خواهد شد؟

در این مجال بی آن که بخواهیم در قبال چنین خریدهایی موضع گیری کنیم صرفا به بعضی از دستاوردهای مثبت و منفی حضور بازیکنان خارجی اشاره می شود.

نکته مثبت اولی که آمدن خارجی ها به فوتبال ما دارد انتقال توانایی تکنیک های فوتبال آنان به ایران است. شاید این سوال در ذهن شما خواننده محترم نقش ببندد که این انتقال با حضور مربیان نیز صورت می گیرد، اما واقعیت این است که وقتی مربیان خارجی فقط برای تیم های بزرگسال به خدمت گرفته می شوند این تاکتیک ها هستند که به کشور وارد می شود، چرا که این مربیان، بازیکنانی که شخصیت فنی ایشان شکل گرفته است را به خدمت می گیرند و نکات تاکتیکی را به آنان می آموزند و زمانی برای تربیت تکنیکی ایشان ندارند. حال این که کودکان و نوجوانان، می توانند از روی حرکات فردی بازیکنان الگوی تکنیکی بردارند.

البته این عمل از روی مسابقاتی که سیما پخش می کند هم میسر است، اما به طور طبیعی حضور خارجی ها باعث می شود تا هم بازی های ایشان نیز از نزدیک تکنیک های انفرادی ایشان را فرا بگیرند و از تجارب حرفه ای آنان هم بهره مند شوند. البته آن چه ذکر شد منوط به این است که خارجی هایی که به کشورمان می آیند در سطحی باشند که به درد الگوبرداری جوانان بخورند. به عبارت ساده تر بازیکنان درجه چندم کشورهایی که محلی از اعراب در فوتبال جهان ندارند در این رابطه دردی را درمان نمی کنند، اما نکته منفی که مهاجرت خارجی ها به فوتبال کشور دارد این است که باعث غفلت باشگاه ها از پرورش استعدادها می شود. یعنی این که مدیران باشگاه ها که می توانند با دست به جیب شدن نیازهای خود را از خارج از مرزها فراهم سازند بیش از پیش نسبت به پشتوانه سازی غفلت می ورزند. اینجا است که باید مسوولان کلان فوتبال کشور وارد ماجرا شوند و با وضع قوانین مناسب جلوی ضررهای اجتماعی را بگیرند.طبعا محاسن و معایب حضور بازیکنان خارجی به این مختصری که اشاره شد خلاصه نمی شود، اما مجال اندک است و حوصله کم؛ پس چنانچه روزیمان باشد در زمانی دیگر بحث را پی می گیریم.

آجربندیان