۷ درس زندگی از مریلا زارعی به بهانه تولد ۳۸ سالگی اش

همراهی چهره ی مهربان با احساس احساسی که هر بازیگری توان نمایش آن را ندارد , مریلا زارعی را در گروه بازیگران مطرح قرار داده است اما او تنها یک بازیگر نیست حضور او در اجتماع و فعالیت های بشر دوستانه ثابت کرده که وی بدون نیاز به شهرت طلبی, به فکر حمایت از مردم اجتماعش است

همراهی چهره‌ی مهربان با احساس (احساسی که هر بازیگری توان نمایش آن را ندارد)، مریلا زارعی را در گروه بازیگران مطرح قرار داده است. اما او تنها یک بازیگر نیست! حضور او در اجتماع و فعالیت‌های بشر‌دوستانه ثابت کرده که وی بدون نیاز به شهرت‌طلبی، به فکر حمایت از مردم اجتماعش است. ۲۵فروردین سالروز تولد ۳۸‌سالگی‌اش است و به‌همین بهانه نگاهی به مصاحبه‌های او انداخته‌ایم تا بهتر بشناسیمش و بیشتر از اهداف و آرزوهایش بدانیم.

● دنبال کردن آرزوها

گاهی لازم است کارهایی را برای دلمان انجام دهیم اگرچه در مقایسه با کارهای دیگر برای‌مان فایده مادی کمی داشته باشد. به این کارها می‌گویند کارهای «دلی». برای مریلا زارعی تئاتر یک کار دلی است که حاضر است به خاطرش چندین ماه کارهای پول‌ساز دیگر را کنار بگذارد.

خودش می گوید: «چند‌سال پیش همین اتفاق افتاد که برای تمرین و اجرای نمایش خانم حاجیان به نام «یک مرد، یک زن» نوشته برشت، دقیقا یک سال کار سینمایی قبول نکردم و ۶ ماه با گروه تمرین کردم که البته کار سنگینی بود و انرژی بیشتری می‌طلبید. به‌نظرم وقتی این فرصت و امکان برای بازیگر سینما پیش بیاید مثل یک ریکاوری است و فکر می‌کنم روی صحنه‌بودن علاقه همه بازیگران باشد.»

● نیکوکاری با حفظ سمت

زارعی فقط یک بازیگر نیست؛ او هم مثل دیگران در زندگی خصوصی و غیرحرفه‌ای‌اش اهدافی دارد که به آن‌ها پایبند بوده و برای محقق کردن‌شان تلاش می‌کند. او با حضورش در موسسه مهر‌آفرینان و فعالیت به‌عنوان یک سفیر نیکوکار هواداران پروپاقرص‌تری پیدا کرد. خودش در این مورد می‌گوید: «من فکر می‌کنم سفیر نیکوکار بودن از بازیگری خیلی سخت‌تر است چون خیلی مواقع جاهایی می‌روم که هیچ بازیگر و هنرمندی را نمی‌شناسند و نمی‌دانند من هنرمند هستم و باید زمانی که کنار کودکان و نوجوانان روستا هستم فقط به فکر این باشم که کار خودم را به‌عنوان یک سفیر نیکوکار به‌خوبی انجام بدهم و ‌به حرف‌های کودکان و اموری که آن‌ها شدیدا به آن نیاز دارند توجه کنم.»

● کارهای سخت لذت ‌‌بخش‌تر است

«همه چیزش مثل زندگی بود؛ این‌که تو نمی‌دانی حالا که حالت خوب است، الان که کیف‌ات کوک است، ممکن است یک خبر، یک اتفاق، یک برخورد یا حتی یک اس‌ام‌اس زندگی‌ات را از این‌رو به آن رو کند.» این توصیفی است که مریلا زارعی برای نقشش در «درباره‌الی...» می‌آورد. گرچه او در این فیلم هم موفق ظاهر شد اما معتقد است که این نقش و تلاش برای نمایش یک زندگی واقعی سخت‌تر از کارهای دیگرش است و می‌گوید: «اولا خوشحال بودم که این فرصت به من داده شده؛ ثانیا انگار بوی کار سخت به مشامم می‌رسید؛ کاری که مدت‌ها بود انتظارش را داشتم. نه این‌که کارهای دیگر آسان بودند، نه. برای من سطحی‌ترین فیلم‌ها هم کار سخت محسوب می‌شوند اما این فیلم خاص از یک جنس دیگر بود؛ از جنس یک سینمای دیگر.»

● درک نیاز‌های یک کار جمعی

بازیگری یک کار جمعی است. کاری که هرچقدر هم تیم آن کوچک باشد، باز هم نیازمند درک تک‌تک اعضای جمع است و زارعی در کارهایش نشان داده این توانایی را دارد. خودش معتقد است: «بعد از کار احساس کردم یک زندگی را تجربه کرده‌ام؛ با تمام سختی‌‌ها و آسانی‌ها. به لحاظ حرفه‌ای ریسک بزرگی بود. شما در کنار یک عده بازیگر، هر کدام با سوابق درخشان، قرار است بازی کنید. قرار است طوری کنار هم بایستید که هیچ‌کس قد بلندتر به‌نظر نرسد یا حتی قد کوتاه‌تر. قرار است طوری کار شود که انگار این فیلم ۸ بازیگر ندارد. یک بازیگر دارد که در ۸ جسم حلول کرده، در ۸ نقش. جالب‌تر این‌که حاصل زحمات هر کدام‌مان بسته به این بود که دیگری چطور کارش را انجام می‌دهد.»

● تلاش برای احقاق حقوق دیگران

حضور مریلا زارعی در جلسات دادگاه شهلا جاهد از دیگر موضوعاتی بود که اسم او را سر زبان‌ها انداخت؛ گرچه پیگیری‌های او نتیجه‌ای در بر نداشت اما با این حال در روز اجرای حکم هم از ساعات اولیه در محوطه زندان حضور داشت و با دلداری به خانواده شهلا به آن‌ها برای گرفتن رضایت امیدواری می‌داد. زارعی برای جلب رضایت خانواده قربانی حادثه هم به خانه آن‌ها رفته بود اما سرانجام بدون جلب رضایت آن‌ها مقابل شهلا ظاهر شد. خودش درحالی‌که اشک در چشمانش حلقه زده بوده در این مورد گفت: «وقتی شهلا را ملاقات کردم او سکوت اختیار کرده بود، از او خواستم اگر ماجرایی ناگفته دارد بیان کند اما شهلا هیچ‌چیز برای گفتن نداشت و تنها به رفتن به دنیای باقی امیدوار بود و از همگی حلالیت طلبید.»

● راضی نگه‌داشتن مردم مهم‌تر از هر چیزی است

مریلا زارعی محدودیتی برای کارش قائل نیست؛ تنها مرز او برای وارد شدن به یک کار، راضی نگه‌داشتن مخاطب است. او را هم در تلویزیون دیده‌ایم و هم در سینما، خودش هم می‌گوید: «موضعی برای بازی کردن در تلویزیون ندارم‌ اما مثل خیلی از افراد دیگر همیشه از تلویزیون دلگیری و دلخوری داشته‌ام که البته هنوز هم دارم اما چیزی که برای من خیلی بیشتر اهمیت دارد، این است که بتوانم مخاطبم را راضی کنم. حالا چه در بازیگری در تلویزیون و چه در بازیگری در سینما!»

● حس مهم‌تر از هرچیز است

«در زندگی بارها شده که غصه داری. می‌روی توی اتاقت می‌نشینی پشت در. سرت پایین، به یک نقطه خیره شده‌ای. بغض‌ات توی گلویت است اما نمی‌خواهی اشک بریزی ولی آنقدر داغانی که شانه‌هایت می‌لرزند. من در سینما به‌عنوان یک مخاطب، دنبال این لحظه‌ها هستم که بازیگر در آن دیده نشود‌ اما حس و حالش تماشاچی را تحت‌تاثیر قرار دهد.»

هدف مریلا زارعی از بازیگری محقق کردن چنین تصویری است. او بازیگر پرکاری نیست چون می‌خواهد نقشش را با ظرافت انتخاب کند و با وسواسی که خاص خودش است هم به آن بپردازد.