خواب زمستانی فوتبال ما

بازی دوستانه تیم ملی کشورمان مقابل برزیل آنقدر همه مان را هیجان زده کرده که برای چند روز فراموش کردیم فوتبال ما مشکلاتی هم دارد, اما سوت پایان این دیدار که انگار رویای ایرانی های عاشق فوتبال بود, ما را دوباره رها کرد بین ناکامی های چند وقت اخیر این فوتبال و چراهایی که شاید پیدا کردن پاسخ آن اتفاقا کار سختی نباشد

بازی دوستانه تیم ملی کشورمان مقابل برزیل آنقدر همه‌مان را هیجان‌زده کرده که برای چند روز فراموش کردیم فوتبال ما مشکلاتی هم دارد، اما سوت پایان این دیدار که انگار رویای ایرانی‌های عاشق فوتبال بود، ما را دوباره رها کرد بین ناکامی‌های چند وقت اخیر این فوتبال و چراهایی که شاید پیدا کردن پاسخ آن اتفاقا کار سختی نباشد.

متاسفانه در زمینه فراموشی کمی هم بدسابقه‌ایم، فوتبال‌مان پر است از روزهایی که در سایه انجام یک کار مهم یا یک نتیجه خوب خوابیده و بابت این خواب طولانی حسابی از قافله عقب مانده است و حالا انگار تدارک یک دیدار دوستانه مهم مقابل ستارگان برزیل اسباب‌ خوابیدن را فراهم کرده است، از اهمیت این کار البته نباید گذشت، اما خوب که نگاه می‌کنی کارنامه‌ای را می‌بینی که این روزها برای فوتبال ما نمره قبولی محسوب نمی‌شود.

حذف تیم ملی جوانان از مسابقات قهرمانی زیر ۱۹ سال‌های آسیا خبر بدی برای فوتبال‌مان بود. ۲ دیدار برابر کره‌جنوبی و استرالیا که باعث شد تیم ما زودتر از حد تصور از گردونه رقابت‌ها کنار برود و شاید برای بار چندم فاصله فوتبال ما با آسیا را عیان کند، از این خبر که ایران مقابل استرالیا شکست سنگینی را تجربه کرد به خاطر همان هیاهو و هیجان بازی با برزیل راحت گذشتیم و فراموش کردیم این تیم یکی از با ثبات‌‌ترین تیم‌های چند سال اخیر فوتبال ما بود که حداقل با حفظ ترکیب و شالوده اصلی تیم نوجوانان نزدیک به ۳ سال با همین مربیان تمرین کرده بود و این بار که دیگر انگ بی‌ثباتی پشت سر تیم ملی جوانان نبود، چرا این گونه در آسیا تسلیم شد. تیمی که مثلا بر مبنای اصول تا چند سال دیگر باید پایه تیم ملی بزرگسالان ایران را تشکیل دهد، اشک و ماتم و شرمندگی و حتی عذرخواهی هم نمی‌تواند چیزی از واقعیت‌های پنهان فوتبال ما را حل کند، ما هنوز به ابراز حاشیه‌ای موفقیت در فوتبال مثل غیرت و تعصب و معجزه دل‌خوش کرده‌ایم و نمی‌توانیم براساس توانایی‌های فنی تیم‌هایمان با اعتماد به نفس از پیروزی حرف بزنیم. ای کاش معنی اینها عقب‌ماندگی در فوتبال نبود.

تیم ملی فوتبال بزرگسالان کشورمان در فینال رقابت‌های غرب آسیا باخت، به کویت که تازه تمام بازیکنان اصلی‌‌اش را به میدان نفرستاده بود، دلیل این شکست البته چیزی جز تکرار همان تجربه‌ای که گفته شد نبود؛ غرور و فراموشی.

تیم قطبی همان روزی باید از قهرمانی در غرب آسیا ناامید می‌شد که با پیروزی بر ژاپن و کره در دیدارهایی تدارکاتی با تصور این که مشکلات فوتبال ما به پایان رسیده به راهش ادامه داده و با یک برد مقابل بحرین به این باور رسید که قهرمانی آسیا دور از دسترس نیست، چه برسد به غرب آسیا، اما این‌بار خوابیدن در سایه موفقیت در چند بازی دوستانه حتی تیم قطبی را که سیری صعودی در پیش گرفته بود، زیر سوال برد که البته قطعی شدن انجام بازی دوستانه با برزیل بهانه‌ای شد تا شکست برابر کویت هم فراموش شود با هزار و یک دلیل و توجیه.

تیم امید هم وضعیت نگران‌کننده‌ای دارد، این را هم غلامحسین پیروانی می‌داند و هم مسوولان فدراسیون اما فعلا جز تقویت این تیم با ۳ بازیکن بزرگسال برای مسابقات گوانگجو تدبیر دیگری اندیشیده نشده است. نمایش شاگردان پیروانی در تورنمنت ویتنام برابر تیم‌های درجه دوم و سوم از دید کارشناسان امیدوارکننده نبوده و البته ما هنوز امیدواریم که این تیم به عنوان یکی از بهترین‌های امید در چند سال اخیر بتواند از اعتبار فوتبال ما دفاع کند.

اما بازی بزرگ با برزیل، این دیدار هم با همه هیجانش تمام شد. سراغ چند کارشناس رفتیم تا از این مسابقه و نکات قوت و ضعف تیم ما بگویند، همه به نمایش امیدوارکننده مهدی رحمتی اشاره کردند و جالب این که در توصیف عملکرد ایران از جمله «بد نبودیم» استفاده کردند و بعضا شکست ۳ بر صفر چیزی از ارزش‌های فوتبال ما کم نمی‌کند، اما محمدرضا زادمهر حرف جالبی زد. زادمهر گفت: بد نبودیم، شکی نیست برگزاری این مسابقات اعتماد به نفس تیم ما را بالا می‌برد، اما ما خیلی وقت است که مقابل تیم‌های بزرگ بد بازی نمی‌‌کنیم، باید برای خوب بودن تلاش کنیم، دیگر دوران بد نبودن تمام شده و امیدواریم روزی برسد که بعد از مسابقات با تیم‌های بزرگ بگوییم ایران خوب بود، عالی بود.

زادمهر درست می‌گوید، باید بازی با برزیل را فراموش کرد و برای حل مشکلات فوتبال کاری انجام داد، مشکلاتی که فاصله فوتبال ما را با خوب بودن زیاد کرده است.

سارا احمدیان