ورزش و سیاست

در سالیان اخیر ورزش تریبونی بسیار گسترده و کم خرج برای سیاستمداران شده و آنهاحداکثر بهره برداری را از آن برای پیشبرد اهداف خود می نمایند و بسیاری از اصحاب تجارت و سرمایه داران عظیم غربی و آسیایی شهرت از دست رفته یا هرگز بدست نیامده خود را در چمن سبز استادیوم ها و باشگاه های ورزشی می جویند

در سالیان اخیر ورزش تریبونی بسیار گسترده و کم خرج برای سیاستمداران شده و آنهاحداکثر بهره برداری را از آن برای پیشبرد اهداف خود می نمایند و بسیاری از اصحاب تجارت و سرمایه داران عظیم غربی و آسیایی شهرت از دست رفته یا هرگز بدست نیامده خود را در چمن سبز استادیوم ها و باشگاه های ورزشی می جویند. بعضا در لابه لای سوت ممتد هواداران و فریاد روی سکوها زمزمه شعار های سیاسی شنیده می شود و مردمان ، ناراضی بودن خود را از سیاست و اداره کشور در میان غریو تشویق هواداران خویش فریاد می کنند بدون اینکه واهمه ای از تفتیش عقاید خویش داشته باشند چرا که این فریاد و نهیب پاره ای از جامعه است که در برابر صدها دوربین از شبکه های خبری و خبرگزاریها به غرش در می آید و صاحب منصبانی که آرام و آسوده در خانه های محصورشان پشت گیرنده ها با وحشت به این هیاهو می نگرند سراسر وجودشان به لرزه در می آید اما عده ای نیز با اجیر کردن لیدر هایی عوام فریب و دادن اندک وجهی به آنان سعی در تخریب مخالفان خود را دارند و بسیاری از اوقات از جای خاصی از ورزشگاه افراد بسیاری خود وخانواده اشان حتک حرمت می شوند و بدون چکاندن ماشه ای مدیر یا سرپرست سازمانی آرام آرام به حاشیه انزوا و بایکوتی ناخواسته می رود .

واین داستانیست که دامنه سیطره آن بر پیکره ورزش جهان رو به فزونیست و کیست که نداند که در افتتاحیه المپیک پکن چه گذشت و کدامین رهبران سیاسی در چه جایگاهی غرور و شوکت اژدهای سرخ را به نظاره نشستند و چینی ها فریاد بلند ترقی و استقلال خود را بر سر خود کامگانی از آنسوی زمین فرود آوردند و جهان به نبوغ وهنر آنان افرین گفت و روسای پنتاگون در ساختمان شش گوشه اشان به تفکری عمیق فرو رفتند و تولد ابر قدرت جدید را در جایی که آفتاب بر می خیزد به نظاره نشستند .

سعود به جام جهانی برای کشورهایی فاتحی چون برزیل ، آلمان ، ایتالیا و فرانسه معنا و اهمیتی مانند ممالک توسعه نیافته چون کشور های آفریقایی ندارد . حضور در جمع سی و دو تیم حاضر در مرحله پایانی برای دولت های گمنام چنان کسب مشروعیتی بزرگ است که بیرق سرزمینشان بر روی میلیونها گیرنده تلوزیونی در جای جای کره زمین به نمایش در می آید و سرزمینی چون غنا ، آمریکا را در قلب جهان توسعه یافته به لرزه درمی آورد و ملیونها نفر به نام این سرزمین خیره شوند که آیا درست دیده اند و اشتباهی صورت نگرفته ! آری نه اینجا افریقاست و آوردگاهی با حضور مردانی گمنام از سرزمین غنا.

ابراهاموویچ مالک میلیاردر و افسانه ای باشگاه چلسی ره صد ساله را یک شبه پیمود . این سرمایه دار روسی اگر یک قرن در تجارت موفقیت کسب میکرد نمیتوانست شهرت افسانه ای را که با حضور در راس قدرت چلسی بدست آورده کسب کند. وی این باشگاه را نزدیک ۷۰ مییلیون دلار خرید و قصد فروش ان را به رقمی نزدیک به هفتصد ملیون دلار دارد . ابراهاموویچ شهرتی بسیار با خریدن این باشگاه بدست آورد و همچنین سود بسیار زیادی کسب کرد که هرگز در قلمرو تجارت به چنین چیزی نمیرسید آری ورزش دیگر ورزش نیست..و تبدیل به بورسی بسیار پر منفعت تر از وال استریت گشته است!

حقیقت آن است که ورزش و سیاست همیشه با هم به طور نزدیک مربوط بوده اند.

المپیک برلین در ۱۹۳۶ همان قدر زیر سلطه تبلیغات نازی ها قرار داشت که تحت تاثیر رویدادهای ورزشی بود. طی دوره جنگ سرد « دیپلوماسی پینگ پونگ » به بهبود روابط رسمی میان چین و ایالات متحده کمک نمود. در ۱۹۹۰ قبل از آن که دو آلمان با هم متحد شوند یک تیم ورزشی روانه بازی های المپیک کردند.

بی کفایتی چین در شیوه رفتار خود با بحران تبت البته برای کسی شگفت انگیز نبود. رژیم پکن در واقع قربانی ناتوانی در انجام اصلاحات در خودش می باشد. چین در بازی های المپیک فرصتی نمادین برای استحکام بخشیدن و ستایش جایگاه جدید خود در جهان می دید. حاکمان چین که وقایع تبت آنها را غافلگیر کرده و از جهت شدت و محبوبیت آنچه آن را احساسات « ضد چینی » نامیدند شگفت زده شده بودند دوباره به شیوه های سنتی رژیم های تمامیت خواه بازگشتند و برای ایجاد ناسیونالیسم عمیق و احساسی از تحقیر در برابر غرب در شهروندان خود به تلاش پرداختند.

تحریم المپیک نیز در سالهای مختلف بهانه ای بود ه است برای دولت ها در جهت اعتراض و برائت از دولت مقابل خود یا در سال ۱۹۶۸ دو دونده ی دوی سرعت آمریکا بر روی سکوی قهرمانی به جنبش حمایت از حقوق سیاهان ادای احترام کردند که سیاست از راهی وارد خواهد شد و جدایی بازیهای المپیک از سیاست امکان پذیر نبوده است.

واینگونه است که جام جهانی ۲۰۱۰ قاره ی سیاه را از انزوا خارج می کند و آفریقا به جهان ثابت می کند که دیگر در حاشیه نیست بلکه میزبانی توانمند برای جشنواره ها و فستیوالهای جهانی می باشد و در آینده ای نه چندان دور قطر جزیره ای کوچک در آبهای خلیج همیشه فارس در صدر رسانه های جهان قرار خواهد گرفت.

ابراهیم کریمی

کارشناسی ارشد علوم سیاسی