از سیروز تا سرطان کبد

ابتلا به سرطان کبد، مدام در حال افزایش است. در بسیاری از موارد، این سرطان بعد از سیروز مشاهده می‌شود.
باید بدانید که ویروس هپاتیت C یکی از مهم ترین دلایل ابتلا به سیروز در کشورهای …

ابتلا به سرطان کبد، مدام در حال افزایش است. در بسیاری از موارد، این سرطان بعد از سیروز مشاهده می‌شود.

باید بدانید که ویروس هپاتیت C یکی از مهم ترین دلایل ابتلا به سیروز در کشورهای غربی است. با این حال، این سرطان دلایل دیگری هم دارد، که به یکی از این دلایل می‌پردازیم.

سرطان های کبد در حال پیشرفت هستند

هر ساله ۶۰۰۰ مورد جدید سرطان کبد در فرانسه تشخیص داده می‌شود که بیشتر آنها از مردان هستند: از هر ۱۰۰۰ نفر، ۱۱ مرد و ۱.۵ زن دچار این سرطان می‌شوند. میانگین سنی ابتلا به سرطان کبد، ۶۵ سال است.

اولین دلیل سرطان کبد:

سیروز

در بیشتر موارد (۹۰%)، سرطان کبد بعد از ابتلا به سیروز پدید می‌آید، سیروز یک بیماری کبدی است که می‌توان آن را به عنوان یک وضعیت پیش سرطانی در نظر گرفت. اگر بتوان مصرف بیش از حد الکل را به عنوان شناخته شده ترین عامل ابتلا به سیروز شناخت، ویروس هپاتیت C هم عامل بسیار مهم دیگری در ایجاد این بیماری است. از بین هر ۱۰۰ نفر که آلوده به ویروس هپاتیت C هستند، ۲۰ نفر دچار سیروز می‌شوند، و این در حالی است که ۳۰% موارد سیروز منجر به سرطان کبد می‌شود. در میان دلایل دیگر، می‌توان هپاتیت B و هموکروماتوز (بیماری ژنتیکی زیادی جذب آهن) را نام برد. اما عامل جدید دیگری نیز وجود دارد که به میزان روز افزونی باعث ابتلا به سیروز می‌گردد:) NASH استئاتوهپاتیت غیرالکلی) این بیماری سندروم متابولیکی است که همراه با چاقی، فشار خون بالا و دیابت است، این عوامل باعث افزایش بیش از حد چربی ها در سلول های کبد و در نتیجه ناهنجاری کبدی می‌گردند. خطر این بیماری در کشورهای ثروتمند و صنعتی به سرعت در حال گسترش است، کشورهایی که در آنها، جاقی بیش از حد و عادات غذایی ناسالم زیاد دیده می‌شوند.

تشخیص و درمان سرطان کبد

بدترین و برزگترین ایراد بیماری سیروز و سرطان کبد این است که تا مدت زیادی بدون علامت هستند، و این امر تشخیص بیماری را به تآخیر می‌اندازد و مانع از هرگونه اقدام سریع درمانی می‌گردد. بنابراین هدف گذاری ها بر روی روش های پیشگیری از سیروز، و تشخیص زودرس بیماری قبل از اینکه تومور بتواند در کبد جولان دهد، انجام شده است.

برای تشخیص زودرس، در صورت وجود جراحت احتمالی، انجام این معاینات ضروری است: عکسبرداری، اسکن و آزمایش خون برای تعیین میزان آلفافافیتوپروتئین و گلیپیکان. درمان ها بستگی به درجۀ تومور، شدتش، تعداد گره های سرطانی، موضعی سازی، سن بیمار و... دارد. درمان سرطان، پیوند کبد، جراحی و تخریب از راه پوست است. انجام این درمان ها فقط بر روی ۷۵% بیماران عملی است. گاهی اوقات هم می‌توان به کموآمبولیزاسیون متوسل شد: در این روش مولکول های شیمی درمانی در سرخرگ های کبدی تزریق می‌شوند، توپ های ژله ای که قادرند سرخرگ را مسدود کنند نیز وارد این رگ ها می‌شوند تا مانع از تولید عروق تومور بشوند.

بدون رگ های خونی که تومور را تغذیه می‌کنند، سلول های سرطانی نمی‌توانند به حیات شان ادامه دهند. به موازات این درمان ها، آزمایش های کلینیکی برای برخی از بیماران در نظر گرفته می‌شود؛ مولکول های شیمی درمانی از جمله داروهای آنژیوژنیک مورد آزمایش قرار می‌گیرند. تحقیقات بسیار زیادی در این زمینه در حال انجام است و امیدهای بسیاری وجود دارد.