حرف های آسمانی

خداوندا، در آسمان بی کرانت، در دریاهای فراخت، در طبیعت زیبایت، می اندیشم. معبودا، قدرت، مهربانی و سخاوتت را نه کلامی توان گفتن و نه قلمی توان نوشتن دارد.
خدای من، در همه چیز …

خداوندا، در آسمان بی کرانت، در دریاهای فراخت، در طبیعت زیبایت، می اندیشم. معبودا، قدرت، مهربانی و سخاوتت را نه کلامی توان گفتن و نه قلمی توان نوشتن دارد.

خدای من، در همه چیز و همه کس این جهان اندیشیدم. لطفت به این مردمان توصیف پذیر نیست. آن هنگام که آدم ابوالبشر را از خاک آفریدی، به فرشتگانت گفتی که بر او سجده کنند. تو انسان را بزرگ داشتی. خدایا، به بندگانت افتخار کردی آن هنگام که آن را خلق کردی، به انسان فرصت انتخاب دادی و اندکی مجال تا زیبایی هایت را ببیند و تو را ارجمند بدارد و تو را لایق ستایش.

اما اینک، او نه تنها ستایشت نمی کند، بلکه زیبایی هایت را به آتش و... می سپارد. خدایا، ما آدمیان حق بندگی را به جای نیاوردیم، اما تو بازهم مهربانی.

خدای مهربانم، من نیز از آدمیانم، اما دوست ندارم مانند برخی از آنها باشم. دوست ندارم مانند بعضی از آنها حق بندگی را به جای نیاورم.

معبود من، مرا یاری کن تا هم بتوانم عبادتت کنم و هم بتوانم از اندیشه و عقلی که بر من ارزانی داشتی استفاده کنم و از آن برای خدمت به بندگانت استفاده کنم.

خود می دانم در پیشگاهت بنده ای ناچیزم. ولی به دریای بی کران مهربانی و لطفت امید بسته ام. خدایا، یاری ام ده تا توان پرده برداری از اسرار و شگفتی های جهان زیبایت را داشته و از این راه بیشتر تو را بشناسم.

پروردگارا، تو صدای زیبای بندگان خوبت را می شنوی و به آن ها پاسخ می دهی. من را نیز بنده ای بدان به درگاه بی نیازت.

فاطمه سادات غفاری/ ۱۴ساله

مدرسه راهنمایی شاهد اشراقی/ قم