آموزش از نوع الکترونیکی

فناوری ارتباطات و اطلاعات در مدت زمان کوتاهی که از پیدایش آن می گذرد توانسته است تغییرات فراوانی را در نحوه زندگی بشر به وجود آورد. یکی از بسترهایی که سهم عمده ای از این تغییرات …

فناوری ارتباطات و اطلاعات در مدت زمان کوتاهی که از پیدایش آن می گذرد توانسته است تغییرات فراوانی را در نحوه زندگی بشر به وجود آورد. یکی از بسترهایی که سهم عمده ای از این تغییرات را به خود اختصاص داده است، آموزش است. آموزش های مبتنی بر تکنولوژی نوین اینترنت، با تغییرات بنیادینی که در مفاهیم آموزش سنتی ایجاد کرده است، توانسته بسیاری از ناکارآمدی های سیستم های سنتی آموزشی را رفع کرده و دگرگونی های اساسی را در آموزش به وجود آورد. محور تغییرات ایجاد شده، حذف زمان، مکان و محدودیت های منابع آموزشی از سیستم های سنتی است. این امر سبب تغییر روش ها و رویکردها در امر آموزش شده است.

فناوری اطلاعات، امکانات زیادی را در اختیار افراد قرار می دهد. با استفاده از دنیای مجازی در آموزش، می توان به روش های نوین و کارآمدی از آموزش دست یافت. استفاده از چنین سیستم هایی که از امکانات دنیای مجازی استفاده می کنند، می تواند سبب افزایش بهره وری آموزش، انعطاف پذیری در زمان و مکان، کاهش ترافیک و آلودگی ناشی از رفت و آمد در شهرهای بزرگ شوند. از آموزش کلاسیک تا الکترونیک تکنولوژی ارتباطات و اطلاعات بخش آموزش را نیز متاثر ساخته و به شکلی پیوسته و فزاینده در حال تغییر محیط معارف آموزشی یا ارائه بسترهای مختلف یادگیری است.این تغییرات به هیچ وجه در اضافه کردن چند رسانه دیگر به جمع رسانه های آموزشی قبلی در آ موزش متعارف و معمولی و به عبارت دیگر «حضوری» خلاصه نمی شود بلکه نوع جدیدی از آموزش را امکان پذیر ساخته است. نتیجه چنین تغییری، روبه رو شدن با موقعیت متفاوت متعلم و نقش جدید معلم است. بخش آموزش در یک نگاه تقابلی با سه نوع بستر در قالب: آموزش کلاسیک (c-learning)، آموزش الکترونیکی (e-learning) و آموزش نوین حضوری (learning-o) روبه رو است و در هر کدام نوع دیگری از ارتباط طرفین آموزش (معلم و متعلم) مطرح است. تدریس و تحصیل در هر کدام از این بسترها، تغییر نگرش در رفتار آموزشی، ساختار تحصیلی و ارائه محتوا را می طلبد و استفاده بجا از هر کدام از بسترها، نیازمند بررسی عمیق تری است.

تغییر در رفتار آموزشی و همچنین در تصوری که از سیستم آموزشی وجود دارد، با نیاز به استفاده از محتوای آموزش، بدون وابستگی به زمان و مکان (و فرد مدرس) همراه شده است و نیاز به دسترسی با محدودیت کمتر به اطلاعاتی که در شبکه های مختلف وجود دارد و همچنین یادگیری سریع تر و (بهتر) عجین شده است. مقایسه انواع آموزش و مقایسه اجباری و دائمی آن با آموزش متعارف، از یک طرف زمینه را برای به چالش کشیدن و نشان دادن اقلیت ها یا عدم توانایی های هریک مهیا ساخته است و از طرفی دیگر خصیصه مثبت آموزش های نوین با امکانات چندرسانه ای خود و عدم وابستگی به حالات روحی موضعی یا دوره ای (مدرس و فراگیر) و با ادعای کیفیت بالاتر و ارائه بهتر دانش (با شعار در اختیارداشتن خصیصه های مثبت آموزش حضوری)، متعلم را در شرایطی بهتر قرار داده است و معلم را وادار کرده در ارائه تدریس خویش (قدری) فکورانه تر حرکت کند.

رضا جوالچی