زمانی برای همسران و بچه ها

اولین مساله ای که نباید فراموش کرد این است که شادی و هماهنگی در ازدواج و در رابطه میان زن و شوهر اولین و بزرگترین هدیه ای است که والدین می توانند به فرزندانشان ارایه دهند

اولین مساله ای که نباید فراموش کرد این است که شادی و هماهنگی در ازدواج و در رابطه میان زن و شوهر اولین و بزرگترین هدیه ای است که والدین می توانند به فرزندانشان ارایه دهند. اگر فرزندان بدانند زمانی را که دور از والدین شان هستند آنها صرف ایجاد و حفظ رابطه زناشویی شان می کنند با کمال میل حاضرند زمان کمتر اما شادی را در کنار والدین خود بگذرانند و ...

بسیاری از پدرها و مادرها به خصوص آنهایی که هر دو شاغل هستند و زمان بسیاری را صرف اشتغال در خارج از خانه می کنند همواره این احساس منفی و با بهتر بگوییم این احساس گناه را به دوش می کشند که زمان کافی را برای فرزندان خود تخصیص نمی دهند. آنها عمدتا در طی هفته از کودکان خود بسیار فاصله داشته و احتمالا تنها رابطه نزدیک و تنگاتنگ آنها با یکدیگر بر سر سفره یا سر میز غذاست و تنها آخر هفته را می توانند وقت بیشتری صرف یکدیگر کنند. تازه در بسیاری از موارد کارهای عقب افتاده، خریدهای آخر هفته، مهمانی ها، امتحانات بچه ها و ....جز موانعی است که در اواخر هفته بر سر راه ارتباطی والدین و فرزندان قرار دارد. البته این خطر تنها رابطه والدین و کودکان را تهدید نمی کند و یا به بیان دیگر تنها حفظ و بهبود کیفیت رابطه والدین و فرزندان حائز اهمیت نیست بلکه رابطه زوجین با یکدیگر نیز باید مورد توجه و دقت قرار گیرد.

بسیاری از پدرها و مادرها که زمان بسیاری را صرف اشتغال در خارج از خانه می کنند همواره این احساس منفی و با بهتر بگوییم این احساس گناه را به دوش می کشند که زمان کافی را برای فرزندان خود تخصیص نمی دهند.

اولین مساله ای که نباید فراموش کرد این است که شادی و هماهنگی در ازدواج و در رابطه میان زن و شوهر اولین و بزرگترین هدیه ای است که والدین می توانند به فرزندانشان ارایه دهند. اگر فرزندان بدانند زمانی را که دور از والدین شان هستند آنها صرف ایجاد و حفظ رابطه زناشویی شان می کنند با کمال میل حاضرند زمان کمتر، اما شادی را در کنار والدین خود بگذرانند. والدینی که اوقات زیادی را صرف کار بیرون از منزل می کنند باید سعی کنند که هر بعد از ظهر و بعد از بازگشت از محل کار توجه بیشتری بر کیفیت رابطه خود با فرزندشان داشته باشند. مثلا فرض کنید که شما دارای سه فرزند هستید. همسر شما و شما باید حداقل هر بعد از ظهر یک ساعت را صرف هر یک از فرزندان و یا هر سه آنها بکنید. در آخر هفته نیز در خارج از منزل و یا در خانه باید اوقاتی را صرف خودتان دو نفر بکنید و از طرف دیگر فرزندانتان نیز به این خلوت دو نفره احترام بگذارند.

والدین باید بدانند که برای فرزندان خود نقش الگو را ایفا می کنند و اگر آنها مسئول نیازهایشان نبوده و یا به خواسته های خودشان احترام نگذارند بچه ها نیز این مسولیت پذیری در قبال نیازهای خود و همسر آینده شان را نمی آموزند. ایفا کردن این نقش در برابر فرزندان، در حفظ و ترفیع سلامت آنها نقش مهمی را ایفا می کند.

نباید فراموش کرد این است که شادی و هماهنگی در ازدواج و در رابطه میان زن و شوهر اولین و بزرگترین هدیه ای است که والدین می توانند به فرزندانشان ارایه دهند

برخی از خانواده ها که امکان صرف کردن وقت برای یکدیگر(زن و شوهر) و یا برای فرزندانشان را ندارند باید بررسی شود که چرا این محدودیت در زندگی این افراد وجود دارد؟ گاهی اوقات مشغله زیاد کاری تنها راهی برای فرار از ارتباط با همسر و وقت گذراندن با خانواده است. به طور قطع همه ما در زندگی چیزهایی را در اولویت داریم. اگر کار برای ما مهم و حائز اهمیت است سعی می کنیم وقت بیشتری را صرف آن کنیم.

اگر نقش والدینی مان برای مان مهمتر است سعی می کنیم همه تلاش خود را بکنیم تا زمانهای بیشتری ذخیره کرده و صرف خانواده مان کنیم. اگر سرگرمی ها، تفریح، ورزش و .. برایمان مهم است بنابراین سعی می کنیم حتما زمانی برای این فعالیتها ذخیره سازیم. لذا اگر زن و مرد برای یکدیگر و یا برای فرزندانشان وقت لازم را پیدا نمی کنند این مساله باید مورد بررسی قرار گیرد که این زن و مرد چه چیزی را در اولویت زندگی شان قرار داده اند که وقت کافی را صرف خانواده نمی کنند و یا برای برقراری رابطه با همسرشان وقت کافی نمی گذارند.

البته در بسیاری از موارد گذراندن وقت کافی در کنار همسر برای یکی از زوجین بسیار مهم و برای دیگری از اهمیت کمتری برخوردار است. در چنین موقعیتی طرف مشتاق تر باید به کشف اتفاقاتی که میان آن دو افتاده بپردازد تا علت رابطه از دست رفته موشکافی گردد.

برخی از این مسایل که باید مورد بررسی قرار گیرد عبارتند از:

- آیا یکی از زوجین از رابطه زناشویی خود رضایت کافی را نداشته و یا مورد اجبار قرار می گیرد؟

- آیا یکی از زوجین ناچار است دایما احساسات هیجانی همسرش را ارضا کند و در مقابل به خودش بی توجهی شود؟

- آیا یکی از زوجین دایما در معرض انتقاد و نکوهش طرف دیگر قرار دارد؟

- آیا یکی از زوجین از لحاظ هیجانی و عاطفی همواره احساس تنهایی کرده و رضایت کافی را از همدلی یا هم حسی با همسرش ندارد؟

- آیا یکی از زوجین احساس کنترل دایم از جانب دیگری می کند؟

- آیا یکی از زوجین از عدم تعادلهای موجود در زمینه کار، فعالیتهای جانبی، مراقبت از فرزندان و .. منزجر شده و رنج می برد؟

- آیا یکی از زوجین از جانب دیگری احساس خشم و یا کنار گذاشته شدن می کند؟

والدین برای فرزندان خود نقش الگو را ایفا می کنند و اگر آنها مسئول نیازهایشان نبوده و یا به خواسته های خودشان احترام نگذارند بچه ها نیز این مسولیت پذیری در قبال نیازهای خود و همسر آینده شان را نمی آموزند

اگر پاسخ هر یک از این سوالات مثبت است بررسی دلیل آن ضروری به نظر می رسد. اگر دلیل واقعی فاصله افتادن زن و شوهر از یکدیگر نداشتن وقت کافی برای کنار هم بودن است، لازم است که زوجین به دنبال کشف کردن راه حلی برای ذخیره وقت برای یکدیگر باشند برای مثال اگر مشغله بچه ها آن قدر زیاد است که فرصت یک زندگی و ارتباط طبیعی با یکدیگر را نداشته باشند، لازم است که از اطرافیان خود برای نگهداری فرزندان استفاده کنند. البته انتخاب این فرد باید با دقت بسیار صورت گیرد مثلا نباید هر همسایه و یا هر آشنایی برای نگهداری و مراقبت از فرزندان انتخاب شوند.

البته اگر این مسئولیت بر عهده پدربزرگها و مادربزرگها گذاشته شود، توام با اطمینان خاطر بسیاری خواهد بود اما در صورتی که چنین امکانی برای شما مهیا نیست باید در انتخاب فرد مورد نظر مراقب بوده و حساسیت زیادی نشان دهید. فراموش نکنید اگر برقراری ارتباط با همسرتان در اولویت قرار دارد، مسلما میتوانید برای آن راهی پیدا کنید.

مریم عطاریان