جایی برای مرد کوچک طلایی

برندگان اسکار از چگونگی نگهداری جایزه هایشان می گویند

خب شما بالاخره این کار را انجام دادید؛ اسکار را به دست آوردید. حالا با این جایزه بزرگ چه خواهید کرد؟ می دانید آن را باید کجا نگهداری کنید؟ مطمئناً باید راه مناسبی پیدا کنید تا چنین جایزه پرطرفدار و باارزشی را در آن نگه دارید؛ یک جای مناسب نه جایی عجیب و غریب. خانه مرغ ها؟ یخچال؟ یا مکان مورد علاقه زندگی تان؛ حمام؟ اینها محل مناسبی برای نگهداری یک مرد طلایی نیست.

تاکنون چند ستاره سینما اسکارهای خود را گم کرده اند، برخی هم در موارد زمانی دزدیده شده اند تا اینکه آکادمی قانونی را به ثبت رساند که خرید و فروش مجسمه طلایی ممنوع شود و این باعث شد اسکار تنها ارزش معنوی پیدا کند تا بعدها شاید تنها در حراجی ها بتوان با قیمتی مناسب آن را فروخت. حالا دیگر دزدها خیلی علاقه یی به مردهای طلایی هالیوود ندارند مگر اینکه بخواهند زحمت خود را زیاد کنند و آن را آب کنند که دیگر ارزش زیادی هم ندارد. بسیاری از جوایز اسکار همان طور که همه انتظارش را دارند که آنجا تماشایش کنند، در یک قفسه کتاب یا محلی ساخته شده به صورت قفسه تزیینی در بخشی از خانه نگهداری می شود تا مهمانان خانه بتوانند آنها را تماشا کنند. اسکار تبدیل به یکی از باارزش ترین ابزارهای دکوری خانه برنده جایزه می شود. این گزارش شما را در جریان می گذارد که برخی از ستاره ها جایزه های خود؛ این مردهای طلایی را کجا نگهداری می کنند. ستاره هایی مثل نیکلاس کیج، جیمی فوکس، اما تامپسون و آنجلینا جولی اسکارهای خود را کجا می گذارند؟

● مجسمه تو کجاست

راسل کرو که اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل مرد سال ۲۰۰۱ را برای فیلم باشکوه گلادیاتور به دست آورد، می گوید اسکارش را در قفس مرغ نگه می دارد. او یک مرتع بزرگ نگهداری احشام دارد. او ادعا می کند مجسمه طلایی باعث شده مرغ هایش تخم مرغ بیشتری بگذارند. تیموتی هاتون بهترین بازیگر نقش مکمل مرد در سال ۱۹۸۱ برای فیلم مردم معمولی می گوید؛ «حدود پنج سال پیش من و خواهرم یک مهمانی در خانه من در شمال نیویورک داشتیم. خواهرم فکر کرد کار خیلی بامزه یی است اگر او اسکار را در یخچال بگذارد. و وقتی که مهمان ها بخواهند از یخچال برای خود نوشیدنی بردارند با صحنه یی خارق العاده مواجه خواهند شد. مهمان ها خیلی هیجان زده نشدند، اما من آنقدر از این کار خوشم آمد که مجسمه هنوز در همان یخچال است.»

مکان افتخار

جک نیکلسون کار سختی احتمالاً دارد. او تاکنون سه مجسمه از آکادمی گرفته است؛ بهترین بازیگر نقش اول مرد در سال ۱۹۹۸ برای فیلم بهترین شکل ممکن، بهترین بازیگر نقش مکمل مرد در سال ۱۹۷۶ برای پرواز بر فراز آشیانه فاخته و بهترین بازیگر نقش مکمل مرد در سال ۱۹۸۴ برای فیلم دوران مهرورزی. نیکلسون خودش را خیلی بامزه حساب کرده و سه مجسمه اش را گذاشته توی کمد لباس ها و به نظر خودش بهترین استفاده را از آنها می کند. سه مجسمه طلایی او برای نگهداری کلاه های ارزشمند او استفاده می شود.

گلدی هاون بهترین بازیگر نقش مکمل زن در سال ۱۹۷۰ برای «گل کاکتوس» خیلی عرفانی با ماجرا برخورد می کند؛ گلدی مجسمه اش را برده در اتاق مراقبه اش؛ همان جا که تمرینات روزانه یوگایش را انجام می دهد. جالب نیست؛ یوگا در کنار مجسمه یی از طلا. او معتقد است در اتاق درمان باید هر چیزی را که انرژی مثبتی دارد نگهداری کرد.

نیکلاس کیج بهترین بازیگر نقش مکمل مرد در سال ۱۹۹۶ برای «ترک لاس وگاس» اسکارش را در اتاق تماشای فیلم در خانه اش در لس آنجلس نگه می دارد؛ در کنار قفسه فیلم هایش. او در حال حاضر می خواهد محل اقامتش را به لوئیزیانا انتقال دهد. اسباب خانه به خانه جدید او منتقل می شود. کیج می گوید؛ «الان مجسمه باید در یکی از کامیون ها در مسیر لوئیزیانا باشد.»

داستین هافمن بهترین بازیگر نقش مکمل مرد در سال ۱۹۸۰ برای فیلم کرامر علیه کرامر و بهترین بازیگر نقش مکمل مرد در سال ۱۹۸۹ برای «مرد بارانی» دو مرد طلایی در خانه دارد. هافمن می گوید؛ «این دو پسر در طول این سال ها هیچ رشدی نکرده اند و همان اندازه باقی مانده اند. برای همین احتیاجی ندارم تا جایشان را عوض کنم. فقط تغییر کاربری داده اند. آنها روی طاقچه اتاق مطالعه هستند و امیدوارم در این سال ها چیزهای زیادی را آموخته باشند.» هافمن با این حرفش می خواهد بگوید که خیلی مطالعه می کند.

مورگان فریمن بهترین بازیگر نقش مکمل مرد سال ۲۰۰۵ برای فیلم «دختر میلیون دلاری» می گوید؛ «وقتی کار ساخت خانه ام در سال ۱۹۸۸ به پایان می رسید، یکی از پسرهایی که آنجا کار می کرد به من گفت می خواهد برایم یک قفسه جهت نگهداری جایزه ها و افتخاراتم درست کند. او قفسه زیبایی درست کرد و بالایش روی یک ورقه فلزی زیبا نوشت «پارک ممنوع؛ اینجا جای اسکار است». ۱۷ سال بعد وقتی جایزه را گرفتم تا به خانه رسیدم فوراً جایزه را در آن قفسه گذاشتم. جای بهتری به نظرم نمی رسید. جای اسکار همان جا بود.» کیت بلانشت بهترین بازیگر نقش مکمل زن در سال ۲۰۰۵ برای فیلم «هوانورد» می گوید؛ «من مجسمه را روی پیانوی وسط سالن گذاشته ام. به نظرم بهترین جاست. چون همه دوستانم که به خانه می آیند، می خواهند مجسمه را بردارند و با آن پز بدهند. اگر جای دیگری بگذارم خودم را به دردسر انداخته ام. آنجا دم دست است و زحمتی هم برای من ندارد. حالا دیگر او یکی از افراد خانواده ما شده است.»

میرا ساروینو برنده اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل زن در سال ۱۹۹۶ برای «آفرودیته توانا» می گوید؛ «اسکار من به همراه بسیاری دیگر از خاطرات زندگی ام در کمد خاطراتم قرار دارد. در اتاق کمدی دارم که تمام خاطرات زندگی ام آنجاست و خب اسکار هم حالا یکی از خاطراتم است.»

لیزا مینلی اسکار بهترین بازیگر نقش اول زن سال ۱۹۷۲ را برای فیلم «کاباره» گرفت. او می گوید؛ «اسکار خودم را در قفسه یی زیبا نگه می دارم. در کنار اسکار پدرم، وینسنت مینلی که برای فیلم «ژیژی» گرفته بود.» کاترین زتا جونز بهترین بازیگر نقش مکمل زن سال ۲۰۰۳ برای فیلم «شیکاگو» در مورد محل نگهداری جایزه اش می گوید؛ «اسکار را در خانه مان در برمودا نگه می دارم. فکر نمی کنم اسکارهای زیادی در آن منطقه زندگی کنند. آنجا محل امن تری برای اوست. می دانید خیلی از اینکه ازش عکاسی کنند خوشش نمی آید. هر کسی او را می بیند دوست دارد به همراه او عکس بگیرد. پس بهترین جا همان خانه در برموداست.» جودی فاستر بهترین بازیگر نقش اول زن سال ۱۹۸۹ برای فیلم «متهم» و بهترین بازیگر نقش اول زن سال ۱۹۹۲ برای «سکوت بره ها» می گوید؛ «من اسکارهایم را در حمام نگه می دارم چون آنجا این دو مجسمه درست مثل دو شیر آب می شوند. اما وقتی بخواهم از حمام استفاده کنم، همان جا یک قفسه ساخته ام که مجسمه ها را آنجا می گذارم که خیس نشوند.» اما تامپسون بهترین بازیگر نقش اول زن سال ۱۹۹۴ برای «پایان هوارد» و برنده اسکار بهترین فیلمنامه اقتباسی برای «حس و حساسیت» در سال ۱۹۹۶ هم اسکارهایش را در حمام خانه نگه می دارد. او می گوید؛ «آنها خیلی بزرگ، سنگین و براق هستند. به نظرم بهترین جا همان جاست؛ تمیزترین جای خانه که همه چیز آن براق است.»

الیزابت تیلور، سوزان ساراندون، لیونل ریچی و شان کانری نیز اسکار خود را در حمام نگه می دارند. البته بلانشت هم می گوید؛ «من هم به این فکر کرده بودم که اسکار را در حمام نگه دارم، اما وقتی در سال ۲۰۰۸ فهمیدم تامپسون اسکارهایش را در حمام گذاشته به نظرم آمد گذاشتن اسکار روی پیانو معقول ترین تصمیم ممکن است.»

خارج از دید

«گوئینت پالترو» بهترین بازیگر نقش اول زن سال ۱۹۹۹ برای بازی در فیلم «شکسپیر عاشق» اسکارش را در یک بشکه بزرگ نگهداری می کند. این اخلاق اسکاتلندی اوست که باارزش ترین محصول خود را داخل بشکه می گذارند. آنا پاکوئین وقتی جایزه بهترین بازیگر نقش مکمل زن را برای فیلم «پیانو» در سال ۱۹۹۴ گرفت ۱۱ سال بیشتر نداشت. وقتی جایزه را به خانه آورد فوراً جایی که کسی آن را نبیند قایمش کرد؛ از ترس غریبه ها. او در سال ۲۰۰۹ در مصاحبه یی گفت در تمام این سال ها اسکار در گنجه اتاقش پنهان شده بود.

چوب حراج

جیمی فوکس بهترین بازیگر نقش مکمل مرد سال ۲۰۰۴ برای فیلم «ری» گفت؛ «هر کسی که به خانه ام می آمد و اسکار را می خواست مجسمه را به او می دادم. چند روزی حتی آن را از خانه می بردند. من که نمی خواستم با مجسمه ام پیاده روی کنم. اگر به دلخواه خودم بود می خواستم مجسمه را در باربیکیو نگه دارم. خیلی ها فکر می کنند داشتن اسکار نهایت آرزوهای آدم است. اما این طور نیست. گرفتن اسکار تنها یک زمان باارزش است. اما زمان های باارزش در زندگی من زیاد است.» آنجلینا جولی بهترین بازیگر نقش مکمل زن سال ۲۰۰۰ برای فیلم «دختر ازهم گسیخته» می گوید؛ «اسکارم را از روزی که آن را گرفتم تا به امروز دیگر ندیده ام. همان روزی که جایزه را گرفتم آن را به مادرم هدیه دادم و او از اسکار نگهداری می کرد. به نظرم اصلاً کار خوبی نبود که جایزه را دور و بر خودم داشته باشم.» مادر آنجلینا در سال ۲۰۰۷ درگذشت و جایزه هنوز در خانه او نگهداری می شود.

در جست وجوی شیء ازدست رفته

المپیا دوکاکیس بهترین بازیگر نقش مکمل زن سال ۱۹۸۸ برای فیلم «دیوانه» تنها دو روز جایزه اش را برای خودش داشت. دو روز بعد از مراسم در حالی که مجسمه هنوز در ماشین گران قیمت او بود توسط سارقان دزدیده شد و آکادمی هیچ گاه مجسمه یی جایگزین برای او نفرستاد. هتی مک دانیل بهترین بازیگر نقش مکمل زن سال ۱۹۴۰ برای فیلم «بربادرفته» جایزه اش را به دانشگاه هاروارد هدیه کرد و جایزه هم در طول شورش های دانشگاهی سال ۱۹۶۰ برای همیشه ناپدید شد.

اسکار ووپی گلدبرگ بهترین بازیگر نقش مکمل زن سال ۱۹۹۱ برای فیلم «روح» هنگامی که مجسمه را برای تمیز کردن فرستاده بود به سرقت رفت. در نهایت جایزه او در زباله های فرودگاه انتاریو در جنوب کالیفرنیا پیدا شد. گلدبرگ بعد از پیدا شدن اسکارش گفت؛ «دیگر این مجسمه خانه ام را ترک نخواهد کرد.»

جایزه اسکار ویلیام هارت بهترین بازیگر نقش اول مرد سال ۱۹۸۶ برای فیلم «بوسه زن عنکبوتی» در سال ۲۰۰۵ به سرقت رفت؛ «اسکار هنگامی که من در اطراف خانه ورزش می کردم گم شد، در واقع دزدیده شد.» او در سال ۲۰۰۶ نامزد دریافت دوباره اسکار شد. او در مراسم ناهار آکادمی گفت؛ «من دیگر در اطراف خانه ام ورزش نمی کنم. نمی خواهم بچه هایم فکر کنند این یک شیوه مرسوم است که هر وقت در کنار خانه ورزش می کنی اسکارت را می دزدند.»

اسکاری متعلق به همه

نیک پارک کارگردان انیمیشن گرومیت و والاس هر چهار جایزه اسکارش را که برای این فیلم به دست آورده در کمدی در محل کارش در «اردمن» نگه می دارد. او می گوید؛ «این جایزه ها فقط متعلق به من نیست. این اسکارها به همه کمپانی تعلق دارد.»

شارون نولا

ترجمه؛ حسین ذوقی