ناهمزمانی در فناوری‌های ارتباطی جدید؛ زمان برای مخاطب

ابزارهای نوین ارتباطی ترکیبی از چندین تکنولوژی شامل وسایل ارتباط جمعی، انفورماتیک و ارتباطات دور است. این مثلث فناوری، انسان‌ها را در ضبط ، ذخیره‌سازی، پردازش، بازیابی، …

ابزارهای نوین ارتباطی ترکیبی از چندین تکنولوژی شامل وسایل ارتباط جمعی، انفورماتیک و ارتباطات دور است. این مثلث فناوری، انسان‌ها را در ضبط ، ذخیره‌سازی، پردازش، بازیابی، انتقال و دریافت اطلاعات در هر زمان و مکانی یاری می‌کند. فناوری‌های نوین ارتباطی تکمیل‌کننده امکاناتی است که وسایل ارتباطی گذشته ارائه کرده‌اند. این فناوری‌ها ویژگی‌های منحصر به فردی دارند که آنان را از وسایل ارتباطی قدیمی ‌متمایز می‌سازد.

یکی از نقایص ابزارهای ارتباطی در گذشته، وجود یک رابطه یک سویه و از بالا به پائین بود. به این معنی که اطلاعات در یک جریان یک طرفه، از بالا به پائین و بدون بازگشت به سوی مخاطبان سرازیر می‌شد. در این حالت مخاطبان امکان اظهارنظر درخصوص اطلاعات ارائه شده را نداشتند.

در اصطلاح حرفه‌ای رسانه‌ای، در عصر ابزارهای سنتی برقراری ارتباط، امکان «بازخورد» در حد بسیار اندک و ناچیز وجود داشت، از قبیل ستون خوانندگان در نشریات. اما امروزه به مدد فناوری‌های نوین، امکان برقراری همزمان ارتباط بین فرستنده اطلاعات و مخاطب فراهم گشته است. در این حالت مخاطبان می‌توانند بلافاصله پس از دریافت پیام، نظرات خود را به فرستنده پیام منعکس کنند. تعامل بین فرستنده و مخاطب منجر به فعال شدن مخاطب در جریان ارتباط می‌شود. در سیستم‌های ارتباطی نوین، مخاطب از وضعیت انفعالی و کنش‌پذیری خارج شده و به‌طور فعال در فرآیند ارتباط مشارکت می‌کند.

امروزه وسایل ارتباطی همیشه و در هر لحظه از شبانه‌روز در اختیار مخاطبان است. برخلاف ابزارهای ارتباطی گذشته که در یک محدوده زمانی خاص امکان برقراری ارتباط بین فرستنده و گیرنده را فراهم می‌ساخت، فناوری‌های نوین ارتباطی با از بین بردن محدودیت‌های زمانی، دسترسی به اطلاعات و پیام‌ها را همیشگی و دائمی‌ کرده‌اند. بدین ترتیب این فناوری‌ها اختیار و آزادی عمل بیشتری به مخاطبان داده‌اند تا اینکه در زمان دلخواه و موردنظر به دریافت اطلاعات مورد نیاز اقدام کنند.

ناهمزمانی در فناوری‌های ارتباطی جدید، زمان را در اختیار انسان‌ها قرار داده است. به‌عنوان مثال افراد در هر زمان که بخواهند می‌توانند پیام الکترونیکی خود را دریافت کرده و مشاهده کنند یا اینکه پیامی ‌را برای سایران ارسال کنند. در سیستم‌های جدید ارتباطی دیگر لازم نیست تا افرادی که در ارتباط با هم هستند، در یک زمان خاص حضور داشته و در جریان ارتباط قرار گیرند. در واقع ناهمزمانی بخشی از انتقال کنترل از منبع گیرنده در سیستم ارتباطی است که در آن شرایط کنترل زمان در دست‌های گیرنده وجود دارد.