نبرد یگان جنگاوران

نیروهای بعثی مستقر در هدف پنجم نیز پس از مدتی مقاومت زیرپوش های سفید خود را به نشانه تسلیم درآوردند تکاوران غیور بدون فوت وقت, در هدف پنجم مستقر شدند و ما هم بدون معطلی آتش خود را بر روی هدف ششم منتقل کرد

نیروهای بعثی مستقر در هدف پنجم نیز پس از مدتی مقاومت زیرپوش‌های سفید خود را به نشانه تسلیم درآوردند. تکاوران غیور بدون فوت وقت، در هدف پنجم مستقر شدند و ما هم بدون معطلی آتش خود را بر روی هدف ششم منتقل کردیم.

حدود ساعت چهار صبح بود که ماموریت یافتیم از پادگان مهاباد به سوی منطقه عملیاتی حاج عمران حرکت کنیم. فرمانداری منطقه، چندین خودرو شخصی برای جابه جایی نیروها در اختیار واحدهای ما قرار داد. با این حال به خاطر تجهیزات زیادی که همراه داشتیم نقل و انتقال ما بیشتر از حد معمول به طول انجامید.

سرانجام با تلاش بی وقفه رزمندگان به پیرانشهر رسیدیم. پشت پادگان پیرانشهر روستایی بود به نام «بن دره» که بنه و وسایل خود را در آن جا پیاده کردیم و منتظر ماندیم تا هوا کاملا تاریک شود.

با تاریک شدن هوا به همراه چند نفر از دوستان برای شناسایی منطقه حاج عمران به راه افتادیم. رزمندگان گردان ۱۶۲ همچنان مقاومت می کردند و جلوی پیشروی دشمن را سد کرده بودند. چند نفر از آن ها اطلاعات لازم را درباره محور درگیری در اختیار ما گذاشتند.

پس از شناسایی منطقه و محاسبه زمان تقریبی عملیات و محورهای اجرایی عملیات به محل تجمع یگان بازگشتیم و نیروها را شبانه به سوی منطقه عملیاتی حرکت دادیم.

به محض این که دوباره به منطقه رسیدیم با سربازان گردان ۱۶۲ به صورت ادغامی در «یال کدو» مستقر شدیم تا شب بعد عملیات را از همان جا آغاز کنیم.

بنا به دستور فرمانده، رأس ساعت مقرر به سوی ارتفاع ۲۵۱۹ حرکت کردیم. با روشن شدن هوا درگیری آغاز شد. نیروهای بعثی در فرصتی که داشتند موقعیت خود را تثبیت کردند و سرسختانه مقاومت می کردند. به همین دلیل گروهان خط شکن ما برای تصرف آن ارتفاع، تلفاتی سنگین را متحمل شد.

گروهان یکم پس از حدود یک ساعت درگیری شدید از منطقه ای صعب العبور گذشت و به گروهان سوم ملحق شد ولی درست در همان لحظه که فرمانده گروهان یکم به وسیله بی سیم اعلام کرد: ما به تپه ی موردنظر رسیده ایم و آماده حرکت به سمت جلو هستیم. برای چند لحظه، سکوت در بی سیم حاکم شد. بعد متوجه شدیم که در همان لحظه فرمانده گروهان سوم و معاونش که برای هماهنگی با فرمانده گروهان یکم به سمت او در حرکت بودند، بر اثر انفجار گلوله خمپاره به شهادت رسیده اند.

از آنجایی که نیروهای عراقی در ارتفاع حساس «۲۵۱۹» دارای استحکامات نفوذناپذیری بودند، عملیات آن روز موفقیتی به همراه نداشت.

سرهنگ آذرفر فرمانده جدید لشکر ۶۴ به رزمندگان این لشکر قول داد، در آینده ای نزدیک عملیاتی گسترده را برای تصرف این ارتفاع طراحی کند.

سرهنگ آذرفر مسئولیت حفاظت از مهمترین ارتفاع منطقه، یعنی ارتفاع کدو را به گردان سوار زرهی واگذار کرد و گردان ۱۱۵ را از خط، آزاد کرد و آن را برای آموزش و سازماندهی به عقب منتقل کرد. پس از ورود گردان ۱۶۲ به منطقه، گردان ۱۰۳ نیز که به عنوان احتیاط لشکر بود تحت آموزش قرار گرفت، سپس دسته های شناسایی سه گردان «۱۶۷، ۱۰۳ و ۱۱۵» را از واحدهایشان جدا کرد و آنها را در یگانی مستقل به نام یگان جنگاوران سازماندهی کرد و در روستایی به نام تمرچین در حاج عمران تحت آموزش های ویژه قرار داد.

شرایط جوی حاکم بر منطقه اجازه نمی داد که در فصل زمستان هیچ نیرویی در منطقه بماند لذا با بارش اولین برف، نیروهای ما که در ارتفاعات سیاه کوه مستقر بودند به سمت شهر اشنویه عقب نشینی کردند و بعد از مدتی به نیروهای ما پیوستند.

بارش برف در منطقه حاج عمران به اندازه ای بود که ارتباط سنگرها تنها با ایجاد تونل در میان برف ها امکان پذیر می شد و یگان ما تنها واحد مستقر در خط بود و یگان های عمل کننده و تکاور می بایست برای اجرای عملیات از میان واحد ما می گذشتند.

علاوه بر استقرار خمپاره انداز، واحدهای توپخانه و کاتیوشا نیز در محل های خود مستقر شدند و ثبت تیرهایشان را انجام دادند. برف و کولاک روز به روز بیشتر می شد.

فرمانده لشگر، تیمسار آذرفر، فرمانده واحدهای شرکت کننده در عملیات را احضار کرد و در مورد چگونگی عملیات به آنها توضیحاتی داد و گفت: اکنون دو اصل از اصول اساسی جنگ را رعایت کرده ایم.

یکی اصل صرفه جویی در قوا و دیگری اصل تمرکز قوا و اصل سوم که مهمتر از دو اصل دیگر است، غافلگیری دشمن است. شرایط جوی هم به سود ما است و باد به سمت نیروهای بعثی می وزد و برف و کولاکی که به طرف آنها می رود دیدشان را محدود می کند. طبق گفته های فرمانده لشگر، عملیات می بایست در کولاک شدید انجام می گرفت.

همه چیز برای اجرای عملیات آماده بود. حتی پست های امداد و ایستگاه های انتقال مجروحین، باندهای هلی کوپتر و نقاط جمع آوری اسرا و دیگر موارد ضروری برای انجام یک عملیات موفق پیش بینی شد.

سرانجام در اسفند ماه سال ۶۵ نیروهای ما برای تصرف ارتفاع ۲۵۱۹ وارد عمل شدند. تقریبا اوایل شب بود که به یگان جنگاوران دستور حرکت داده شد. آنان از روستای تمرچین به سمت یال کدو به راه افتادند، تا در اوایل ارتفاع ۲۵۱۹ به رزمندگان دیگر ملحق شوند.

آنان باید در حدود سی کیلومتر پیاده روی می کردند. مسیر حرکت پوشیده از یخ بود و پیاده روی در برف دشوار. نزدیک صبح فرمانده یگان جنگاوران با بی سیم اعلام کرد که خودروها در برف گیر کرده اند. فرمانده لشکر دستور داد تا خودروهای تمام یگان ها برای ترابری یگان جنگاوران به منطقه اعزام شوند. چند دستگاه بلدوزر هم جاده را برای عبور خودروها پاکسازی می کردند.

با تلاش زیاد، سربازان سلحشور یگان جنگاوران تا نزدیک غروب به خطوط پدافندی تپه اول رسیدند. آن شب نیروهای یگان جنگاوران به صورت ادغامی با نیروهای مستقر در خطوط پدافندی در سنگرها به استراحت پرداختند. همان شب گردان های ۱۰۳ و ۱۱۵ نیز راهی منطقه عملیاتی شدند. در ضمن دیدگاهی هم برای فرمانده لشکر ترتیب داده شد تا از آنجا نیروهای خودی و دشمن را کنترل کند.

سرانجام زمان عملیات، فرا رسید، اما به دلیل این که دشمن متوجه عملیات ما شده بود به حال آماده باش درآمد. به همین دلیل، عملیات ما متوقف شد.

نیروهای بعثی پس از دو روز انتظار از حالت آماده باش خارج شدند و به خیال این که عملیاتی از سوی ما انجام نخواهد گرفت با آرامش خاطر به سنگرهای خود پناه بردند و به استراحت مشغول شدند.

فرمانده لشکر نیز با آگاهی از این مسئله، بلافاصله به یگان جنگاوران دستور حرکت داد. یگان جنگاوران از تپه اول به سمت هدف دوم به راه افتاد و پس از رسیدن به نزدیکی سنگرهای دشمن با ما تماس گرفت و اعلام کرد که نگهبان ها و گشتی های دشمن بیدار هستند و اگر کمی جلوتر برویم ما را خواهند دید. آن شب هم به علت هوشیاری نگهبان های بعثی عملیات انجام نشد.

شب بعد هوا سردتر شد و برف و کولاک شدت بیشتری یافت، طوری که به زحمت می توانستیم، فاصله دو متری خود را ببینیم. بلافاصله دستور حرکت صادر شد و یگان جنگاوران دوباره به سمت مواضع دشمن حرکت کرد و پس از به هلاکت رساندن نگهبان های بعثی که از سرما به سنگرهای خود پناه برده بودند وارد کانال های دشمن شد و هدف دوم را بدون درگیری، تصرف کرد؛ در همان لحظات آغاز عملیات بیش از پنجاه نفر از مزدوران بعثی به اسارت درآمدند و به سرعت به پشت خط منتقل شدند.

رزمندگان بلافاصله پس از تصرف هدف دوم به سمت هدف سوم حرکت کردند. هدف سوم نیز در مدتی کوتاه به وسیله آنان تصرف شد. نیروهای بعثی کاملا غافلگیر شده بودند. هدف های چهار، پنج و شش زیر آتش سنگین و پرحجم سلاح های ما قرار داشت. طولی نکشید که هدف چهارم نیز کاملا به تصرف آنان درآمد.

نیروهای بعثی مستقر در هدف پنجم نیز پس از مدتی مقاومت زیرپوش های سفید خود را به نشانه تسلیم درآوردند. تکاوران غیور بدون فوت وقت، در هدف پنجم مستقر شدند و ما هم بدون معطلی آتش خود را بر روی هدف ششم منتقل کردیم.

مزدوران بعثی، سرسختانه مقاومت می کردند و جلوی پیشروی یگان جنگاوران را گرفته بودند در همین زمان گردان ۱۰۳ وارد عمل شد. رزمندگان یگان جنگاوران پس از دو شبانه روز درگیری کاملا خسته شده بودند لذا تصرف هدف ششم به گردان ۱۰۳ محول شد.

فرماندهی این گردان را سرگرد غفاری برعهده داشت. همه نیروهایی که از هدف های قبلی عقب نشینی کرده بودند، در هدف ششم جمع شده بودند. علاوه بر این نیروهای کمکی نیز هر لحظه به آنها می پیوستند.

با همه این احوال سرگرد غفاری دستور حرکت داد، ولی در همان لحظات اول، حرکت آنها متوقف شد. سرگرد غفاری نیز بلافاصله با فرمانده لشکر تماس گرفت و اوضاع را برای او تشریح نمود و اعلام کرد، پیشروی غیرممکن است. مکالمه آنها را از پشت بی سیم می شنیدیم و از این موضوع سخت ناراحت بودیم.

فرمانده لشکر ادامه داد که جناب سرگرد درس هایی را که در دوره تکاوری آموخته ای باید اکنون اجرا کنی وگرنه قبولت ندارم. فرمانده گردان نیز با صدای گرفته ای جواب داد، استاد به شما قول می دهم که هدف ششم را تصرف کنم.

لحظات به سختی سپری می شد ولی گردان ۱۰۳ در پناه آتش توپخانه دوباره حرکت خود را آغاز کرد، سربازان گردان مصمم و استوار پیش می رفتند. مواضع دشمن را هاله ای از دود و آتش فرا گرفته بود. رزمندگان همچنان به پیشروی خود ادامه می دادند و چون سیلی خروشان پیش می رفتند، به طوری که هیچ نیرویی قدرت ایستادگی در برابر آنان را نداشت.

نیروهای بعثی به تدریج دست از مقاومت کشیدند و شروع به عقب نشینی کردند. تعداد زیادی از مزدوران در حین فرار به هلاکت رسیدند و گروهی نیز خود را تسلیم رزمندگان ما کردند و به این ترتیب با رشادت ها و دلاوری های بی باکانه رزمندگان غیور، مجموعه ارتفاعات ۲۵۱۹ با کمترین تلفات به تصرف سربازان نیرومند اسلام در آمد.

راوی:سرگرد زینال ماکویی