روابط عمومی مادر

افزایش روزافزون پدیده ای به نام شهرنشینی یا به عبارت دیگر جامعه فشرده یا مردم در ارتباط با یكدیگر در سطح گسترده و فراگیر و مسائل و پیچیدگی هایی كه در پی آن به وجود آمده است

افزایش روزافزون پدیده ای به نام شهرنشینی یا به عبارت دیگر جامعه فشرده یا مردم در ارتباط با یكدیگر در سطح گسترده و فراگیر و مسائل و پیچیدگی هایی كه در پی آن به وجود آمده است، در سطح بالایی و حتی در بسیاری از موارد به طور غیر قابل پیش بینی مسئولان و مدیران اجرایی و برنامه ریزان مسائل شهری را با معضلات و شتابزدگی هایی در راستای اداره امور جامعه روبه رو كرده است، به طوری كه اغلب آنها فعالیت ها و اقدام های خود را همراه با برنامه ریزی های مقطعی و كوتاه مدت انجام می دهند. بدون شك افزایش جمعیت شهرها، از یك طرف بر اثر ازدیاد موالید و كاهش میزان مرگ و میر و از سوی دیگر مهاجرت روستاییان و ساكنین شهرهای كوچك به دیگر شهرها، سطح انتظارات و توقعات را به میزان قابل توجهی در میان شهرنشینان افزایش داده است، ولی در مقابل آن برخی خدمات لازم با نارسایی و در سطح معمولی و یا پایین تر از آن ارائه می شود و در نتیجه یك نابرابری و ناهمسانی میان آنها بروز می كند كه می توان گفت یكی از مسائل اصلی در به وجود آمدن این نابرابری و یكسان نبودن میزان عرضه و تقاضای خدمات شهری همانا ارتباط ناكافی دستگاه ها و سازمان ها و مؤسسات و ارگان ها و نهادها در درجه اول دولتی و سپس غیر دولتی با یكدیگر و همچنین با مخاطبین (مردم) یا به عبارت دیگر سرویس گیرندگان است.

كمبود اطلاع و آگاهی و نبود یك بانك اطلاعاتی متمركز از فعالیت ها و خدمات و اقدام های در شرف اجرا یا برنامه ریزی شده و پایان یافته از سوی مؤسسات بویژه دولتی و همچنین از نیازها و درخواست ها و پیشنهادهای مردم و انجام فعالیت های سازمان ها و مؤسسات به طور موازی و جدا از هم به طوری كه گاهی یك سازمان از فعالیت های مشابهی كه سازمان دیگر انجام می دهد، بی اطلاع است و حتی از برنامه ریزی های یكدیگر خبر و اطلاعی در دست ندارد و این ها از جمله مواردی هستند كه فاصله عرضه و تقاضای خدمات را در جوامع شهری زیاد نموده اند، به طوری كه عرضه خدمات سیر معمولی خود را طی می كند، ولی در مقابل به طور شگفت آوری افزایش می یابد.

امروزه ادارات و دفاتر روابط عمومی به عنوان پل ارتباطی سازمان ها و مؤسسه ها و مردم (بویژه شهروندان) در تمامی مؤسسه ها و سازمان ها وجود دارد، ولی هر یك از این ادارات كمتر با هم ارتباط برقرار می كنند و نتیجتاً هر كدام به صورت مستقل و فقط بر اساس شرح وظایف خود در راستای امور محوله كار و مأموریت خود را انجام می دهند. به عنوان یك پیشنهاد ایجاد یك واحد (روابط عمومی مادر) یا مركزی با استقلال كامل و اشراف كافی به مسائل و مشكلات و قضایا و پیشنهادها و درخواست های مردم و همچنین فعالیت ها و اقدام ها و خدمات سازمان ها و مؤسسه ها را به صورت یك ضرورت اجتماعی و ملی می توان مطرح كرد. به این صورت كه ادارات و دفاتر روابط عمومی سازمان ها و مؤسسه ها با توجه به فعالیت ها و عملكردها و برنامه ریزی های تمام بخش های اصلی و فرعی سازمان مؤسسه متبوعه گزارش و اخبار مربوط به آنان را به این واحد (روابط عمومی مادر یا مركزی) منتقل كنند و از سوی دیگر مردم (شهروندان) نیز خواسته ها، نیازها، انتقادها و پیشنهادهای سازنده و دیگر موارد مشابه خود را با این واحد در میان بگذارند و این واحد به عنوان یك رابط اصلی و مركزی بین مردم (سرویس گیرندگان) و سازمان ها و مؤسسه ها به آن گونه عمل كند تا سطح اطلاعات و آگاهی و بینش طرفین پیشرفت لازم را به دست آورد و در نتیجه از شدت بحران ها و احیاناً سوء تفاهم ها و تنش ها و بی خبری و بی اطلاعی و بدگمانی ها در بین مردم كاسته شود و حتی آن را به صفر برساند و بین سازمان ها و مؤسسه ها همدلی و همیاری و مشاركت همگانی در راستای ارائه خدمات گسترده فراهم شود و جو خوشبینی و اعتماد و اطمینان و تشریك مساعی در میان مردم نسبت به سازمان ها و مؤسسه ها حاكم شود. در تكمیل پیشنهاد تشكیل روابط عمومی مادر می توان گفت در مرحله اول این روابط عمومی می تواند در تهران موجودیت پیدا كند و در مرحله دوم در مراكز استان ها و در نهایت روابط عمومی های مادر هر یك از استان ها و تهران با یكدیگر در تماس و ارتباط دائم و همیشگی باشند و در راستای فعالیت های خود همراه با بهره گیری از وسایل ارتباطی معمولی مانند پست تصویری و مخابراتی و فیلم و اسلاید از كامپیوتر نیز استفاده كنند و هر یك دارای یك بانك منسجم اطلاعات و اخبار از عملكردها و برنامه ها و همچنین نیازها، پیشنهادها و انتقادهای سرویس گیرندگان (مردم) باشند.

امیرهوشنگ عباس زاده