سوء‌تفاهم از کجا شروع می‌شود؟

۱) گوینده:
هنگامی است که گوینده منظور خود را به‌روشنی بیان نمی‌کند یا با نیش و کنایه و دو پهلو سخن می‌گوید. باید صادق بود و صادق اندیشید و منظور خود را صریح بیان کرد. نباید به در …

۱) گوینده:

هنگامی است که گوینده منظور خود را به‌روشنی بیان نمی‌کند یا با نیش و کنایه و دو پهلو سخن می‌گوید. باید صادق بود و صادق اندیشید و منظور خود را صریح بیان کرد. نباید به در گفت تا دیوار بشوند. این عادتی است که خیلی از ما داریم. یاد گرفته‌ایم که حرف‌های خود را در لفافه بزنیم و حرف را هزار بار دور خودمان بچرخانیم و با صد زبان بیان کنیم. خوب وقتی که ما این‌گونه برخورد می‌کنیم، نباید از برداشت‌های متفاوت دیگران تعجب کنیم.

۲ ) شنونده:

از آن‌جا که مردم در برداشت‌ها متفاوتند ممکن است با طرح بحث یا بیان کلامی، برداشت‌های گوناگون (خواه حق و خواه ناحق) از موضوع بشود. احتمالاً با این سوءتفاهم‌ها برخورد کرده‌اید. برای خود من بارها اتفاق افتاده است. دوستی نقل می‌کرد؛ از این‌که شما در جواب سلام من گفته‌اید علیک سلام، من فکر کرده‌ام که شما از دست من ناراحتید! اما رویکرد قاطعانه این بود که می‌پرسید، راستی شما از این‌که گفتید علیک سلام منظوری داشتید؟ آیا کاری کرده‌ام که از دست من دل‌خور باشید؟ به همین سادگی می‌شد، سوءبرداشتی را که موجب سوءتفاهم شده است، رفع کرد. اما گاه خجالت، گاه عدم قاطعیت و حتی غرور و خشم اجازه نمی‌دهند، این‌گونه سؤالات را بپرسیم.

راه‌کار رفع:

به‌نظر من در مواردی که سوءتفاهم رخ داده است، باید قبل از هر گونه داوری فکر کرد و موضوع را به‌دقت بررسی نمود. نباید اجازه داد، پیش‌داوری‌ها و ذهنیت‌ها در فرآیند ریشه‌یابی علت، دخالت ورزند. سپس باید راه‌کارهای دفع سوء‌تفاهم را یافت و به آن‌ها پرداخت.

بهترین راه؛ پرسش دقیق از طرف یا اطراف (جمع طرف‌ها به تعبیر من) و بازخواست منظور روشن است. باید صادقانه گفت، برداشت من از این موضوع این بوده، آیا منظور شما هم همین بوده است؟ اسب را به طرف که برانی رانده‌ای، چرا که اختیار او در دست توست. زبان هم همین‌طور است. هم نیش است و هم نیوش، هم زهر است و هم شهد. باید در کمال احترام و توام با آرامش با طرف برخورد کنیم. فرانکلین هرگاه نامه‌های توهین‌آْمیز دریافت می‌کرد، جواب آن‌ها را سریع می‌نوشت، اما آن موقع ارسال نمی‌کرد. بل‌که دو سه روز بعد به سراغ آن‌ها می‌رفت و دوباره می‌خواند. در بیش‌تر موارد نامه‌ها دست‌خوش تغییر می‌شدند و گاه حتی به‌کلی متن آن عوض می‌شد. [۱] حال فایده‌ی نوشتن اولیه چه بود؟ او با نوشتن هر آن‌چه دل تنگش می‌خواست، خود را خالی می‌کرد. احساس می‌کرد، گفته است هر آن چه را که باید در جواب گفته باشد. اما بعد از دو روز که عصبانیتش فروکش کرده بود، در می‌یافت که عاقلانه آن است که جواب «های» را با «هوی» ندهد.

از این‌رو پیش‌نهاد می‌کنم، هیچ‌گاه در حالت عصبانیت حرف نزنید. زیرا به ضررتان تمام می‌شود، اگر از سوءتقاهم پیش آمده ناراحت شده‌اید، صبر کنید و هر وقت آرامش خود را یافتید علت را بجویید.

اما باید به یاد داشت که هدف، رفع سوء‌تفاهم باشد؛ نه تلافی کردن و چیزهای دیگر.

http://ravannevis.blogfa.com/۸۶۰۹.aspx