فرمانده باز می گردد

باقری، پدیده فوتبال ایران در سال های ابتدایی دهه ۷۰ شمسی بود. به جرات می توان گفت در ۴۰ سال گذشته، فوتبالیستی با خصوصیات او در میانه زمین فوتبال ایران دیده نشده است. بازیکنی با ۱۸۶ سانتی متر قد، شوتزن، پاسور و به طور کلی یک مدیر تمام عیار در میانه زمین. بازیکنی که خصوصیات تهاجمی و تدافعی اش یکسان و البته در سطح بالایی است.

او که اکنون ۳۴ سال دارد با روی کارآمدن همبازی و همزبان همیشگی اش در فرماندهی تیم ملی، انگیزه های بیشتری برای حضور در تیم ملی دارد. او می تواند کاپیتان کارساز تیم ملی ایران در راه جام جهانی ۲۰۱۰ و حتی در مرحله نهایی باشد ...

کریم باقری این روزها همانقدر که در اوج آمادگی است، در بالاترین حد خشونت، فوتبال بازی می کند. اگر اخراج او را درمقابل استقلال تهران به حساب جلوگیری از گل برتری آبی پوشان بگذاریم، دریافت کارت قرمز درمقابل مس کرمان، توجیهی جز عصبانیت یک حرفه ای ندارد.

بازیکنی که خصوصیات تهاجمی و تدافعی اش یکسان و البته در سطح بالایی است، اما چون تعداد گل های زده و پاس گل های داده شده، شمارش می شود و تعداد دفعاتی که یک بازیکن مانع از اقدام به گل و فضاسازی حریف در خط جریمه می شود به ماشین حساب سپرده نمی شود، همه فکر می کنند کریم، بیشتر یک هافبک هجومی است تا دفاعی.

در هیاهوی گل پیروزی بخش "خداداد عزیزی" به استرالیا، نقش بی بدیل کریم در کل بازی به فراموشی سپرده شد.

باقری با حفظ میانه میدان، استرالیایی ها را مجبور کرد تا فقط از کناره ها عبور کنند. وقتی بازیکنان استرالیا در ۲۰ دقیقه پایانی از نفس کم آوردند، نقش تهاجمی کریم، آغاز شد. سرمربی تیم ملی ایران با بیرون کشیدن سعداوی و شاهرودی گوش های راست و چپ و فرستادن یک مهاجم تند و تیز تهامی و یک هافبک میانه علیرضا منصوریان بازی از عمق را در دستور کار تیم قرار داد. در این میان کریم، گل اول که امیدها را زنده کرد به ثمر رساند و پایه گذار گل دوم و پیروزی بخش تیم ایران شد.

"تری وبنلز" سرمربی آن زمان تیم ملی استرالیا، قبل از بازی در ملبورن به بازیکنانش گفته بود مواظب پاس های ۳۰ یاردی و شوت های مواج شماره ۶ ایران باشید.

او اما اگر می دانست که جوان رعنای ایران، توان پرش های بلندتر از بهترین اسپوکرهای والیبال جهان را نیز دارد، به طور قطع به بوسنیچ اجازه نمی داد آنگونه توپ را ارسال کند...

کریم اما می توانست تیم ایران را به جام جهانی ۲۰۰۲ هم برساند، اگر در آن صحنه تک به تک با "شی گیون"؛ دروازه بان جسور ایرلند جنوبی توپ را به سینه او نمی کوبید. باقری پس از دیدار برگشت مقابل پسران دوبلین که با خرابکاری های دایی و دین محمدی، آرزوهایش بر باد رفت بازنشستگی خود را از عرصه ملی اعلام کرد و آرام و بی حاشیه کنار رفت. اما او دلخور بود.

باقری سال ها در لیگ های آلمان، انگلستان و کشورهای عربی بازی کرد و سال ۸۱ به باشگاه سابقش، پیروزی بازگشت تا میانه میدان قرمزپوشان و درمواقعی آخرین نقطه دفاعی را پر کند. کریم در جام جهانی ۲۰۰۶ هم آمادگی حضور در تیم ملی را داشت، اما همان باندی که کریم از دستشان گریخته بود بار دیگر بچه سر به زیر تبریز را فراری دادند.

کریم باقری که اکنون ۳۴ سال دارد با روی کارآمدن همبازی و همزبان همیشگی اش در فرماندهی تیم ملی، انگیزه های بیشتری برای حضور در تیم ملی دارد. او می تواند کاپیتان کارساز تیم ملی ایران در راه جام جهانی ۲۰۱۰ و حتی در مرحله نهایی باشد. شوت های محکم و مواج، پاس های بلند و دقیق و تکل های بلند و بی نقص او می تواند به کار تیم ما بیاید.

اگر نکونام به جای خود بازگردد، باقری می تواند پشت سر او بازی کند به این ترتیب کمتر بازیکنی می تواند از کمند مثلث باقری ـ نکونام ـ تیموریان عبور کند.

فوتبال ایران گاه از بازگشت بازیکنان خداحافظی کرده از تیم ملی، سودهای کلان برده است. "نادر محمدخانی" را در جام جهانی ۱۹۹۸ به یاد آورید. او سال ها از تیم ملی دور بود اما تدبیر ایویچ در قراردادن او پشت سر پاشازاده و خاکپور، ضعف های خط دفاعی ما را تا حد بسیار زیادی پوشاند.

کریم که در مرحله نهایی جام جهانی ۳۶ ساله خواهد بود، می تواند با تجربیاتش، چاره ساز دقایق سخت و فرماندهی مقتدر در تمام لحظات باشد.