اشک‌های به یاد ماندنی «گازا»

وقتی پل گاسکوین در جام جهانی ۱۹۹۰ آن گونه درخشید و در رسیدن تیم ملی فوتبال انگلیس به رتبه چهارم این پیکارهای بسیار معتبر ولی کلیدی نقش مهمی را ایفا کرد، باور عمومی این بود ستاره‌ای …

وقتی پل گاسکوین در جام جهانی ۱۹۹۰ آن گونه درخشید و در رسیدن تیم ملی فوتبال انگلیس به رتبه چهارم این پیکارهای بسیار معتبر ولی کلیدی نقش مهمی را ایفا کرد، باور عمومی این بود ستاره‌ای آمده است که سال‌ها و سال‌ها می‌ماند و این تیم را به ایام اوجش و زمان فتح تک جام‌جهانی‌اش (۱۹۶۶) بازمی‌گرداند.

البته گازا (نام مستعار و مخفف شده‌ای برای گاسکوین) کم و بیش در اوج ماند و با انگلیس در جام ملت‌های اروپا ۹۶ هم که در خاک این کشور برگزار شد، حضوری قابل توجه داشت، اما او بعد از سال‌های نخست دهه ۱۹۹۰ هرگز و هرگز همانی نشد که در جام ۹۰ مشاهده شده بود و آن هم به این دلیل صریح و ساده و مستقیم که او روحی بس ناآرام داشت و چون نمی‌توانست مسائل موجود را درون خود هضم و جذب کند و پایدار بماند، به مشروبات الکلی و قرص‌های مخدر روی آورد و خود را سوزاند و به موجود تاسف‌آوری تبدیل شد که با پدیده سال‌های ۱۹۸۵ تا ۸۸ نیوکاسل و هافبک فکور سال‌های ۸۸ تا ۹۲ تاتنهام زمین تا آسمان فرق داشت.

بعد از بابی چارلتون که یک هافبک تهاجمی مستقر در پشت سر مهاجمان تیم ملی انگلیس در سال‌های ۱۹۶۳ تا ۱۹۷۲ بود و آلن بال که در همان سال‌ها با حرکات ریز و سریعش دفاع حریفان را تار و مار می‌کرد و البته جری فرانسیس و برایان رابسون که هافبک‌های مدیر سال‌های پایانی دهه ۱۹۷۰ بودند و دومی در دهه ۱۹۸۰ در اوج ماند، انگلیس هرگز هافبکی مثل گاسکوین به خود ندیده بود. در فوتبالی که در آن، فیزیک، سرعت و سانترهای بلند حرف اول را می‌زند، گازا مظهر مدیریت و بازی‌گردانی فنی و راه‌اندازی بازی‌ یارانش به شمار می‌آمد و هیچ‌کس به خوبی وی نمی‌توانست با یکی دو پاس «تودر» حمله‌وران تیمش را در فرصت‌های گلزنی قرار دهد و اگر گری لینه‌کر در جام‌جهانی ۹۰ آن گل‌های حساس را برای انگلیس زد، در درجه اول براساس پاس‌های فوق‌العاده گاسکوین بود.

چه فایده که گازا قدر خود را ندانست و حضورش در تیم‌های لاتزیوی ایتالیا، رنجرز اسکاتلند و میدلزبرو، اورتون و برنلی انگلیس فقط سایه‌ای لرزان را از مردی به نمایش نهاد که هنوز هم دوست دارند او را به خاطر اشک‌های به یاد ماندنی‌اش بعد از ناکامی انگلیس در برابر آلمان در نیمه‌نهایی جام‌جهانی ۱۹۹۰ به ذهن بسپرند و به سال‌های بد او در فصول بعدی فکر نکنند.

گاسکوین بعد از انجام فقط چهار بازی برای تیم گمنام و ضعیف بوستون یونایتد سال ۲۰۰۴ سرانجام متقاعد شد که بهتر است اصراری بر ادامه بازیگری‌اش نداشته باشد و کفش‌ها را آویخت. گازا حتی کوشید در حرفه مربیگری نیز خودنمایی کند، اما او در چنین پستی در تیم کته رینگ تاون انگلیس فقط ۳۹ روز دوام آورد. مشکلات گازا در زمینه اعتیاد به مشروبات الکلی و اختلال​ روانی، او را که اینک ۴۵ سال دارد به چنان چهره تکیده و شکسته‌ای تبدیل کرد که انگار هیچ نسبتی با آن جوان چاق و نیرومند سال‌های نخستین ظهورش در فوتبال ندارد، حال آن که این خود خود اوست!