یکشنبه, ۱۶ اردیبهشت, ۱۴۰۳ / 5 May, 2024
تاریخچه بی ینال ونیز
از زمان آغاز تا جنگ جهانی دوم:
۱۸۹۳: شكل‌گیری بی‌ینال ونیز حاصل تفكر شهردار شهر ونیز، ریكاردو سِلواتیكو بود. او توانست طرح ایجاد «نمایشگاه دوسالانه‌ی هنر ایتالیا» را در انجمن شهر ونیز در تاریخ ۱۹ آوریل ۱۸۹۳ به تصویب برساند. اولین دوره‌ی این نمایشگاه در ۲۲ آوریل ۱۹۸۴ افتتاح شد.
۱۸۹۴: در ۲۲ آوریل ۱۸۹۴، اولین نمایشگاه هنر ایتالیا كه تنها شامل آثار هنرمندان ایتالیایی می‌شد، آغاز به كار كرد. در ۳۰ مارس، انجمن شهر ونیز تصمیم گرفت كه بخشی از نمایشگاه را به آثار هنرمندان خارجی اختصاص دهد. همچنین یك هیئت گزینش و داوری نیز برای انتخاب و ارزیابی آثار تشكیل شد. شهردار نیز، اقتصاددان و محقق، آنتونیو فرادلتو را به عنوان دبیر جشنواره‌ی دوره‌ی بعد معرفی كرد. كتابخانه‌ی كوچك انجمن شهر نیز به دفتر جشنواره اختصاص داده شد.
۱۸۹۵: در زمستان ۱۸۹۵، طرح ساخت نمایشگاه ونیز در باغ سلطنتی به اجرا گذاشته شد. طراح ساختمان نمایشگاه، معمار انجمن شهر، انریكو ترویساناتو و نمای نئوكلاسیك ساختمان كار هنرمند ونیزی، ماریوس دِ ماریا بود. در ۳۰ آوریل، اولین دوره‌ی جشنواره‌ی بین‌المللی هنر ونیز، در حضور پادشاه، اومبرتوی اول و ملكه مارگریتا دی ساویو افتتاح شد.
این نمایشگاه با اقبال عمومی مواجه شد و در حدود ۰۰۰ و ۲۲۴ نفر از این نمایشگاه بازدید كردند.
۱۹۰۲: در ۱۸ می، «گالری هنر مدرن» افتتاح شد. مدیریت این گالری به دبیر بی‌ینال ونیز سپرده شد.
۱۹۰۷: اولین غرفه‌ی ملّی( National Pavilion ) كه مربوط به كشور بلژیك بود در باغ سلطنتی افتتاح شد. طراح این غرفه لئون اِسنیرس بود.
۱۹۱۰: در ۲۷ آوریل، فیلیپو مارینتی ۲ یك «ضدجشنواره»( anti-biennale ) را در میدان سان ماركو برگزار كرد. برای اولین بار در این دوره از نمایشگاه، هنرمندان مشهور جهان شركت داشتند؛ كسانی از قبیل:
گوستاو كلیمت ۳ ، و پی‌یر آگوست رنوآر. ۴ همچنین مروری نیز بر آثار گوستاو كوربه ۵ برگزار شد.
۱۹۱۴: رونمای ساختمان نمایشگاه بازسازی شد. در این سال با گشایش غرفه‌ی ملّی روسیه، تعداد غرفه‌های ملّی به هفت عدد رسید. این غرفه‌ها عبارت بودند از: غرفه‌ی بلژیك (۱۹۰۷)، غرفه‌ی مجارستان (۱۹۰۹) غرفه‌ی آلمان (۱۹۰۹)، غرفه‌ی انگلستان (۱۹۰۹)، غرفه‌ی فرانسه (۱۹۱۲) و غرفه‌ی روسیه (۱۹۱۴). بین سال‌های ۱۹۱۶ تا ۱۹۱۸، جشنواره به علّت بروز جنگ جهانی اول تعطیل شد.
۱۹۲۰: در این سال مسؤلیت مدیریت جشنواره از شهرداری جدا شد و هیئت دولت جیووانی بوردیگا را به عنوان رئیس جشنواره معرفی كرد. همچنین ویتوریو پیكا به عنوان دبیركل جشنواره منصوب‌شد. با انتصاب پیكا، زمینه‌ی اولین حضور جدّی هنرمندان پیشگام امپرسیونیست ۶ و پساامپرسیونیست ۷ مهیا گشت، چراكه پیكا زمانی از فعالان و طرفداران جنبش امپرسیونیسم بود.
۱۹۲۲: در این دوره مروری بر آثار مُدیلیانی ۸ برگزار شد. همچنین نمایشگاهی از تندیس‌های هنرمندان آفریقایی تشكیل شد. برگزاری این نمایشگاه انتقادات فراوانی به همراه داشت و بسیاری این كار پیكا را عملی گستاخانه تلقّی كردند. در نتیجه انجمن شهر هیئتی را مسئول نظارت بر امور جشنواره در دو بخش «مدیریت جشنواره» و «صلاحیت حضور كشورها و فرهنگ‌های دعوت‌شده به جشنواره» كرد. این هیئت در ابتدا دارای هفت عضو بود كه بعدها تعداد اعضای آن به هشت نفر در ۱۹۲۴، ۱۳ نفر در ۱۹۲۶ و ۹ نفر در ۱۹۲۸ رسید. این هیئت در سال ۱۹۳۰ منحل شد.
۱۹۲۷: پیكا یك محل مستقل برای جشنواره در طبقه‌ی همكف ساختمان «كاخ دوآكل» ۹ ( Palazzo Ducale ) تأسیس كرد.
۱۹۲۸: در تاریخ ۸ نوامبر، «مؤسسه‌ی تاریخ نگاری هنر معاصر» ۱۰ ، كه اولین مركز بایگانی رویدادهای جشنواره محسوب می‌شد، گشایش یافت. در سال ۱۹۳۰ نام این مؤسسه به «دفتر بایگانی تاریخ هنر معاصر» تغییر یافت.
۱۹۳۰: با تصویب قانون شماره‌ی ۳۳ در تاریخ ۱۳/۱/۱۹۳۰ جشنواره به صورت یك نهاد مستقل درآمد. با این دگرگونی، نظارت بر جشنواره از دست انجمن شهر خارج شد و به عهده‌ی دولت فاشیست ایتالیا گذاشته شد. با این تغییروتحول جشنواره وسعت یافت و این توسعه زمینه‌ساز الحاق بخش‌هایی دیگر به آن شد؛ بخش‌هایی چون موسیقی، سینما و تئاتر. در این سال، اولین «جشنواره‌ی بین‌المللی موسیقی معاصر» ۱۱ برگزار شد. این جشنواره در ابتدا به صورت دوسالانه و از سال ۱۹۳۷ به بعد به شكل سالیانه برگزار می‌شد. در سراسر این سال‌ها جشنواره به‌واسطه‌ی حضور بزرگان جهانی، همواره از كیفیتی بالا برخوردار بود؛ حضور كسانی چون: جورج گرشوین ۱۲ ، ایگور استراوینسكی ۱۳ و بنجامین بریتن ۱۴ . غرفه‌ی ملی ایالات متحده‌ی آمریكا نیز در این سال گشایش یافت.
۱۹۳۲: در این تاریخ برای اولین بار جشنواره‌ی فیلم شكل گرفت. اولین دوره‌ی «نمایشگاه بین‌المللی هنر سینما» ۱۵ از تاریخ ۶ اوت تا ۲۱ اوت در تراس هتل اكسلسیور برگزار شد. در این سال استقبال عمومی به حدّی بود كه دو سال بعد نیز دومین دوره‌ی آن برگزار شد. از سال ۱۹۳۵ جشنواره به صورت سالیانه در آمد.هدف نخستین دوره‌های جشنواره مطرح‌كردن هنر جدیدِ سینما و هم‌پایه كردن آن با هنرهای دیگر بود، چرا كه در آن دوران سینما نوعی سرگرمی به شمار می‌آمد، نه هنر. فیلم‌هایی كه قبل از جنگ به عنوان بهترین فیلم‌ها انتخاب شدند از این قرار بودند: راه زندگی اثر نیكلای اك (شوروی ۱۹۳۰)، مرد آرانی اثر رابرت فلاهرتی(انگلستان ۱۹۳۴)، آنا كارنینا اثر كلارنس براو (آمریكا ۱۹۳۵)، امپراتور كالیفرنیا اثر لوئیس ترنكر (آلمان ۱۹۳۶)، برنامه‌ی رقص اثر ژولی‌ین دوویویه فرانسه ۱۹۳۷) و المپیا اثر لنی ریفنشتال (آلمان ۱۹۳۸). نمای غرفه‌ی ایتالیا بازسازی شد. در سال ۱۹۳۲ و ۱۹۳۴ دو سرود برای جشنواره ساخته شد.
۱۹۳۳: مسئولین جشنواره، نمایشگاه‌هایی از هنر ایتالیا در كشورهای دیگر ترتیب دادند.
۱۹۳۴: «جشنواره‌ی بین‌المللی تئاتر» ۱۶ برای اولین بار برگزار شد. از سال ۱۹۳۶ به بعد این جشنواره نیز به صورت سالیانه در آمد.
۱۹۳۶: جنجال‌های سیاسی آن سال‌ها (در ایتالیای زیر سیطره‌ی فاشیسم) در جشنواره شكاف و اختلافات بسیاری ایجاد كرده بود و بسیاری از منتقدان كه از اعطای بیش‌ازحدِ جوایز جشنواره به فیلم‌های آلمانی و ایتالیایی نگران و ناراحت بودند، اعتقاد داشتند كه موسولینی و متحدان آلمانی او جشنواره را سازماندهی می‌كنند. وزیر ارشاد مردم و تبلیغات رایش سوم، یوزف گوبلس، كه در جشنواره‌ی سال ۱۹۳۶ شركت كرده بود، در پاسخ به ادعای آنان اعلام كرد كه «هدف این جشنواره ستایش و اعطای جایزه به فیلم‌هایی است كه تلاش می‌كنند بیان اصیل هنری داشته باشند و در این راستا هیچ‌گونه تعصب و توجهی نسبت به ملیت یا گرایش فیلم‌ها اعمال نمی‌شود. احترام و گرامی‌داشت هنر سینما در این جشنواره به دور از هر گونه دخالت سیاسی است.» ۱۷
۱۹۳۷در ۱۰ اوت، ساختمان انحصاری جشنواره‌ی فیلم با عنوان «كاخ سینما» ( Palazzo del Cinema ) افتتاح شد. این ساختمان بعدها در سال ۱۹۵۹ توسعه یافت.
۱۹۴۵ـ۱۹۳۹: همه‌گیرشدن جنگ جهانی دوم آغاز فعالیت جشنواره در سپتامبر ۱۹۴۲ را با وقفه همراه كرد.
آخرین دوره‌ی جشنواره در ۱۹۴۲ بود و پس از آن جشنواره تعطیل شد. این روند تا سال ۱۹۴۸، ادامه داشت. بخش مربوط به جشنواره‌ی فیلم نیز در سال‌های ۱۹۴۳ تا ۱۹۴۵ همراه با وقفه بود تا در نهایت در سال ۱۹۴۶ بازگشایی شد. در این سال فیلم جنوبی اثر ژان رنوار (آمریكا ۱۹۴۶) توانست به عنوان بهترین فیلم انتخاب شود و «جایزه بزرگ بین‌المللی» را به خود اختصاص دهد. بخش‌های مربوط به جشنواره‌ی موسیقی و تئاتر نیز تا سال ۱۹۴۷ تعطیل بودند.
بعد از جنگ جهانی دوم تا دوره‌ی اصلاحات در ۱۹۷۳:
۱۹۴۸: در این تاریخ نمایشگاه بین‌المللی هنر بازگشایی شد. این اولین دوره‌ی نمایشگاه پس از جنگ و سقوط فاشیسم در ایتالیا بود. دبیركل جشنواره، مورخ هنر، رودولفو پالوچینی، فعالیت خودش را با ارائه‌ی آثار هنرمندان امپرسیونیست، به پیشنهاد روبرتو لانگی و تعدادی از سردمداران هنر معاصر ـ شاگال ۱۸ : كله ۱۹ ، براك ۲۰ ، دِلْوُ ۲۱ ، انسُر ۲۲ ، ماگریت ۲۳ ـ آغاز كرد. همچنین در این دوره مروری بر آثار پیكاسو ۲۴ ، توسط گوتوزو ۲۵ برگزار شد. علاوه بر این‌ها پالو چینی از پگی گوگنهایم دعوت كرد تا كلكسیون مشهورش در نیویورك را در ونیز به نمایش بگذارد. بدین منظور محلی تأسیس شد كه یكی از «گنجینه‌های فرهنگی مدرن ونیز» محسوب می‌شود. در جشنواره‌ی فیلم نیز «جایزه‌ی بزرگ بین‌المللی» تعلق گرفت به فیلم هملت اثر لارنس اولیویرانگلستان.
نمایندگی زیمنس ایران فروش PLC S71200/300/400/1500 | درایو …
دریافت خدمات پرستاری در منزل
pameranian.com
پیچ و مهره پارس سهند
تعمیر جک پارکینگ
خرید بلیط هواپیما
حسین امیرعبداللهیان لبنان وزیر خارجه دولت سیستان و بلوچستان جنگ انتخابات مجلس شورای اسلامی حجاب دولت سیزدهم مجلس حسن روحانی
سیل تهران یسنا هواشناسی شهرداری تهران بارندگی سازمان هواشناسی باران فضای مجازی آتش سوزی هلال احمر آموزش و پرورش
هوش مصنوعی خودرو دلار قیمت خودرو قیمت دلار بانک مرکزی قیمت طلا تورم مسکن بازار خودرو حقوق بازنشستگان ایران خودرو
تلویزیون جهان صدا و سیما مهران غفوریان موسیقی صداوسیما سریال سینمای ایران سازمان صدا و سیما
غزه رژیم صهیونیستی فلسطین اسرائیل جنگ غزه حماس آمریکا ترکیه انگلیس اوکراین نوار غزه امیرعبداللهیان
فوتبال پرسپولیس رئال مادرید استقلال سپاهان لیگ برتر باشگاه استقلال بازی باشگاه پرسپولیس علی خطیر جواد نکونام بایرن مونیخ
اینستاگرام اپل ناسا عکاسی تبلیغات موبایل گوگل
کبد چرب فشار خون