هنرمند ابزار انتخاباتی نیست

این روزها و با نزدیک شدن به روزهای انتخابات، بسیاری از نامزدها تلاش می‌کنند خود را به هنرمندان نزدیک کنند. بسیاری از آنان سعی می‌کنند طوری وانمود کنند که دغدغه فرهنگی دارند و همواره به هنر و هنرمند توجه داشته‌اند.

این روزها و با نزدیک شدن به روزهای انتخابات، بسیاری از نامزدها تلاش می‌کنند خود را به هنرمندان نزدیک کنند. بسیاری از آنان سعی می‌کنند طوری وانمود کنند که دغدغه فرهنگی دارند و همواره به هنر و هنرمند توجه داشته‌اند.

برخی آنها به تماشای فیلم های سینمایی در قالب اکران های ویژه می نشینند. برخی دیگر بر مزار هنرمندان حاضر می شوند و عکس برخی دیگر با بازیگران و ستاره های محبوب سینما در فضاهای مجازی منتشر می شود.

در میان این غوغا، آیا تا به حال به این فکر شده است که چه تعداد از هنرمندان کشورمان این روزها در کنج عزلت و تنهایی با بیماری دست و پنجه نرم می کنند و کسی نیست که با آنها عکس یادگاری بگیرد؟ هنرمندانی که خاطره نه فقط یک نسل، بلکه خاطره دو سه نسل کشور با آثار آنها رقم خورده است.

اصلا از عکس یادگاری بگذریم، آیا کسی از مسئولان هست که سراغی از این هنرمندان بگیرد و بداند مخارج زندگی و درمان آنها چطور تامین می شود؟ آیا هیچ کدام از نامزدها حتی با این پیش فرض که واقعا به فرهنگ و هنر این کشور و هنرمندانش تعلق خاطر دارد، سراغ هنرمندان مهجور رفته است؟

هنوز یک ماه از درگذشت سعدی افشار، آخرین بازمانده از نسل سیاه بازان نگذشته است. واقعا درگذشت او، تنهایی و بیماری قبل از مرگش، هیچ پیامی برای مدیران و مسئولان ما نداشت؟ سعدی افشار فقط یک نمونه شاخص از انبوه هنرمندانی بود که در تنهایی خود با رنج زندگی کردند و کمتر کسی از آنها سراغ گرفت.

با این حال از این دست هنرمندان اکنون کم نیستند. هنرمندانی که خاطرات آثارشان هنوز هم برای مردم شیرین است. هنرمندانی که دیگر مردم آنها را به اسم خودشان نمی شناسند، بلکه اسم نقش های آنها را می دانند. هنرمندانی که وسط نگاه های سیاسی به فرهنگ، فراموش شده اند.

چه خوب است که مسئولان (چه مسئولان و مدیران فعلی و چه آنها که قرار است جایگزین شان شوند) بدانند مردم هنرمندانشان را دوست دارند و یاد آثار هنرمندانشان را با سیاسی بازی های این روزگار عوض نمی کنند و چه خوب بود اگر مسئولان به جای ارائه آمارهای مطول، به جای صحبت از اختصاص رقم های نجومی در حمایت از پیشکسوتان هنر، سری به آنها می زدند و این عیادت ها را تبدیل به شوهای نمایشی نمی کردند.

کاش تاثیر این یادداشت فقط این نباشد که مدیران به صورت صدقه، رسیدگی به وضع هنرمند خاصی را مدنظر قرار دهند و کاش طوری شود که دیگر شاهد نباشیم هنرمندی از نداشتن بیمه یا هزینه درمان یا تنهایی رنج ببرد.

سجاد روشنی