سیرتکامل تروی آلوز

آلوز می گوید ”سال دوم دبیرستان بود که شروع کردم به تمرین بدنسازی, دو روز در هفته به کلاس تمرین با وزنه می رفتم و هر بار کاری که انجام می دادم تمرین جلوبازو و پرس سینه بود تمام روز را با میله EZ میله خمیده حرکت جلوبازو با هالتر انجام می دادم هیچ محدوده تکرار خاصی مورد نظرم نبود وزنه ای انتخاب می کردم و در هر ست هر چند تکرار که می شد تا رسیدن به ناتوانی اجراء می کردم تمام چیزی که یادم می آید اجراء حرکت جلوبازوست پس از آن هم سراغ پرس سینه می رفتم و دیگر هیچ, در اصل هیچ راهنمائی نداشتم “

تروی آلوز در ۲۶ سپتامبر ۳۸ ساله شد، از زمانی‌که برای اولین‌‌بار در سال دوم دبیرستان هالتر را لمس کرد راهی طولانی را طی کرده، زمانی‌که حتی به ۵۰ کیلوگرم هم نمی‌رسید. راهی دراز که در طی آن همزمان با رشد و تحول تمریناتش تجربیات و درس‌های زیادی آموخت.

حالا به‌عنوان یکی از بدنسازان با آتیه در سطح حرفه‌ای، می‌تواند بر صحنه مسابقات شانه‌به‌شانه بهترین بدن‌های حاضر بر کره زمین بایستد، با اطمینان کامل به اجراء بی‌نقص فیگور جلوبازو بپردازدو بسیاری از رقبایش را نابود کند.

این مسیری است که ارزش یادآوری را دارد، نگاهی به گذشته که می‌تواند برای بسیاری به برنامه آینده بدل شود، برای اجتناب از اشتباهاتی مشابه و پی‌گیری مسیری برای رسیدن به موفقیت‌های بزرگ. خوشبختانه این روزها تروی آنقدر از موفقیت‌هایش خوشحال است که تجربیاتش را صادقانه در اختیار علاقمندان بگذارد.

● تمرین برای جلب توجه دیگران

آلوز می‌گوید: ”سال دوم دبیرستان بود که شروع کردم به تمرین بدنسازی، دو روز در هفته به کلاس تمرین با وزنه می‌رفتم و هر بار کاری که انجام می‌دادم تمرین جلوبازو و پرس سینه بود. تمام روز را با میله EZ (میله خمیده) حرکت جلوبازو با هالتر انجام می‌دادم. هیچ محدوده تکرار خاصی مورد نظرم نبود. وزنه‌ای انتخاب می‌کردم و در هر ست هر چند تکرار که می‌شد تا رسیدن به ناتوانی اجراء می‌کردم. تمام چیزی که یادم می‌آید اجراء حرکت جلوبازوست پس از آن هم سراغ پرس سینه می‌رفتم و دیگر هیچ، در اصل هیچ راهنمائی نداشتم.“

با اینکه آلوز در آن زمان ورزش‌های مختلف شامل بیس‌بال، فوتبال (آمریکائی) و کشتی را دنبال می‌کرد و در فوتبال هم پست دفاع بود، ولی تمرین با وزنه را به‌خاطر افزایش قدرت و استقامت در این ورزش‌ها انجام نمی‌داد؛ خودش می‌گوید: ”فقط برای جلب نظر دیگران تمرین بدنسازی انجام می‌دادم. در آن روزها تنها چیزی‌که مورد نظرم بود داشتن بازوهای بزرگ بود. هرگز در طول دوران دبیرستان نحوه کار کردن صحیح با وزنه را به‌طور کامل یاد نگرفتم؛ تنها عضلات مورد نظرم بازو و سینه بود.“

از قدی حدود ۱۵۰ و وزن ۴۵ کیلو در سن نوجوانی، رشد طبیعی او با تمرینات ساده اولیه‌اش همراه شد و در سال سوم به ۶۱ کیلوگرم رسید. وقتی از دبیرستان فارغ‌التحصیل شد و در نیروی هوائی ثبت‌نام کرد ۶۸ کیلو با ۱۷۰ سانتیمتر قد داشت. البته طبق هیچ استانداردی حجیم به‌نظر نمی‌آمد ولی به هدف اولیه‌اش رسیده بود.

”هیچ‌کس نمی‌توانست باور کند که چطور بازوهایم آنقدر بزرگ به‌نظر می‌رسید؛ و آن سایز بازو تنها توسط حرکت جلوبازو با هالتر ساخته شده بود. همان برنامه اولیه ناقص پایه بازوهای مرا ساخت.“

در طول چهار سالی که در خدمت نیروی هوائی بود، به‌ندرت با وزنه تمرین می‌کرد، ولی بازوهائی که در طول دبیرستان ساخت با او مانده بود. ”وقتی در سال ۱۹۹۰ از نیروی هوائی برگشتم، بیش از ۴۵ سانت دور بازویم بود و حدود ۴۸ سانت دور پایم!“ او می‌خندد و می‌گوید ”تی‌شرت‌های تنگ می‌پوشیدم و بازوهایم توجه همه را جلب می‌کرد در حالی‌که پاهایم بسیار لاغر بود.“

خوشبختانه همان عضلاتی که از برنامه جلوبازو و پرس سینه باقی‌مانده بود، آلوز را تحریک کرد تا مجدداً رشد عضلانی را جدی بگیرد. هر چند که مجبور شد بازوهای بیش از حد رشدیافته‌اش را برای حدود دو سال تمرین ندهد و در عوض روی بقیه بخش‌های بدن تمرکز کند، با چهار یا پنج روز تمرین و تلاش برای رسیدن دیگر بخش‌های بدن به رشد بازوها، تنها پس از اینکه توانست در مجموع بدن متناسب‌تری بسازد به اجراء مجدد حرکات بازو پرداخت، ولی این‌بار با محدوده وسیع‌تری از حرکات.

او در مورد برنامه بازویش در آن زمان می‌گوید: ”جلوبازو با هالتر، جلوبازو با دمبل و دستگاه و جلوبازو روی میز لاری با میله خمیده را اجراء می‌کردم. در آن‌روزها از تکرارهای کمتری استفاده می‌کردم، شش تا ده تکرار برای هر ست و سه ست برای هر حرکت.“

● شرکت در رقابت

حتی در آن زمان هم، فکر اجرای فیگور در مسابقات و پیش چشم هیئت داوران در برنامه کاری آلوز اهمیت بالائی نداشت. در واقع تا سال ۱۹۹۴، یک‌سال پس از آغاز کارش به‌عنوان مربی بدنسازی بود که فکر شرکت در مسابقات در ذهن او نقش بست.

”در اصل چیز زیادی در مورد مسابقات بدنسازی نمی‌دانستم. افرادی‌که در باشگاه بودند و با آنها آشنائی داشتم می‌گفتند بدن خوبی دارم. اگر حجم پایم را افزایش دهم، می‌توانم در مسابقات شرکت کنم.“

سرانجام او راضی شد و یک‌هفته پیش از مسابقاتی که قرار بود در آریزونا برگزار شود تصمیم گرفت در آن شرکت کند. او در بخش تازه‌واردها قهرمان مجموع شد و در میان وزن به مقام دوم رسید. آتش رقابت در او روشن شد و تمریناتش را با هدف شرکت در مسابقات NPC برنامه‌ریزی کرد.

همزمان با تصمیمش برای ورود به مسابقات ملی در تمرینات بازو هم تغییراتی ایجاد کرد. او در مورد حرکات جلوبازو می‌گوید: ”نحوه قرارگیری دست‌ها و تکنیک اجراء حرکت را اصلاح کردم ـ در اصل تا پیش از آن جزئیات بسیاری بود که از نظر مکانیکی اشتباه اجراء می‌شد.“

”بسیاری از افراد حرکت جلوبازو را با مچ‌دست اجراء می‌کنند؛ آنها مچ را به‌داخل می‌چرخانند و از ساعد دست بیش از بازو استفاده می‌کنند. من هم همین کار را می‌کردم، و حرکت جلوبازو را به‌جای دست با حرکت بدنم اجراء می‌کردم. از آن پس شروع کردم به قفل کردن بازوها به‌صورت کاملاً آویزان یا کمی متمایل به عقب و همین تغییر کوچک باعث تفاوت زیادی در شکل و عمق کلی بازویم شد.“

شروع کرد به اجراء حرکات تفکیکی بیشتر، از جمله جلوبازو و دمبل روی میز شیب‌دار، جلوبازو با کابل و جلوبازو تمرکزی (دمبل تک‌خم)، همزمان از سیستم ۲۱ تکرار هم (۷ تکرار در بخش بالائی دامنه حرکت، ۷ تکرار در بخش پائینی دامنه حرکت و هفت تکرار در دامنه کامل) برای حرکت جلوبازو با هالتر استفاده می‌کرد.“ زمانی‌که جوانتر بودم وزنه را بالا می‌انداختم ـ فقط می‌خواستم وزنه بالا بیاید و اصلاً به کیفیت و تمرکز روی عضله هدف اهمیت نمی‌دادم. نحوه درست اجراء حرکات را با توجه به افرادی‌که در باشگاه به‌درستی حرکات را اجراء می‌کردند یاد گرفتم و برنامه تمرینی موردنظرم را طراحی کردم. حالا یک‌ثانیه برای بالا بردن وزنه و یک‌ثانیه برای پائین‌آوردن آن صرف می‌کردم. می‌خواستم علاوه بر بالا بردن وزنه روی پائین آمدن آن هم تمرکز کنم و در تمام طول اجراء روی حرکت کنترل داشته باشم.“

---