تلویزیون در ماه مبارک رمضان

● قصه تکراری ارواح سرگردان و سرگردانی مخاطب در انتخاب

ده سالی می شود که پای سریال های مناسبتی به تلویزیون باز شده است.
نقطه اوج این سریال ها بر می گردد به نوروز و ماه مبارک رمضان. …

قصه تکراری ارواح سرگردان و سرگردانی مخاطب در انتخاب

ده سالی می شود که پای سریال های مناسبتی به تلویزیون باز شده است.

نقطه اوج این سریال ها بر می گردد به نوروز و ماه مبارک رمضان. اما ماه مبارک رمضان با توجه به ویژگی های خاصی که دارد اقتصا می کند که برنامه های تلویزیون به سمت موضوعات معنوی و مذهبی عبرت آموز و اخلا قی همراه باشد. این رواج سریال های مناسبتی در ماه مبارک رمضان باعث شده که مردم پس از افطار پای تلویزیون بنشینند و سریال ها را دنبال کنند. از آنجائی که این سریال ها از چند شبکه مختلف پخش می شود در نتیجه بیننده حق انتخاب دارد و می تواند متناسب با سلیقه خود یکی از سریال ها را انتخاب کند.

چند سال پیش بود که ساخت سریال های طنز مناسبتی باب شد و سریال های رضا عطاران که اصولا سیروس گرجستانی در آنها هنرنمایی می کرد هر شب خاطر روزه داران را با طراوت می کرد. اما امسال انگار گرد ارواح بر سریال های صدا و سیما پاشیده شده و مسائل ماورایی سریال های مناسبتی ماه رمضان را تحت الشعاع قرار داده است.

تنها سریال طنز ماه مبارک رمضان امسال که با عنوان سه دنگ سه دنگ از شبکه ۵ پخش می شود هم به هیچ وجه با سریال های سال های گذشته قابل مقایسه نیست و چهره دوست داشتنی سرویس گرجستانی که روزگاری در خانه به دوش ایفای نقش می کرد و خاطره ای شیرین در ذهن مخاطب برجا گذاشته بود در این سریال طنز به چهره ای تکراری و غیرجذاب تبدیل شده و مخاطب را به این باور می دارد که گویا عمر سریال های طنز به پایان رسیده است. این درحالیست که خاصیت ماه مبارک رمضان شادی و جشن است و مردم ترجیح می دهند پس از یک روز طولا نی روزه دار بودن در پایان شب پای سریالی بنشینند که خنده برلبشان بنشاند، نه این که با لودگی و هجو همراه باشد.

سریال های ماه رمضان امسال نشان داد که ساخت سریال مناسبتی برای ۳۰ شب کار هر کارگردانی نیست. حالا فرقی نمی کند که موضوع سریال طنز است یا مناسبتی، مهم این است که سریال هایی چون میوه ممنوعه که در ایام ماه مبارک رمضان پخش می شد، مخاطب را پرتوقع بار آورده و او انتظار دارد با گذشت چندین سال از آن خاطره خوش، کیفیت سریال ها ارتقا پیدا کند، نه این که سال به سال شاهد افت کیفیت سریالها شویم; به صورتی که اکثر مردم یا از سرناچاری سریال ها را تماشا می کنند یا اصلا وقتشان را برای دیدن سریال های غیرواقعی و دور از ذهن تلف نمی کنند.

نگاهی به سریال پنج کیلومتر تا بهشت این باور را ایجاد می کند که انگار ما عادت کرده ایم تا اسم سریال مناسبتی به میان می آید سراغ ارواح برویم و دنیای زنده ها را به گونه ای به دنیای مرده ها پیوند بزنیم که انگار در دنیای زنده ها هیچ مساله عبرت آموزی وجود ندارد و حتما باید پای یک روح سرگردان به سریال باز شود تا سریال کاملا مناسبتی شود.

علیرضا افخمی، کارگردان این سریال که امسال اثرش را مهمان ساعات پس از افطار روزه داران کرده است، به لحاظ انتخاب موضوع خودش را به تکرار انداخته.

گرچه چند سال پیش ایده هایی چون مرگ، روح، رفتن به عالم برزخ و داشتن چشم برزخی برای مخاطبان تلویزیون جذاب بود و سریال هایی چون «روز حسرت» توانست مخاطبان زیادی را جذب کند اما این سوژه این روزها به تکرار افتاده و فیلم سازان دائما خودشان را تکرار می کنند. اما سوال اینجاست که چرا مسوولا ن تلویزیون فکر می کنند باید در ماه رمضان به مسائل روح وعالم برزخ بپردازند تا بتوانند نظر بینندگان را در این ایام کسب کنند؟ در حالی که می توانند روی مضامین دیگر انسانی و اخلا قی کار کنند چرا که همه چیز در ماه رمضان به ارواح ختم نمی شود.

نویسنده : مرجان حاجی حسنی