فصل سرخ شهادت رسید

امام حسین (ع) شامگاه بیست و هشتم رجب از مدینه خارج شد و به محض ورود به مكه خبرش در بین مردم منتشر شد و همه با هم می گفتند كه امام حسین (ع) برای آنكه زیر بار ذلت بیعت با یزید نرود از وطن …

امام حسین (ع) شامگاه بیست و هشتم رجب از مدینه خارج شد و به محض ورود به مكه خبرش در بین مردم منتشر شد و همه با هم می گفتند كه امام حسین (ع) برای آنكه زیر بار ذلت بیعت با یزید نرود از وطن خویش هجرت كرده و این خبر تا كوفه هم رسید.

مردم كوفه از امام حسین (ع) كه در مكه به سر می برد خواستند تا به عراق آید و حاكم بر آنها بشود.

امام حسین (ع) پسر عمو و نماینده خود، مسلم بن عقیل را جهت آزمایش و امتحان مردم كوفه فرستاد تا وفاداری و عهد و پیمان شان را محك بزند.

مسلم بن عقیل به كوفه رفت ابتدا با استقبال گرم و بی نظیر كوفیان روبه رو شد، هزاران نفر به عنوان نایب امام (ع) با او بیعت كردند.

مسلم (ع) هم نامه ای به امام حسین (ع) نوشت كه هر چه زودتر حركت كن كه مردم به وجود تو نیازمندند.

اگرچه امام حسین (ع) كوفیان را خوب می شناخت و بی وفایی و بی مهری آنها را در زمان حكومت پدر بزرگوارشان حضرت امیرالمومنین علی (ع) دیده بود ولی برای اتمام حجت و اجرای اوامر الهی تصمیم به رفتن كوفه گرفت.

روز هشتم ذی الحجه كه معمولا حجاج بیت الله آماده برای رفتن از مكه به عرفات و وقوف در آن می شوند امام حسین (ع) از مكه به طرف عراق حركت كرد و با این كار هم به وظیفه خود عمل كرد و هم به مسلمانان كه از نقاط مختلف جهان آمده بودند فهماند كه پسر پیامبر شما برای مبارزه با یزید از مكه خارج می شود و علیه او قیام می كند.

یزید كه از آمدن مسلم بن عقیل به كوفه مطلع شد و مخصوصا كه شنید كوفیان استقبال گرم و باشكوهی از او كرده اند ابن زیاد را كه از پلیدترین یارانش بود به كوفه فرستاد.

ابن زیاد هم از ضعف ایمان و نفاق و ترس مردم كوفه استفاده نمود و با تهدید و ارعاب آنان را از دور و اطراف مسلم پراكنده ساخت و در یك روز و در یك برخورد كوچك همگی مسلم را تنها گذاشتند ولی او به تنهایی با یاران ابن زیاد به جنگ پرداخت و پس از جنگی دلاورانه اسیر شد و بر بام دارالاماره او را به شهادت رساندند.

ابن زیاد با دهها نیرنگ و فریب همان مردم بی وفا را كه از امام حسین (ع) برای آمدن به عراق نامه نوشتند و دعوت كردند تشویق و ترغیب نمود تا به جنگ با امام حسین (ع) برخیزند.

امام حسین (ع) كه با علم امامت می دانست راهی كه انتخاب كرده منجر به شهادتش می شود از پیمان شكنی كوفیان نهراسید و همچنان به حركت خود برای رسوا كردن حكومت ضد اسلامی یزید پلید و پیروانش ادامه داد و این جمله را شاید مكرر می فرمود كه: «هر كس حاضر است در راه ما خون قلبش را بدهد و به ملاقات پروردگار بشتابد همراه كاروان ما بیاید.»