جسم مجازی در هزاره واپسین

بدن انسان فرآیند ساز و کار با تغییرات عمده در فرهنگ مجازی را به پایان رسانیده و در محور یک خط یکنواخت و تحت سیطره زیست ژنتیک واقعیت مجازی به زندگی خود ادامه می دهد

شایعاتی به گوش می رسد و آن اینکه هکرهای کامپیوتری در پی شکار خود در مسیرهای تاریک مناطق قانون شکن مجازی واشنگتن دی سی شعاری اقتباس نموده اند و آن این که: ما خواهان مبدل شدن به یک ماشین هستیم.

همانا افق فکری سرگذشت ترادیسی آینده بشر وابسته به جسمانیت فیبر نوری با چگالی بالای اوست. اجراهای رباتیک سقوط آزاد استلارک را مورد ملاحظه قرار دهید.

هنرمند استرالیایی(با سبک کار ژاپنی) به دنبال استفاده از بدن قابل انعطاف خود برای انجام آزمایش در جهت سر و صورت ظاهری دادن به جسم برای گذار از شبکه با سرعتی مجازی است. فلسفه استلارک صریح و آشکار است؛ بدن انسان تا بدانجا که می دانیم به بن بست تکاملی نائل آمده است.

بدن انسان فرآیند ساز و کار با تغییرات عمده در فرهنگ مجازی را به پایان رسانیده و در محور یک خط یکنواخت و تحت سیطره زیست ژنتیک واقعیت مجازی به زندگی خود ادامه می دهد.

برای استلارک، علاوه بر اینکه جسمانیت بشر اساساً دوباره برای زندگی واقعی در یک مسیر بسیار سریع آماده بکار شده است اما در آینده ای نه چندان دور واپسگرایی داشته و به عنوان یک پسمانده فرهنگی بی حرکت در مسیر تاریخ به حرکت خود ادامه می دهد.

او همچنین تنها شاهد غربت سالهای پایانی سده بیست جسم ارگانیک بشر بوده است.

چالش اصلی جسم، پوست اندازی و رویش پوست ساختگی است که از درون با ابزار و ادوات نانو تذهیب شده و در نقش یک فتوسنتز کننده درصدد قوت بخشیدن به تلماتیک جسم است.

تصویر جسم ایده آل، مستلزم پرکردن محفظه های موجود خود با آلات فنی، بهره گیری از سنسورهای میکروسکوپی برای ردیابی سریع از کار افتادگی های قریب عملکردهای بدن است. چشم ها، گوش ها و قوه لامسه می بایستی تقویت شده، و با روزنه های حسی سیستم مصور هوشمند در جهت انجام گفتمان سریع با ماشین های هوشمند پیرامون خود ترکیب شوند. زمانی که استلارک به بیان عقاید خود مبادرت می نماید، مردم پا پس کشیده و همچون یک شیدای بی چشم و گوش، چاپلوسانه فروتنی نموده واجراهای روبات مانند جسم خود را تحت نظارت درمی آورند. به نحوی که از راه چشمانشان به تراشه های داخلی سی. پی. یوی کامپیوتر متصل شده، و جسم سخت سیم پیچی شده اشان به مخزن غیر قابل باوری از اپتیک های کامپیوتری مبدل می گردد.

این فروتنی تابدان حد است که حتی خروج co۲ از اعضای تنفسی اشان توسط ماشینهای آنروئید و در جهت خلق موسیقی غرش آسا با صدای مهیب صورت می گیرد.

جسم سوهان خورده هم شکوه و شکایت از تبعید شدن به صف الگوریتمی واقعیت دیجیتالی دارد. حال میبینیم که حق با استلارک است.

آینده جسم بشر یا جسم موجود دارای صفات ارثی متشکل جدید خواهد بود و یا با مرگ تکاملی پایانی زوال خواهد یافت.

در حقیقت جسم مجازی، جسم به دام افتاده ی تحت سیطره واقعیت مجازی و افق فکری تلماتیک بشر است. و چرا می بایست شگفت زده بود؟

شایعاتی به گوش می رسد و آن اینکه هکرهای کامپیوتری در پی شکار خود در مسیرهای تاریک مناطق قانون شکن مجازی واشنگتن دی سی شعاری اقتباس نموده اند و آن این که: ما خواهان مبدل شدن به یک ماشین هستیم.

( غرشی خشن منتج از موافقت با تصور تلماتیک به حال خود رها کردن جسم بیولوژیک در دنیای مجازی و فراخوان آن به عنوان آزادی و رهایی نانو.

آمیزه کشنده ای ازجسم جریحه دار شده و ادراک ناپخته ای از مادونیت، پیش از به حرکت در آمدن سیستم تصویری واقعیت مجازی)

آنگاه ایدئولوژی مجازی درقالب افزار بی خاصیت جسم در تنهایی خویش، اما نه با نشئگی کمتر، مسیری زمینی درطول پهنه الکترونیکی سلولهای تصویری شبکه مجازی را می پیماید.

در نتیجه، فرجام شباهت تصنعی و آغاز جسم های مجازی، دل گرفتگی های پیاپی برای جسم ارگانیک و رستاخیزی تلماتیک جسم به عنوان نشانه ای از موجود دارای صفات ارثی متشکل جدید همه و همه نشانه ای از ناپدیدی مالکیت بشر بر جسم خویش است.

هزاره واپسین خیلی بیشتر از خود بشر توسعه خواهد یافت که از آن با عنوان مرحله مخربی که طی آن اسباب و اشیاء تا حد کثیری ناپدید می شوند نام می برند.

و اما هزاره سوم نیز خود قبلاً تحت فشار ملالت آینده کمر خم کرده و تنها نماد خارجی خود با عنوان اثر احیاءکنندگی هزار سال آتی و ماده خام مولدهای وی.آر را در معرض نمایش گذارده است. همزاد زادی یا کلونینگ، پیوند اعضاء، رونوشت گرفتن و توالی مجدد همه و همه نشانه ها و علایم آینده دیجیتالی بشر و تنها منبع اطلاعاتی الکترونیکی پرونده تاریخ مجازی اویند.

نویسنده: مایکل ای . وینستین آرتور کروکر