تا رفتنی به رنگ سرخ نباشد، ماندنی به رنگ سبز نخواهد بود

نشود زمزمه خون شهیدان خاموش، سوز عرفانی این نغمه، زسازی دگر است...
وارد محوطه می‌شوی و می‌نگری به عکس‌ها؛ همه لبخند بر لب دارند. در دل می‌خوانی: « مست از خانه برون تاخته‌ای یعنی …

نشود زمزمه خون شهیدان خاموش، سوز عرفانی این نغمه، زسازی دگر است...

وارد محوطه می‌شوی و می‌نگری به عکس‌ها؛ همه لبخند بر لب دارند. در دل می‌خوانی: « مست از خانه برون تاخته‌ای یعنی چه؟...»

گلزار است و هرچه می‌بینی گُل...

گُر می‌گیری با دیدن کاروانی از الست و قیافه‌های معصوم

برای چندمین بار با خود زمزمه می‌کنی

« به هرکس قسمتی دادی خدایا * شهادت قسمت ما می‌شد ای کاش »

آرام آرام از کنار سنگ‌های پاک می‌گذری. مواظب باش روی گل‌ها پا...

عجب چهره‌هایی! همه ترکش پسند...

امروز هجوم آتش و خاکستر و گلوله تداعی می‌شود

امروز؛ پایانی که تو را باز می‌گرداند به ابتدای خویش

اکنون دیری است که از آن سالیان می‌گذرد؛

روزهایی که روزنامه‌ها پر بود از دلواپسیِ «دزفول»، نگرانی «خرمشهر »، غربتِ «قصر شیرین»، دلتنگیِ «هویزه»، اندوهِ «اندیمشک... »

روزهایی که دل مردم چون کارون خروشان بود

و شب‌هایی که خوابِ مردم بسیاری از شهرها پُر بود از صدای آژیر قرمز و انفجار...

سلام! سنگرنشینان بی‌ادعای ساده؛

این روزها، موسم دستبوس شماست.

اینک، سالگرد عاشور است؛ هر روز سالگرد عاشور است.

مقاومت آنان که هشت فصل سرخ را با سربلندی پشت سر نهادند و تفسیر «یُجاهِدُونَ فِی سَبِیل اللّه» بودند

مگر آن نخل‌های سر بریده را گذر زمان می‌تواند از زمین پاک کند؟!

مگر لاله‌های گلزار شهیدان می‌گذارند فراموشی، به تاراج یاد آن‌ها برخیزد؟!

با اینکه خسته‌ایم از جور روزگار و از تمام ابرها که بر قلب‌هایمان سنگینی می‌کند، ولی در این روزهای یادآوریِ حماسه‌ها و عاشقی‌های شما...

شما که شلاق دشمن را تحمل کردید

شما که فراوان زخم زبان از کوردلان شنیدید

شما که تمام مشکلات را بر دوش کشیدید

و از جاده‌های پرخطر عبور کردید

شما که پشت درهای بسته ساعت‌ها به انتظار نشستید

آراممان می‌کند و یادمان می‌ماند که:

نباید خسته باشیم

و باید بازهم مثل لحظه‌های جنگ در خروش و جوششی عمیق باشیم

افسوس که دور مانده‌ایم از خویش با هفته‌ای به نام شما و یاد دفاع مقدس.

شاید هم غنیمتی است تا بدانیم پیشینه ما چه بوده تا نسل‌های نیامده، کتاب قطور ارزش‌ها را در این هفته ورق بزنند و درود بفرستند به خون‌هایی که شور انداختند در لحظه‌های یکنواخت و کسالت‌بار هستی...

و بدانند که تا رفتنی به رنگ سرخ نباشد، ماندنی به رنگ سبز نخواهد بود...