نمی خواهم به مدرسه بروم

والدین, هیچ گاه اطمینان ندارند که آیا به اجبار کودک را به مدرسه فرستادن کار درستی است یا نه آنها به طور دقیق نمی دانند که آیا کودک, واقعاً احساس ضعف و بیماری کرده یا مثل بسیاری از کودکان که گاهی دل آنها نمی خواهد به مدرسه بروند بهانه گیری می کند در خانه هائی که مدرسه رفتن کودک آنها به صورت مشکل در آمده صبح های زود, مالامال از اشک و دعوا و سروصدا است

بعضی از کودکان صبح که از خواب بیدار می‌شوند، می‌گویند که به مدرسه نمی‌رویم و تعداد دیگری از آنها تمارض به دل‌درد و سردرد می‌کنند که حال آنها خوب نیست. مهم نیست فرزند شما چگونه حالت اضطراب و نارضایتی خود را نشان می‌دهد، بلکه آنچه اهمیت دارد این است که شما با دلداری دادن، اعتماد به نفس او را تقویت کنید؛ اما گاهی اوقات باید علائم فیزیکی را که باعث نشانه‌های بیماری فرزندان شما می‌شود نادیده بگیرید و بهترین راه اصرار به اصل موضوع است که او باید به مدرسه برود. به‌نظر یکی از کارشناسان در این مواقع بهتر است بگوئید: ”عزیزم تو یک درجه هم تب نداری و چشمان تو سرحال و شاداب است. مامان و بابا امروز کارهای مهمی دارند که باید انجام دهند. پس بهتر است به مدرسه بروی تا ما هم به کارهای خود برسیم.“

با وجود این، اگر به فرزند خود به‌دلیل اینکه واقعاً بیمار است، اجازهٔ مدرسه رفتن را ندادید، او را مطمئن سازید که روز خوبی در خانه نخواهد داشت. او را در رختخوابش بخوابانید و در ساعات بعدی روز هم، حتی اگر گفت حالش بهتر است، اجازهٔ بازی ندهید.

دلایل اضطراب کودکان هنگام رفتن به مدرسه

دلایل متعددی وجود دارد که چرا کودکان ۶-۵ ساله از رفتن به مدرسه می‌گریزند، مهمترین و معمول‌ترین نارضایتی آنها عبارتند از:

”من می‌خواهم فقط در خانه بمانم!“ بعضی کودکان در این سن به زمان بیشتری برای سازگار کردن خود با قوانین و محیط‌های جدید نیاز دارند. بازگشائی مدارس پس از تعطیلات تابستانی، به دنیا آمدن خواهر یا برادر، بیماری و یا مرگ یکی از اقوام می‌تواند باعث اضطراب و دلشورهٔ کودک شود، حتی بچه‌ای که قبلاً این‌طور نبوده، ممکن است دچار این اضطراب‌ها شود.

راه‌حل

با فرزند خود دربارهٔ آنچه که در روزهای مدرسه انجام می‌داده صحبت کرده و روی نکات مثبت و جالب توجه تأکید بیشتری کنید. ساعات روز او را طوری برنامه‌ریزی کنید تا احساس رضایت بیشتری کند. استفاده از وسایل کوچک و جالبی که به‌طور چشمگیری باعث کاهش اضطراب و تقویت اعتماد به نفس او می‌شود بسیار مؤثر است. از قبیل گذاشتن یادداشت‌هائی در ظرف غذای او، حیوان کوچک عروسکی یا یک‌سری عکس‌های خود او.

”از مدرسه می‌ترسم!“ بعضی از کودکان ۶ ساله به‌طور عجیبی از مدرسه می‌ترسند و به مادر خود می‌گویند: ”من به مدرسه نمی‌روم و در خانه می‌مانم“ ترس این کودکان ممکن است دلایل متعددی داشته باشد از جمله ترس از سوار شدن سرویس، دعوا کردن با دوست خود، توبیخ شدن توسط معلم، قادر نبودن به بستن بندهای کتانی (کفش) یا مسخره کردن او به خاطر عینکش.

راه حل

با معلم او صحبت کنید و شیوه‌ٔ جدیدی را برای حل مشکل کودک خود پیدا کنید. به‌عنوان مثال اگر او را مسخره می‌کنند، به معلم او بگوئید تا با بچه‌های دیگر صحبت کند. اگر از سرویس مدرسه می‌ترسد با رانندهٔ سرویس تماس بگیرید و از او بخواهید که فرزند شما را با اسم دا کرده و به او خوشامد گوید و اجازه دهد که ردیف جلو بنشیند. ”من مثل کودکان دیگر باهوش نیستم.“ هنگامی که کودکان برای سلامت جسمانی و عقلانی به مراکز سنجش سلامت مراجعه می‌کنند، اضطراب آنها به‌طور فزاینده‌ای زیاد می‌شود. در این مراکز کودکان ۵۰۶ ساله‌ای هستند که احساس بدی دربارهٔ موفقیت خود در مقایسه با دیگر همکلاسی‌های خود دارند.

راه‌حل

اگر فکر می‌کنید که فرزند شما به کمک بیشتری نیاز دارد، به معلم او بگوئید به او توجه و کمک بیشتری کند یا یک معلم خصوصی برای او بگیرید. به‌جای اینکه سعی کنید خودتان معلم کودک خود شوید همانند یک راهنمای خوب عمل کرده و به آن کاری که فرزند شما خوب انجام می‌دهد، تکیه کنید. او را مطمئن سازید که در صورت اشتباه انجام دادن کاری هیچ مسئله‌ای پیش نمی‌آید و تنها انتظاری که از او دارید این است که سعی کند بهترین باشد.

علت نرفتن به مدرسه را دریابید

کشف کنید چه عاملی در مدرسه آن‌قدر کودک شما را آزار می‌دهد که از رفتن به آنجا خودداری می‌کند. با کودک صحبت و او را تشویق کنید تا تمام خبرها و اتفاقاتی را که باعث می‌شوند او به مدرسه نرود برای شما بگوید، این روش را هم بیازمائید. از کودک بخواهید فهرستی از آنچه در مدرسه مورد علاقهٔ او است و آنچه را که دوست ندارد با ذکر دلیل برای شما بگوید. ببنید آیا نشانه‌هائی از اینکه کودک از مدرسه رفتن نمی‌ترسد ولی از ترک خانه واهمه دارد می‌بینید یا خیر؟ ممکن است شما نتوانید به حل و رفع مشکل بپردازید، ولی می‌توانید به کودک کمک کنید با احساسات خود کنار بیاید. با نشان دادن علاقهٔ خود و درک مسائل او به او اطمینان خاطر بدهید، با دوستان و برادر و خواهرهای کودک صحبت کنید. شما اغلب می‌توانید با پرسش، از احساسات او آگاه شوید. گاهی برادر یا خواهر بزرگتر می‌تواند اطلاعات مفیدی به شما بدهد یا شما را در حل و رفع مسئله یاری کند. با معلم کودک خود صحبت کنید. مشکل را با او در میان بگذارید. سرآغاز این رفتار چه آموزشی و چه احساسی باشد، معلم باید از قضیه اطلاع داشته باشد و حتی ممکن است بتواند در حلّ و رفع آن مشکل کمک بزرگی برای شما باشد.

کودک را به مدرسه و محیط آن علاقه‌مند کنید

این راه‌ها را برای تشویق کودک به‌منظور به مدرسه رفتن بیازمائید. با نظری مساعد دربارهٔ مدرسه صحبت کنید. روزهائی را که قرار است اتفاق خاصی در مدرسه بیفتد یا برنامهٔ خاصی در مدرسه وجود دارد در تقویم علامت بگذارید، مثلاً به کودک بگوئید: ”این هفته قرار است تمام بچه‌های کلاس شما را برای بازدید از یک ایستگاه آتش‌نشانی ببرند. فکر می‌کنی چه چیزهای تازه‌ای ببینی؟ یادت باشد همه چیز را برای من تعریف کنی.“

با دقت کافی وارد عمل شوید

اگر دلیل خاصی برای دوست نداشتن یا احساس ناراحتی فرزند خود نسبت به مدرسه وجود ندارد لازم است که شما کمی هوشیارتر و تیزبین‌تر باشید. دربارهٔ هر کدام از روزهای مدرسهٔ او با او صحبت کنید و عکس‌العمل او را ببینید. اگر در کشف (یافتن) آنچه که باعث نارضایتی او می‌شود به شما کمک کرد، شما نیز در حل این مشکل به او یاری دهید تا به اختیار خود بتواند به خودش کمک کند. همچنین با معلم او دربارۀ روش‌هائی که ممکن است نظر او را نسبت به مدرسه عوض کند، صحبت کنید. در حقیقت با کار گروهی می‌توان، نگرانی کودکان را دربارهٔ مدرسه کم کرد از جمله تشویق‌های معلم، داوطلب شدن دانش‌آموزان، زنگ تفریح برای استراحت و حتی اختصاص دادن ساعتی در هر هفته برای صحبت کردن مدیر مدرسه با شاگردان. بنابراین با استفاده از این روش‌ها کودکان ۶-۵ ساله دیگر احساس نگرانی و اضطراب برای مدرسه رفتن ندارند و روز به روز احساس راحتی و رضایت بیشتری خواهند کرد.