هنر انتزاعی

این اصطلاح در معنای وسیعش می تواند به هر نوع هنری اطلاق شود که اشیاء و رخدادهای قابل شناخت را باز نمایی نمی کنند، ولی عموما به آن گونه از آفرینش های هنر مدرن اطلاق می گردد که از …

این اصطلاح در معنای وسیعش می تواند به هر نوع هنری اطلاق شود که اشیاء و رخدادهای قابل شناخت را باز نمایی نمی کنند، ولی عموما به آن گونه از آفرینش های هنر مدرن اطلاق می گردد که از هر گونه تقلید از طبیعت یا شبیه سازی آن، به مفهوم مرسوم آن در هنر اروپایی، روی می گرداند. دو گرایش گسترده و متمایز در آفرینش هنرهای انتزاعی در خور توجه است: تقلیل و تبدیل نمودهای طبیعی به فرم های بسیار ساده شده و ساخت اشیاء هنری از فرم های غیر باز نما و اغلب هندسی. در این شیوه هنری جوهر و عصاره ی موضوع به صورتی خلاصه و ساده شده ارائه می شود و تأکید آن بر ترکیب بندی است.

انتزاع به معنی چیزی جدا شده از طبیعت و جدا کردن است. که این تعریف کاملا با عکاسی که الزاما واقع گرا و شکل نماست در تضاد است. اما دو رویکرد به انتزاع در عکاسی شناخته شده است: ۱) اغراق در یک ویژگی منفرد مانند شکل یا بافت موضوع. ۲) نماهای نزدیک از موضوع، کج نمایی و نورپردازی تا جایی که موضوع تغییر شکل داده و قابل تشخیص نباشد.

نخستین فردی که آگاهانه به خلق عکسهای انتزاعی پرداخت، آلوین لنگدون کابرن بود، که در مجموعه اش به سال ۱۹۱۲ (نیویورک از فراز چکاد ها)، با زوایایی افتان و رو به پایین از شهر عکاسی کرد.

منابع: مجله عکاسی