جام جهانی چگونه به آلمان رسید

سیلویو گازانیگا, طراح جام می گوید «دلم می خواست چیزی را بسازم كه نشانگر وحدت و زیبایی و یگانگی ورزش باشد چیزی كه نشان بدهد یك ورزشكار در لحظه اوج و شكوه و افتخار چه حالی دارد

سیلویو گازانیگا، طراح جام می گوید: «دلم می خواست چیزی را بسازم كه نشانگر وحدت و زیبایی و یگانگی ورزش باشد. چیزی كه نشان بدهد یك ورزشكار در لحظه اوج و شكوه و افتخار چه حالی دارد. اگر نگاه كنید، می بینید بیش از آن كه یك جام باشد و شكل سنتی آن را داشته باشد، یك مجسمه است. طی سال های بعدی پس از خوردن دست های بسیاری از نامداران به آن، طبعاً بر اعتبار جام افزوده شد.»این اتفاق اردیبهشت ماه امسال روی داد: از والتر گاگ مدیر امنیتی فیفا خواسته شده است كه به اتاق رئیس (سپ بلاتر) برود.

بلاتر: كاری برای تو دارم. جام جهانی باید در مراسم قرعه كشی دور نهایی آن در لایپزیك به نمایش عمومی گذاشته شود. جام در برزیل است و متاسفانه قدری فرسوده و مخدوش شده است و در نتیجه به ترمیم و جلا بخشیدن مجدد نیاز دارد. این كار باید توسط خالق جام (مجسمه سازی به نام گازانیگا) صورت گیرد.

گاگ: من دارم به جام كنفدراسیون ها می روم. آیا كاری كه می گویید ضربتی و عاجل است؟

بلاتر: آخر من شرایط فعلی جام و میزان كاری را كه برای احیای آن لازم است، به طور دقیق نمی دانم. ولی كار هر چه سریع تر انجام شود، بهتر است. تازه مقداری تدابیر امنیتی برای حفظ جام نیز داریم كه به خودی خود زمان می برد. بنابراین یك ماموریت حساس و خطیر و طولانی ای را پیش رو داریم.

ریودوژانیرو: هواپیمای حامل گاگ بر زمین می نشیند و او وارد خاك برزیل می شود. او به زوریخ زنگ می زند.

گاگ: رسیدم. ساعت ۶ صبح است. ابتدا به هتل می روم و می خوابم و سپس سری به فدراسیون فوتبال برزیل خواهم زد. تا ساعت ۴ بعدازظهر اینجا هستم و سپس به اروپا بازمی گردم.قرار برای ساعت ۱۰ صبح در محل فدراسیون گذاشته شده است.او می رسد و ریكاردو تیكسی یرا رئیس این نهاد به استقبال او می آید. هر دو به دفتر كار تیكسی یرا می روند. دبیركل فدراسیون كه ماركو آنتونیو باشد نیز از راه می رسد و می گوید كه اتومبیل حامل جام به سمت آن محل در حال حركت است. بله چیزی كه همگان مثل یك گنج با آن برخورد می كنند، در راه است. سروكله به به تو پیدا می شود. او همان اطراف زندگی می كند. استقبال گرمی از او می شود. ماركو آنتونیو به او می گوید كه جام را دارند به آن جا می آورند. همان گنجی كه گفتیم! برزیلی ها این جام را دربست مال خود می دانند. هر چه باشد در سال ۱۹۹۴ یعنی ۱۱سال قبل از اینكه برزیل برای جام ۲۰۰۶ تدارك ببیند، به به تو و یارانش جام جهانی فوتبال را در خاك آمریكا برده بودند و آن چهارمین مرتبه ای بود كه برزیل جام را فتح می كرد. در آن دوران به به تو و روماریو و دونگا در اوج خود بودند و حالا نسل فعلی باید جای آنان را پر كنند.به به تو آن دوران را به یاد می آورد: «تمام جام هایی كه برده ام جایی مشخص و همیشگی در دل من دارند، اما این یكی (جام جهانی ۱۹۹۴) چیز دیگری است.» كمتر كسی گلزنی به به تو را در برابر هلند در آن جام و سپس تكان دادن دست هایش به شیوه ای كه انگار یك بچه را در گهواره تكان می دهد، از یاد برده است. «همین طور است. به ندرت روزی پیش می آید كه كسی این قضیه را به من یادآوری نكند. خودم وقتی به قضیه فكر می كنم گاه اشك به چشمانم می آید. مثل بغض یك زمان شیرین ازدست رفته. به همین خاطر است كه معتقدم جام جهانی یك چیز استثنایی و تجربه ای یگانه است.»موبایل ماركو آنتونیو به صدا درمی آید و به او خبر می دهند كه اتومبیل حامل جام رسیده است. لحظاتی بعد دو مرد مسلح با محموله خود كه همان جام است وارد می شوند و آن را روی میز می گذارند. بسته را باز می كند و داخل آن یك بسته دیگر دیده می شود كه به رنگ خاكستری اما براق است. آن را هم باز می كنند. حالا جام جهانی فوتبال، همانی كه همگان به دنبال آن هستند، مقابل ما ظاهر می شود. طلای شفاف آن توی چشم می زند.تیكسی یرا یك دستش را توی جعبه می برد و كمر جام را می گیرد و با دست دیگرش پایه آن را لمس می كند. رئیس فوتبال برزیل آن را برمی دارد و به مهمان خود تقدیم می كند. گاگ نمی تواند نگاه پرشگفت اش را به این جام پنهان نگه دارد. او جام را طوری بغل می كند كه انگار كودكی را در آغوش گرفته است. او یك آدم تازه وارد در این عرصه نیست و به همین خاطر جای تعجب دارد كه چطور مثل یك «جام ندیده» با آن برخورد می كند. بارها پیش می آید كه جام باید به جای خاصی حمل شود و گاگ زحمت آن را می كشد. با این كه ما او را به خوبی نمی شناسیم اما از آنجا كه هر ساله در محیط مسابقات متعددی ظاهر می شود، بازیگران دنیا كاملاً با او آشنا هستند.چنین آدمی جام را در دستش می چرخاند و نام فاتحان آن از ۱۹۷۴ به بعد را كه برروی پایه آن به ثبت رسیده است، یك به یك می خواند. آلمان غربی، آرژانتین، ایتالیا، آرژانتین، آلمان، برزیل، فرانسه و...عجیب است. نام فاتح ۲۰۰۲ كه برزیل باشد زیر آن دیده نمی شود. به همین خاطر است كه تیكسی یرا می گوید كه از رفتن جام ناراحت نیست، زیرا این نام روی آن حك و اضافه خواهد شد.

گاگ: فقط برای اضافه كردن این نام آن را نمی برم. احتیاج به یك ترمیم وسیع دارد. باید آن را به دست خالق و سازنده آن برسانم و سپس سالم و تمیز به مراسم لایپزیك برود. حلقه های طلایی دور جام از فرم و شكل خارج شده اند و خراش های ولو كوچك نیز در هر دو سمت به چشم می خورند.این آسیب ها بر اثر شلوغی های پس از فتح جام و همچنین سفرهای دور دنیا به جام وارد شده است. در یوكوهاما و پس از اهدای جام ۲۰۰۲ به برزیل هر بلایی كه بگویید به سر جام آوردند!

تكسی یرا (با نگاهی به جام): مواظب باش! آرزوی سلامتی برایت دارم، به زودی می بینمت و قطعاً زیباتر از همیشه!

باران شدید در حال باریدن در ریو است. در نتیجه راهی كه گاگ برای رسیدن به فرودگاه طی می كند، زیر شلاق باران طی می شود. در مقابل او دورنمای ماراكانا هم دیده می شود. گاگ توی ماشین نشسته و راضی است. او پس از گذشت فقط ۱۰ ساعت در حال ترك برزیل است.او در فرودگاه پیاده می شود و به سمت هواپیما می رود. گاگ آخرین كسی است كه به پلكان هواپیما می رسد و وارد آن می شود. او به خواب می رود. خیالش آسوده است. می داند دفعه بعد كه چشم هایش را باز كند، در اروپا است.

در حومه میلان: ماشین حامل گاگ وارد یك ملك بزرگ و شخصی می شود و سرعتش را كم می كند. گاگ كراواتش را مرتب می كند، هیچ كس نمی فهمد كه او دو روز گذشته درست و حسابی نخوابیده است، به در خانه ای می رسد. روی «در» حروف GDE ثبت شده است. زنگ را می زند. او را به یكی از اتاق ها راهنمایی می كنند. آنجا پر از جام ها و مدال ها و نشان هایی است كه سال ها توسط شركت برتونی و البته با دست و ذوق یك مرد تولید شده است. یك مرد پیر با موهای خاكستری می آید. او سیلویو گازانیگا است. مردی كه بیش از ۳۰ سال پیش این جام را طراحی كرد و ساخت. لباس موقرانه ای بر تن دارد و آرام است. گاگ جام را به او می دهد. گازانیگا با چشم هایی كه برق می زند، می گوید: «مثل این می ماند كه با فرزندم پس از سال ها دیدار كرده باشم.»

فلاش بك: در سال ۱۹۷۰ كه جام ژول ریمه برای همیشه و پس از ۳ بار قهرمانی توسط برزیل فتح شد و ساختن یك جام تازه لازم آمد، فیفا دستور این كار را صادر كرد. طرح ها و پیشنهادات زیادی در این ارتباط به فیفا ارائه شد و از بین آنها این نهاد طرح ارائه شده توسط سیلویو گازانیگا را پذیرفت و جام با همان قالب مورد نظر او ساخته شد. خالق و طراح جام می گوید: «دلم می خواست چیزی را بسازم كه نشانگر وحدت و زیبایی و یگانگی ورزش باشد. چیزی كه نشان بدهد یك ورزشكار در لحظه اوج و شكوه و افتخار چه حال و روال و فرمی دارد. اگر نگاه كنید، می بینید كه بیش از آن كه یك جام باشد و شكل سنتی آن را داشته باشد، یك مجسمه است. طی سال های بعدی پس از خوردن دست های بسیاری از نامداران به آن، طبعاً بر اعتبار جام افزوده شد.»و ۶ ماه بعد دست های چند بزرگ دیگر بر این جام ساییده خواهد شد. اما دست های چه كسی؟ فرقی نمی كند. گازانیگا و البته گاگ ماموریت خود را به درستی انجام داده اند. جامی كه جمعه شب گذشته در مراسم قرعه كشی مسابقات ۲۰۰۶ دست به دست شد و از سوی تیكسی یرا به آلمانی ها انتقال داده شد تا تیرماه سال بعد به فاتح جام بعد هم تحویل داده شود چنان راه طولانی ای را طی كرده بود، هرچند ماموریت محوله بلاتر به گاگ بر همگان پنهان مانده بود.