هولوکاست در خزر

علاقه ایران به پیگیری فعالیت های هسته ای صلح آمیز, سابقه ای نزدیک به چهاردهه دارد و از آغـاز اقدامات جدی در این زمینه در زمان حاکمیت نظام جمهوری اسلا می حدود بیست سال می گذرد

علاقه ایران به پیگیری فعالیت‌های هسته‌ای صلح‌آمیز، سابقه‌ای نزدیک به چهاردهه دارد و از آغـاز اقدامات جدی در این زمینه- در زمان حاکمیت نظام جمهوری اسلا‌می - حدود بیست سال می گذرد.

بیشترین موفقیت های هسته ای نیز ناشی از اقداماتی است که در دولت هاشمی رفسنجانی بنیاد نهاده شد و دولت خاتمی با جدیت- و البته به دور از تبلیغات رسانه‌ای - آن را پیگیری کرد. اما در دولت نهم، این موضوع به سوژه همه سخنرانی ها و مصاحبه‌ها تبدیل گردید و لذا این توهم در برخی کـشـورهـا و مجامع بین المللی به وجود آمد- و یا القا شد- که پرچمدار فعالیت هسته‌ای ایران، دولت نهم بوده است. این وضعیت در خارج از کـشـور، بـعضی از انگیزه‌ها برای ایستادگی و کارشکنی در برابر این حق قانونی ایران را افزایش داد و در داخل کشور موجب بی توجهی به برخی امور مهم سیاسی و اقتصادی یا به حاشیه رانده شدن آنها گردید.

یکی از مهمترین این موضوعات، دریای خزر و سهم ایران از این دریای استراتژیک و غنی از منابع می باشد که به رغم اهمیت فراوان، در دو سه سال اخیر کمتر مورد توجه سیاستمداران و رسانه ها قرار داشته است. اما از چند روز قبل، تعدادی از رسانه های داخلی به سراغ تعدادی از صاحب نظران و نمایندگان مجلس رفته و نظر آنها را در مورد سهم ایران از دریای خزر جویا شده اند.

قبل از فروپاشی شوروی، بستر و منافع دریای خزر به صورت مساوی بین ایران و شوروی تقسیم شده بود، اما پس از تشکیل جمهوری‌های پانزده گانه آسیای میانه و قرار گرفتن تعدادی از آنها در حاشیه خزر، نحوه تقسیم دریای خزر و رژیم حقوقی آن، به یکی از چالش ها در سیاست خارجی ایران و برخی همسایگان شمالی تبدیل گردید. بر همین اساس نشست‌های دو یا چند گانه میان کشورهای حاشیه دریای خزر برگزار وبحث هایی در خصوص سهم هر یک از حاشیه نشینان خزر مطرح گردید. اما از ابتدا تردیدی وجود نداشت که ایران باید مساله خود را با روسیه حل کند، زیرا این کشور ‌میراث‌دار همه امتیازات مهمی بود که قبلا‌ در اختیار شوروی قرار داشت. به عبارت دیگر، همانطور که کرسی دائم در شورای امنیت سازمان ملل پس از فروپاشی<ابر قدرت شرق> به روسیه رسید و موشک های قاره پیما نیز در اختیار آن کشور قرار گرفت، قاعدتا ایفای تعهدات شوروی نیز برعهده روسیه بوده است. یـعـنی سهم جمهوری های جدید التاسیس از دریای خزر بایستی توسط روسیه - و از محل سهم شوروی - تامین می‌شد. اما روس های فرصت طلب مکانیزمی را مطرح کردند که نتیجه آن کاهش سهم ایران ازدریای خزر برای تامین سهم تعدادی از جمهوری های آسیای میانه بود.

از سوی دیگر، متاسفانه تعامل ایران با روسیه در سال های اخیر نیز به گونه ای بوده است که نشان می داد ایران تمایل چندانی به چالش با آن کشور ندارد. عدم اعتراض جدی ایران به برخورد روسیه با تحولا‌ت چچن، بزرگترین نشانه‌ای بود که ثابت می کرد ایران ترجیح می‌دهد روابط حسنه خود با روسیه را حفظ کند اما ظاهرا نه سکوت در مورد تحولات چچن، نه چشم بستن بر پشتیبانی‌های لجستیکی شوروی و روسیه از عراق در جنگ علیه ایران و نه <عدم پافشاری ایران> بر این حقیقت که < در تقسیم منافع خزر، جانشین شوروی باید سهم جمهوری‌های جدا شده از آن کشور را تامین کند> موجب قدرشناسی روسیه نگردید و هم اکنون می توان به وضوح مشاهده کرد که روسیه در پرونده هسته‌ای ایران نیز اگر رفتاری ظاهرا متفاوت با آمریکا به نمایش می گذارد،تنها برای کسب امتیاز بیشتر می باشد. پس دلیلی وجود ندارد که ایران نیز روش قبلی خود در برابر روسیه را تداوم بخشد.

در روزهـای اخیر تعدادی از نمایندگان اصولگرای مجلس، دولتمردان قبلی- اصلا‌ح طلبان - را به ضعف در موضوع خزر متهم کرده و اظهار داشته اند که سهم ایران از دریای خزر همان سهمی است که قبل از تجزیه شوروی وجود داشت و کشورمان نباید به سهمی کمتر از ۵۰درصد تن دهد. این نمایندگان اگر واقعا به این دیدگاه پایبندی دارند باید دولت و به ویژه رئیس جمهور را برای پیگیری این حق ایران تحت فشار بگذارند. رئیس جمهور نیز می تواند با شبیه سازی موضوع هولوکاست،به صورت علنی استیفای حق ایران در دریای خزر را خواستار شود.

دکتر احمدی نژاد در یک سال گذشته بارها این سوال را مطرح کرده است که <اگر به فرض چیزی به نام هولوکاست در اروپا اتفاق افتاده باشد، چرا مسلمانان فلسطین باید تاوان آن را پس دهند؟> او اکنون می‌تواند در مورد دریای خزر نیز سوال مشابهی مطرح و به گفته خودش، تا گرفتن پاسخ قطعی دست از آن برندارد. سوال پیشنهادی به آقای احمدی نژاد این است:< اگر به خاطر رفتار خلا‌ف فطرت انسان رژیم کمونیستی و رویکردهای غیر مردمی آن، رژیم حکومتی شوروی از هم پاشیده و یک کشور واحد به ۱۵ جمهوری تجزیه شده است، چرا باید تاوان این تجزیه توسط ایران پرداخت شود و برای کسب رضایت تعدادی از جمهوری های ۱۵ گانه، سهم ۵۰ درصدی ایران در دریای خزر کاهش یابد؟>

هموطنان ایرانی در طول یک سال گذشته دهها بار شاهد طرح سوال احمدی نژاد در مورد هولوکاست بـوده‌انـد و یـقـیـن دارنـد کـه بـخـشـی از فـشـارهای نـاجوانمردانه بر ایران در عرصه های گوناگون بین المللی، ناشی از طرح همین سوال می باشد. پس حق دارند یک بار طرح سوال فوق در خصوص خزر - که برای استیفای حقوق قطعی ملت ایران لا‌زم است- توسط رئیس جمهور را نیز شاهد باشند.