قهرمانان و ایرادهای همیشگی

نبود معیار فنی برای انتخاب برترین ها باعث شد که امسال تعداد برگزیدگان افزایش پیدا کند به نظر می رسد انتخاب کنندگان نمی توانستند از بین این ۱۳ نفر ده نفر برتر را تمیز دهند و در نهایت هم موفق نشدند بین مراد محمدی و احسان حدادی یک نفر را برتر تشخیص دهند

هفتمین دوره مراسم قهرمان قهرمانان با همان ایرادهای بزرگ سال های قبل برگزار شد تا ثابت شود همچنان شورای هماهنگی صداوسیما برای انتخاب ورزشکاران برتر کشور هیچ معیار و ملاکی ندارد و انتخاب این ورزشکاران برتر یک امر کاملاً سلیقه یی است.

در واقع مراسم امسال بیش از اینکه تجلیل از ورزشکاران برتر سال ۸۵ باشد مراسم تقدیر از قهرمانان دوحه بود و به همین علت به یکباره تعداد قهرمانان برتر از ده نفر به ۱۳ نفر افزایش پیدا کرد و به جای اینکه یک ورزشکار به عنوان قهرمان قهرمانان معرفی شود، این عنوان به دو نفر رسید. احتمالاً اگر کاروان ایران به جای ۱۱ طلا ۱۴ طلا در دوحه می گرفت تعداد قهرمانان برتر به ۱۶ نفر می رسید.

گویا شورای هماهنگی ورزش صداوسیما که متولی برگزاری این مراسم و انتخاب ورزشکاران نخبه است قصد داشت دل همه را به دست آورد و به نحوی تمامی طلایی های دوحه را دور هم جمع کند. البته به همین «دور هم بودن» هم انتقادهای زیادی وارد است.

● انتخاب سلیقه یی و احساسی

انتقادی که همواره در این سال ها از این مراسم شده این است که انتخاب کنندگان این ورزشکاران برتر چه کسی یا چه کسانی هستند؟ چرا نام آنها اعلام نمی شود و معیاری برای برگزیدن ورزشکاران برتر سال ارائه نمی شود.

در این چند ساله مشخص شده که پشت سر این انتخاب ها معیارهای فنی قابل توجهی وجود ندارد و براساس سلیقه فرد یا افراد خاصی برگزیدگان معرفی می شوند. کما اینکه در سال گذشته و در سال ۱۳۸۲ انتخاب حسین رضازاده به عنوان قهرمان قهرمانان موجی از انتقادات را متوجه متولیان این مراسم کرد و این مرتبه برای اینکه چنین اتفاقی نیفتد و قهرمانان شایسته یی چون احسان حدادی و مراد محمدی پشت سر رضازاده نادیده گرفته نشوند قهرمان وزنه برداری جهان از حضور در مراسم انصراف داد. واقعاً چه می شد که رضازاده در بین ورزشکاران برتر قرار می گرفت اما به عنوان قهرمان قهرمانان روی سن نمی رفت آیا در شأن ایشان نیست که چنین جایگاهی داشته باشد؟

نبود معیار فنی برای انتخاب برترین ها باعث شد که امسال تعداد برگزیدگان افزایش پیدا کند. به نظر می رسد انتخاب کنندگان نمی توانستند از بین این ۱۳ نفر ده نفر برتر را تمیز دهند و در نهایت هم موفق نشدند بین مراد محمدی و احسان حدادی یک نفر را برتر تشخیص دهند.

این بدعت باعث می شود که در سال های بعد هم دیگر شورای هماهنگی ورزش صداوسیما به انتخاب ده ورزشکار به عنوان ورزشکاران برتر و یک نفر به عنوان قهرمان قهرمانان پایبند نباشد. درست است که انتخاب بین محمدی و حدادی کار سختی بوده اما اگر قرار بود که دل کسی شکسته نشود جاسم ویشگاهی و حسن روحانی هم به عنوان قهرمان قهرمانان معرفی می شدند، بهتر بود قهرمان قهرمانان به اصول خود وفادار باقی می ماند و تعداد برگزیدگان خود را افزایش نمی داد اما نداشتن یک هیات داوران مشخص باعث می شود که تصمیم گیری تبدیل به یک کار غیرممکن شود و با تغییر ماهیت مراسم روبه رو شویم.

● تنها دوحه ملاک بود

بهتر بود نام مراسم پنجشنبه شب را تقدیر از قهرمانان دوحه می گذاشتند. مشخص بود که انتخاب کنندگان تنها بازی های دوحه را در اولویت قرار دادند، هر کسی که طلا گرفت (به غیر از رضازاده) به عنوان قهرمان قهرمانان معرفی شد و به ورزشکاران موفق در دیگر رقابت های سال ۸۵ کم توجهی شد.

● چرا مهروز ساعی

انتخاب مهروز ساعی به عنوان یکی از ورزشکاران برتر سال نیز یکی از آن شاهکارهای پنجشنبه شب بود. اینکه همیشه بانوان ورزشکار یک سهمیه ثابت در جمع ورزشکاران برتر دارند خود جای سوال دارد اما انتخاب ساعی چندان منطقی به نظر نمی رسد. او با کسب یک پیروزی، برنز بازی های آسیایی را به گردن آویخت، دقیقاً مثل همان کاری که شیخی دیگر برنزی تکواندو بانوان ایران انجام داد. حال تفاوت شیخی و ساعی چه بود بماند اما نکته اصلی این است که آیا ساعی شایستگی تصاحب چنین عنوانی را داشت.

عملکرد درخشان آتوسا پورکاشیان چگونه نادیده گرفته شد، او در همین دوحه در انفرادی چهارم شد و مهمترین عضو تیم ملی شطرنج ایران در رقابت های تیمی بود و نقش عمده یی در اولین مدال تاریخ شطرنج ایران داشت. مطمئناً عملکرد پورکاشیان پررنگ تر از ساعی بوده اما نبود یک نگاه فنی باعث می شود این موارد به چشم نیاید. در دیگر رشته ها بانوان ورزشکار باید چه کار کنند تا مورد تقدیر بگیرند. قرار نیست که لیلا ابراهیمی در دوحه مدال بگیرد، همین که رکوردهایش را بهبود می بخشد جای تقدیر دارد.

● زرشک طلایی

هنگامی که در این مراسم این همه در مورد ورزش ایران «به به و چه چه» می شود این تصور پیش می آید که ورزش ایران یک سال رویایی را پشت سر گذاشته. در وزنه برداری که کسی دوپینگ نکرد، فدراسیون فوتبال که معلق نشد، در باشگاه استقلال هم آن شاهکار خلق نشد. بهتر نیست یک مراسم هم برای ناکامان سال بگذارند. آن موقع شاید مجری این برنامه بهتر بتواند اطلاعات غنی اش همچنین خوشمزگی هایش را به رخ بکشد. آیا بهتر نبود که مجری این مراسم می دانست دکتر قراخانلو رئیس کمیته ملی المپیک است نه دبیرکل و...

مهدی زعیم زاده