شعارهای یک رئیس جمهور از تکذیب تا تقبیح

ابتدای تابستان ۸۴ انتخاباتی در ایران برگزار شد که مراحل مختلف و حواشی آن بی نظیر بود پایان انتخابات هم از دو جهت با تمامی دوره های گذشته, تفاوت داشت این تفاوت, هم در منتخب انتخابات خود را به نمایش گذاشت و هم در اعتراض های بی سابقه ای که توسط شخصیت های سرشناس نظام بیان گردید

ابتدای تابستان ۸۴ انتخاباتی در ایران برگزار شد که مراحل مختلف و حواشی آن بی‌نظیر بود. پایان انتخابات هم از دو جهت با تمامی دوره‌های گذشته، تفاوت داشت. این تفاوت، هم در منتخب انتخابات خود را به نمایش گذاشت و هم در اعتراض‌های بی‌سابقه‌ای که توسط شخصیت‌های سرشناس نظام بیان گردید.

این بار هم متاسفانه کمتر کسی به ریشه‌یابی واقعی انتخابات پرداخت و کمتر کسی حاضر به عبرت‌گیری از آن شد. طرفداران کاندیدای پیروز با فراموش کردن ناگهانی شعارهای تبلیغاتی که قطعاً بر میزان رای دکتر احمدی‌نژاد موثر بود تلاش کردند در آسمان‌ها به دنبال عوامل پیروزی او بگردند. حامیان کاندیداهای شکست خورده نیز تنها به این موضوع اکتفا نمودند که »تظلم رفسنجانی به درگاه الهی« و »تاثیر خواب کروبی بر نتایج انتخابات« را بزرگ‌نمایی کنند. در آن ایام، نه طرفداران کاندیدای پیروز به مخلوقات زمینی و امیدهای ایجاد شده در آنها نگاه می‌کردند و نه حامیان کاندیداهای حذف شده، حاضر بودند که عواملی غیر از دست‌های غیبی یا اقدامات سامان یافته و هدایت شده را بر افزایش آرای احمدی‌نژاد بپذیرند. درحالی که بدون تردید، افزایش آرای احمدی‌نژاد از کمتر از ۶ میلیون رای در مرحله اول به ۱۷ میلیون در مرحله دوم، ناشی از تفاوت وعده‌ها و شعارهای او نسبت به رقیب قدرتمند بود. عده‌ای از مردم به روزنامه کیهان و تراکت‌های توزیع شده در خیابان‌های شهر اعتماد کردند که نشان می‌داد در صورت پیروزی احمدی‌نژاد، تغییر قیمت نفت بر سر سفره‌های آنها مشاهده خواهد شد. عده‌ای دیگر نیز به احمدی‌نژاد روی آوردند زیرا او دغدغه‌ سال‌های طولانی مردم در خصوص رانت‌خواری‌ها و مافیاپروری‌ها را با زبانی ساده و عامه پسند بیان می‌کرد و حتی به مردم وعده می‌داد که در مقابله با مافیای نفت، تا پای جان خواهد ایستاد.

عده‌ای نیز با سخنان تبلیغاتی احمدی‌نژاد مطمئن شدند که در دوره ریاست جمهوری او، مدل موی جوانان و لباس آنها به هیچ‌وجه اولویت حاکمیت نخواهد بود. کسان دیگری هم بودند که دغدغه‌های سیاسی و مدیریتی داشتند و از حذف گسترده مدیران با تغییر رئیس‌جمهور- که به معنای حذف تجربه‌های پرهزینه از عرصه مدیریت کشور می‌باشد -احساس نگرانی می‌کردند. اما دیری نپایید که شعار آوردن نفت بر سر سفره‌های مردم تکذیب شد. با تکذیب این شعار، دیگر کسی حق نداشت این سخن رئیس جمهور منتخب را یادآوری کند که »چرا با افزایش قیمت نفت، تغییری در زندگی مردم ایجاد نمی‌شود؟« زیرا بنابرگفته رئیس‌جمهور، افزایش قیمت نفت، عامل تورم خارجی و داخلی بود و نه تنها مردم نمی‌بایست از این افزایش، احساس آرامش کنند، بلکه باید منتظر افزایش قیمت کالاها و خدمات و تحمیل هزینه‌های اضافی بر زندگی خود می‌بودند!

پس از تکذیب برخی وعده‌های انتخاباتی، نوبت به توجیه و تعدیل تعدادی از وعده‌ها فرا رسید. از جمله وعده معرفی مفسدان قلدر اقتصادی با این توجیه منتفی شد که »معرفی مفسدان، وظیفه و شأن دولت نیست«. یک خبرگزاری حامی دولت هم توقعات مردم در خصوص »معرفی مافیای نفتی« را با انتشار این اظهارنظر معاون وزیر نفت تعدیل کرد که »شعارهای اولیه در مورد مافیای نفتی، ناشی از کم اطلاعی احمدی‌نژاد بود«.

به هر حال، آخرین سال ریاست جمهوری احمدی‌نژاددرحالی سپری می‌شود که تکذیب، توجیه و تعدیل بعضی وعده‌های انتخاباتی تیم تبلیغاتی او، برای مردم عادی شده‌ است. اما در ماه‌های پایانی از دوره ریاست کاندیدای سال ۸۴ و رئیس‌جمهور فعلی، یک رویه جدید در میان برخی حامیان دکتر احمدی‌نژاد رایج شده است. ‌ ‌

این رویه جدید، تقبیح بعضی وعده‌های انتخاباتی رئیس‌جمهور است! روزنامه کیهان در تاریخ ۳۱ خرداد ۸۴ ضمن انعکاس این شعار احمدی‌نژاد که »پول نفت باید سر سفره‌های مردم دیده شود« مشروح سخنان او در جمع۱۴۰ نماینده مجلس را منعکس نمود. احمدی نژاد در این دیدار در خصوص برخورد با رقبا و حامیان آنها گفت: »اگر همه دست به دست هم دهیم و به مردم خدمت کنیم باز هم کم می‌آوریم. بنابراین، معنا ندارد در صورت رای آوردن در انتخابات، دوستانمان را زمین بزنیم.« البته معرفی کابینه اول احمدی‌نژاد، اعتراضاتی را برانگیخت که نشان داد حتی بسیاری از حامیان دولت، کابینه معرفی شده را تجلی »دست به دست دادن همه برای خدمت به مردم «‌ نمی‌دانند. پس از آن، حذف حدود نیمی از اعضای کابینه - که نسبت به برخی برنامه‌ها انتقاد داشتند- موفقیت دولت در تحقق این وعده را با تردیدهای بیشتر مواجه کرد. اما با نزدیک شدن انتخابات ریاست جمهوری، علی اکبر ناطق نوری که از سرشناس‌ترین عناصر اصولگرا است وعده رای آور احمدی‌نژاد « یعنی»دست به دست دادن همه برای خدمت به مردم و خودداری از حذف نیروهای فعال کشور « را در قالب ایده »طرح دولت وحدت ملی« مطرح کرد تا بتوان با استفاده از همه نیروهای مفید، کشور را از بحران‌های داخلی و جهانی به سلامت عبور داد. قطعا کسی هم تردید ندارد که دولت موردنظرناطق نوری، تنها کسانی را با هم متحد خواهد کرد که مبانی اصولگرایی را زیر پا نخواهند گذاشت. علیرغم وجود این اطمینان، ناگهان حامیان دو آتشه احمدی‌نژاد به میدان آمده‌اند و این ایده را تقبیح می‌کنند؛ بدون آنکه شباهت غیرقابل انکار آن با وعده رئیس‌جمهور محبوب خویش را مورد توجه قرار دهند. البته نگارنده از رفتار همراه با دستپاچگی برخی حامیان ظاهری رئیس‌جمهور تعجب نمی‌کند. زیرا به نظر می‌رسد امروز محور اصلی برای آنها، احمدی‌نژاد است.

پس هر ایده‌ای که بتواند موجب اقبال اصولگرایان و سایر فعالان سیاسی به شخصی غیر از احمدی‌نژاد شود را »قبیح« می‌شمارند؛ حتی اگر این ایده، موجب تقویت عرصه مدیریت کشورو افزایش سربلندی برای نظام و مردم شود. ‌ ‌

آنها می‌دانند که پذیرش ایده »دولت وحدت ملی حتی با قرائت اصولگرایانه« شانس احمدی‌نژاد را برای ریاست جمهوری بسیار پایین می‌آورد زیرا رفتار مدیریتی او در سه سال و نیم اخیر، تناسبی با این ایده نداشته است. به همین جهت به »تقبیح« ایده »دولت وحدت ملی« می‌پردازند و حتی هر نوع اهانت به طراحان آن را مجاز می‌شمارند. این گروه قبلا نیز نشان داده‌اند که محور برای آنها احمدی‌نژاد است. به همین جهت اگر او در اقدامی بی سابقه، همسر یکی از بنیان‌گذاران ملی‌گرایی را به حضور بپذیرد، چشم‌ها و زبان‌ها بسته می‌شود اما اگر یکی دو نفر از کسانی که جرم آنها ارتباط با ملی‌گرایان است به همایشی در مجلس دعوت شوند، ناگهان فریادهای فرو خفته این مدعیان بر می‌خیزد که چرا این دو نفر هم در یک جمع پانصد ششصد نفره دعوت شده‌اند؟! شیفتگی این گروه نسبت به دکتر احمدی‌نژاد و تبدیل او از »رئیس دولت« به »محور تشخیص و اقدام« باعث شده است که هر کس خود را به این محور نزدیک کند و از او تجلیل نماید، باعث ذوق‌زدگی رسانه‌های این طیف می‌شود؛ حتی اگر این فرد، یک خواننده لس‌آنجلسی باشد! همین شیفتگی باعث شده است که این مدعیان، به راحتی از کنار اهانت به پیامبر (ص) در آزمون رسمی دولتی، سبک شمردن کتاب آسمانی در یک مراسم رسمی دولتی، بی اعتنایی به مراجع تقلید توسط عالی‌ترین مقامات دولتی و ابراز دلسوزی برای »مردم بدبخت اسرائیل« عبور کنند مبادا که اعتراضات، این محور محبوب و شخصیت مظلوم مورد علاقه او - تئوری‌پرداز دوستی با مردم اسرائیل - را نگران سازد.

به هر حال دولتی‌ها حق دارند باز هم به تکذیب، تعدیل، توجیه یا تقبیح وعده‌هایی بپردازند که قطعاً بر میزان آرای رئیس جمهور فعلی تاثیرداشته است. اما آیا همین وضعیت، نشانه حقانیت‌کسانی نیست که به هر طریق به دنبال عبور از وضعیت فعلی و تغییر شرایط کشور هستند؟!‌