زندگی و مفاهیم کلیدی آرجون آپادورای

مهمترین دستاورد کار آرجون آپادورای فرموله کردن مفاهیمی است که یک رهیافت انسان شناختی را در خصوص مسائلی چون مدرنیته, جهانی شدن, مصرف, و فرهنگ عمومی توانا می سازد از آنجا که این امر به طور سنتی بخشی از رویکرد انسان شناختی نبوده است , انسان شناسان برای مدت زمانی در بکارگیری این دستاوردها برای کارهای تجربی و نظری شان مردد بوده اند

● اطلاعات شخصی

آرجون آپادورای استاد انسان‌شناسی و زبان‌ها و تمدن‌های آسیای جنوبی در دانشگاه شیکاگو است. او قبلا مدیر موسسه علوم انسانی در همین دانشگاه بود. او همچنین مدیر طرح جهانی شدن دانشگاه شیکاگو است.

● مدارج و موقعیت‌های قبلی

نخستین درجهٔ آپادورای در هنرهای [دوره] میانی در دانشگاه بمبئی در سال ۱۹۶۷ بود. لیسانس تاریخ را در دانشگاه براندیس در سال ۱۹۷۰ اخذ کرد و د رسال ۱۹۷۳ از دانشگاه شیکاگو در رشته تفکر اجتماعی درجه کارشناسی ارشد گرفت. او در دانشگاه شیکاگو ماند، و در سال ۱۹۷۶ مدرک دکترای خود را در همین رشته اخذ کرد.بعد از فارغ‌التحصیلی، آپادورای به عنوان استادیار انسان‌شناسی در دانشگاه پنسیلوانیا تا سال ۱۹۸۷ مشغول به کار شد. از سال ۱۹۸۱ تا ۱۹۸۷ دانشیار شد، و از سال ۱۹۸۷ تا ۱۹۹۲ او به درجه استادی در انسان‌شناسی رسید و همزمان مسئول مشاور بخش آسیایی موزهٔ دانشگاه شد. از سال ۱۹۹۲ او استاد دانشگاه شیکاگو است.

● تخصص

آرجون آپادورای متخصص انسان‌شناسی فرهنگی اجتماعی، جهانی شدن و فرهنگ عمومی است، و علایق پژوهشی رایجش سازمان‌دهی درونی رسانه‌های گروهی و مطالعات تاریخی کمی کردن سیاست‌های دولت است. او عمدتا انسان‌شناسی تاریخی، انسان‌شناسی مصرف و جهانی شدن تدریس می‌کند. او متخصص منطقهٔ جنوب آسیا است.

● کارهای میدانی

تجربه کارهای میدانی آپادورای پنج دوره مهم را دربرمی‌گیرد:

▪ ۱۹۷۷-۱۹۷۴ تحقیق کتابخانه‌ای در دفتر هندی کتابخانه و موزه بریتانیا، لندن

▪ ۷۴-۱۹۷۳ تا تابستان ۱۹۷۷: تحقیق اسنادی و مردم‌نگارانه در مدرس، هند

▪ ۸۲-۱۹۸۱ کار میدانی در نواحی روستایی ایالت ماهاراشترا، هند

▪ زمستان ۱۹۸۶، زمستان ۱۹۸۸ ( فشرده): کار میدانی در مدرس، بمبئی و دهلی، هند

▪ زمستان ۹۶-۱۹۹۵ کار میدانی در بمبئی، هند

● مفاهیم بنیادی و دستاوردها

مهمترین دستاورد کار آرجون آپادورای فرموله کردن مفاهیمی است که یک رهیافت انسان‌شناختی را در خصوص مسائلی چون مدرنیته، جهانی شدن، مصرف، و فرهنگ عمومی توانا می‌سازد. از آنجا که این امر به طور سنتی بخشی از رویکرد انسان‌شناختی نبوده است ، انسان‌شناسان برای مدت زمانی در بکارگیری این دستاوردها برای کارهای تجربی و نظری‌شان مردد بوده‌اند.

آپادورای بر این باور است که دولت- ملت دچار بحران است و بنابراین استدلال می‌کند که، اگرچه این دیدگاه ضرورتا عام نیست، فرایندهای کنونی جهانی مهاجرت و ارتباطات ما را به سمت سرزمین‌زدایی‌شدن(deterritorialization) از هویت‌ها در جهانی که از لحاظ فرهنگی ترکیب‌شده ( hybridized) از طریق رشد فضاهای عمومی دیاسپورایی و جریان جهانی تصویرها، سرمایه‌ها، فناوری‌ها و ایده‌ئولوژی‌هاخواهد بود، می‌برد. او توصیه می‌کند که ما از طریق تصویر کردن شکلی از سلطه که سرزمینی‌بودن را با فراناحیه‌ای بودن جایگزین می‌کند،" فراتر از ملت بیناندیشیم" ( ۱۹۹۶a).

برای آپادورای انسان‌شناسی آرشیوی از واقعیت‌های زنده است ( ۱۹۹۶: ۱۱). انسان‌شناسی به طور مداوم برای او یادآور این نکته است که شباهت‌ها بیشتر از تفاوت‌ها مخفی می‌مانند و نیز تشابهات و تفاوت‌ها به طور نامحدودی نسبت به همدیگر پنهان می‌مانند. یک علاقهٔ حرفه‌ای همراه انسان‌شناسی وجود دارد که به اعمال فرهنگی به مثابه نشانه‌های کلیدی بسیاری از اعمال ارجحیت می‌دهد. از آنجا که در خصوص ابعاد فرهنگی فرایندهایی نظیر جهانی شدن و مصرف بحث می‌کند این علاقه برای رهیافت او بسیار حیاتی است.

دومین حوزهٔ تخصصی آپادورای مطالعات منطقه‌ای، به ویژه مطالعات آسیای جنوبی، است. از منظر او مطالعات منطقه‌ای به نقشه‌های خاص، گروه‌های نشان‌دار و شیوه‌های زیست فرهنگی‌شان، و ایجاد توپوگرافی‌های تفاوت‌های فرهنگی ملی بر می‌گردد ( ۱۹۹۶: ۱۶). تقسیمات جغرافیایی، تفاوت‌های فرهنگی، و مرزهای ملی هم‌ریخت می‌شوند، و فرایندهای جهانی در این تصویر مکان‌مند از طریق عدسی نقشه‌های فرهنگی- ملی دیده می‌شوند. آپادورای مطالعات منطقه‌ای را از این نظر با اهمیت می‌داند که به ما یادآوری می‌کند که جهانی‌شدن، و حتی فرایند محلی کردن، به خودی خود تاریخی است. مطالعات موردی منطقه‌محورنشان می‌دهند که جهانی‎شدن لزوما پیامد یکسان‌سازی یا آمریکایی‌سازی نیستند. چرا که جوامع مختلف مقتضیات مدرنیته را به متفاوتی اخذ کرده‌اند، هنوز هم به مطالعهٔ جغرافیاهای ، تاریخ، و زبان‌های خاص نیاز هست. آپادورای به تبارشناسی فرهنگ‌ها از لحاظ گردششان در سرتاسر مناطق توجه می‌کند، در حالیکه تاریخ این اشکال در بومی‌سازی مداوم‌شان به عمل محلی است. او تاکید می‌کند که خود محلی‌بودن محصولی تاریخی است و موضوعی برای پویایی‌های جهانی است. مناطق در این شیوه حوزه‌هایی را برای تحلیل چگونگی ظهور محلی‌شدن‌ها در دنیای جهانی شده ارایه می‌دهد، چگونه فرایندهای استعماری زمینهٔ سیاست‌های جدید را فراهم می‌سازند، و چگونه تاریخ و تبارشناسی همدیگر را تغییر می‌دهند.

در قسمت‌های بعدی مفاهیم بنیادی آپادورای در آثار مهم او آورده می‌شود.

● مدرنیته

آپادورای بر خلاف بسیاری از تئوری‌های کلان علوم اجتماعی غربی (کنت، مارکس، تونیس، وبر و دورکیم) و تئوری مدرنیزاسیون، مدرنیته‌ای که به طور بی‌قاعده‌ای خودآگاه و به طور نامنظمی تجربه‌شده نسبت به لحظهٔ واحد شکاف بین گذشته و حال است، بحث می‌کند. در دیدگاه او، این چشم‌انداز متعارف سنت و مدرنیته را از هم جدا می‌کند و به تغییر و سیاست‌های " گذشته محور" توجه نمی‌کند. او شکی ندارد که مدرنیته ممکن است یک گسست عمومی را بازنمایی کند، اما دلالت بر این امر دارد که ماهیت این گسست تا بحال معلوم نشده است.در عوض، او " نظریهٔ انقطاع" [theory of rupture]را پیشنهاد می‌کند که رسانه و مهاجرت را به عنوان دو فاکتور مهم در نظر می‌گیرد، شناسایی نقاط اتصالشان بر تخیل به مثابه ویژگی ساختاری ذهنیت مدرن تاثیر می‌گذارد ( ۱۹۹۶: ۳-۲).

آپادورای کشف می‌کند که چگونه رسانه‌های الکترونیکی منابع و نظم‌های روزمرهٔ جدید را برای متصور کردن خود و جهان ارایه می‌دهند. او توصیه می‌کند که عاطفه و مهاجرت به طور مشابه، بی‌ثباتی جدیدی را به هنگام ایجاد ذهنیت‌ها باعث می‌شوند. همراه با جریان جهانی تصاویر رسانه‌ای شده، آنها فضاهای دیاسپورایی عمومی را فراهم می‌کنند ( برای نمونه تاکسیرانان پاکستانی در شیکاگو به موعظه‌های ضبط شده در مساجد ایرانی گوش می‌دهند)، بنابراین نظریات تغییر اجتماعی که بر دولت – ملت به عنوان هستی‌هایی متمرکز شده‌اند را مختل می‌کنند. او به سه تمایز اساسی در تصویر دنیای پساالکترونیکی قایل است:

۱) تمایز بین عمل استثنایی و روزانه

تخیل فضای عاطفی هنر، اسطوره، و شعائر به عنوان قلمرو افراد فرهمند و متخصصین رایج شده، و به بخشی از زندگی روزمره و اعمال مردم عادی، کسانی که قبلا مستثنی بودند، تبدیل شده است.

دیاسپورای جدید، اینکه اجباری باشد یا خواستنی، خودش را از اشکال گذشتهٔ مهاجرت متمایز می‌کند چرا که امروزه تصاویر رسانه‌ای شده و سیاست‌های تطبیق، غالبا فراتر از مرزهای ملی می‌روند، رفت و آمد عمیقا از تصاویر رسانه‌ای شده، نمایش‌ها، الگوها و روایت‌ها متاثر می‌شوند.فضاهای دیاسپورای عمومی دیگر کوچک‌، حاشیه‌ای، یا استثنایی نیستند.

۲) تمایز بین تخیل و خیالپردازی

بسیاری از نقدهای وارد شده به فرهنگ توده ( مکتب فرانکفورت، وبر، تالکوت پارسونز، ادوارد شیلز، دانیل لرنر، آلکس اینکلس) دنیای جدیدی را بر مبنای رشد عقلانیت، کاهش تعصب مذهبی، دنیوی شدن، افزایش کالایی شدن، و از بین رفتن نقش‌پردازی و خودانگیختگی توصیف می‌کنند. پاسخ آپادورای این است که شواهدی وجود دارد که تعصبات مذهبی جدید در هر نوع به هیچ وجه از بین نرفته‌اند، بلکه به وسیلهٔ رسانه‌ها و شبکه‌های جهانی تشویق شده‌اند. نقدهای گفتمان " امپریالیسم رسانه‌ای" نشان داده‌اند که مصرف رسانه الزاما پیامد انفعال نیستند، ولی ممکن است موجب مقاومت، گزینش، و میانجی‌گری شود. در حالی‌که خیالپردازی مفهوم " افیون برای توده‌ها" انفعال ضمنی و " آگاهی کاذب" را بازنمایی می‌کند، تخیل پیش‌درآمد بیان، که، به ویژه زمانیکه بیان جالت جمعی دارد، ممکن است نیروی محرکهٔ عمل باشد تا بازدارندهٔ آن. بنابراین " امروزه تخیل زمینهٔ محکمی برای عمل، و نه صرفا برای فرار" است ( ۱۹۹۶:۷).

۳) تمایز میان احساس فردی و جمعی تخیل

در حال حاضر تخیل دارایی گروه‌های اجتماعی است ، که " اجتماعات احساسی" را ایجاد می‌کند، گروه‌هایی که اشیاء را باهم‌‌دیگر تصور و احساس می‌کنند (۱۹۹۰b). بندیکت اندرسون نشان داده است که چگونه سرمایه‌داری " اجتماعات تخیلی" ایجاد شدهٔ مردمی که هرگز برخورد چهره به چهره نداشته‌اند را منتشر می‌کند، که پیش‌نیاز شکل‌گیری دولت – ملت‌ها بود(۱۹۸۳). سرمایه‌داری الکترونیکی اشکالی را تولید کرده است که فراتر از پتانسیل روزنامه‌های منتشره جهت ربط اجتماعات و دولت – ملت‌ها می‌رود که هم در سطح فراملی عمل می‌کند و هم در سطح بین‌المللی. این اجتماعات پتانسیل حرکت از تخیل مشترک به عمل جمعی را دارند. به عنوان نمونه، آپادورای نشان می‌دهد که چگونه " مسئله رشدی"(Rushdie- affair) [ اشاره به سلمان رشدی] یک مسئله عاطفی است، که مسیر مشخصی را طی کرده تا آن را از خارج از فضای غربی آزادی هنری و حق بیان به فضای اقتدارهای دینی و حوزه های فراملی‌شان بیاورد ( و محیط‌های بسیار متفاوت نیویورک، کلن،کراچی، دهلی نو و جاهای دیگر). دگرگونی‌ ذهنیت‌های روزمره از طریق رسانه‌ و تخیل فقط یک واقعیت فرهنگی نیست، بلکه عمیقا به سیاست پیوند خورده است،در جریان آن شیوه‌های جدید علایق فردی آنها را از دولت – ملت جدا می کند. نبردهای امروزی بر سر حقوق مهاجران فقط یکی از مسایل مختلف سیاست‌های کثرت‌گرایانه نیست: آنها مربوط به قابلیت دولت – ملت‌ها برای در برگرفتن سیاست‌ اقلیت‌های دیاسپورایی‌شان می‌باشد.

این "نظریه گسست" یکی از نظریه‌های دهه‌های اخیر است، تنها از زمانی که در دو دهه اخیر رسانه و مهاجرت به صورت عمده در حوزه های فراملی جهانی شده است.با توجه به نظر آپادورای،رویکردش صرفا تطابق با نظریه های اجتماعی قدیمی تر مدرنیته نیست، بلکه به طور ریشه ای برخی چیزهای جدید را ارایه می دهد ( ۱۹۹۶:۹).

۱) او طرح های غایت شناسانه را که مدرانیزاسیون چگونه می تواند به صورت عام عقلانیت، دموکراسی و بازارهای آزاد را تحت پوشش قرار دهد را مورد توجه قرار نمی دهد.

۲) تاکید او بر مهندسی اجتماعی بزرگ مقیاس نیست ( که از طرف دولت، آژانس‌های بین‌المللی و دیگر نخبگان انجام می شود)، ولی اعمال فرهنگی روزمره و دگرگونی‌های تخیل در کانون توجه او قرار دارد.

۳) او درباره هر نوع پیش بینی با توجه به مسایل ملی گرایانه، خشونت و عدالت اجتماعی بدبین است.

۴) نظریه شکستش، بر مبنای به هم پیوستن نیروهای رسانه های گروهی و مهاجرت، فراتر از رویکردهای کلاسیک می رود که بستگی به برجستگی دولت – ملت دارند، و به وضوح به جای رویکردهای فراملی و حتی پسا-ملی قرار می گیرد.

او الگوهای جایگزینی واحدی را به دست نمی دهد، اما پیشنهاد می کند که اشکال اجتماعی واقعا موجود پتانسیل حمل اشکال به مراتب پراکنده تر و گوناگون تر تابعیت های فراملی را دارند. او انتظار دارد که مواد یک تخیل پردازی پساملی از قبل وجود دارد، به ویژه در شکل حوزه های عمومی دیاسپورایی. جنبش های عمل گرا که در برگیرنده مسایل زنان، محیط، حقوق بشر و غیره هستند، حوزه ای از گفتمان فراملی را ایجاد می کنند که در اختیار افراد بی مکان [ displaced] نظیر آوارگان وتبعیدیان قرار دارد. به هر حال، او می پذیرد که حرکت از جنبش های فراملی به اشکال قابل تداوم اشکال فراملی دولتی نمی تواند به طور مناسب از طریق این رویکرد تبیین شود.

● فرهنگ و تفاوت

آپادورای تلاش می کنند اصطلاح فرهنگ را از طریق صورت وصفی این کلمه ، یعنی "فرهنگی"، جایگزین کند. با انجام این کار او می خواهد از مفهوم فرهنگ که حامل پیوستگی هایی با شی یا ذات مادی یا فرامادی است ، فراتر رود. او بر این باور است چنین مادیت بخشی به فرهنگ آن را به حوزه گفتمانی نژاد ف ایده ای که در آغاز طرحی برای جنگ بود، برمی گرداند. مفهوم فرهنگ به عنوان موجودیتی منسجم اشکال اشتراک، توافق، و محدوده را به دست می دهد، و بنابراین واقعیت های نابرابری و تفاوت را در سبک های زندگی نادیده می گیرد. در مقابل، صفت فرهنگی تفاوت ها، تقابل ها، و مقایسه ها را معیین می کند.

آپادورای بر این باور است که ارزشمندترین ویژگی های کاربرد مفهوم فرهنگی ، مفهوم تفاوت است. [ کلمه فرهنگی بیشتر از کلمه فرهنگ رساننده مفهوم تفاوت است]. او تفاوت را بیشتر به مثابه ویژگی تقابلی تعیین می کند تا ویژگی همسانی یک چیز مشخص. اثر ژاک دریدا مفهوم تفاوت را به مثابه مجموعه وسیعی از پیوستگی ها تعیین کرده است. آپادورای ویژگی اصلی آن را وجود اکتشافی مهم در قابلیت برجسته سازی تشابه و تقابل بین همه انواع مقولات (از قبیل طبقات، جنسیت ها، نقش ها، گروه ها و ملت ها) می داند. بنابر این توصیف ابعاد فرهنگی برخی چیزها تاکید بر ایده تفاوت موقعیت یافته است، بدین معنی که تفاوت در رابطه با امر محلی، تجسم یافته و معنادار وجود دارد: فرهنگ بهتر آن است که به عنوان بعدی از پدیده و نه ذات آن در نظر گرفته شود. بعدی که به تفاوت تجسم یافته و موقعیت یافته امکان بروز می دهد ( ۱۹۹۶: ۱۳). تاکید بر بعدیت یافتگی (dimentionality) فرهنگ و نه ذاتیت آن، تفکر در رابطه با فرهنگ را کمتر به عنوان سرمایه گروه ها طرح می کند و بیشتر آن را به عنوان ابزاری اکتشافی برای صحبت در باب تفاوت در نظر می گیرد. آپادورای بر این باور است که ما فرهنگی را آن دسته از تفاوت ها در نظر بگیریم که فراهم کننده پایه های تجهیز هویت های گروهی می باشد. با چنین انتخابی او کلمه فرهنگ را برای توصیف ایده قومیت بسته می داند.

به طور خلاصه، آپادورای در برابر شکل اسمی فرهنگ که بر ایده گروههای اجتماعی واقعی به عنوان فرهنگ ها دلالت می کند، مقاومت می کند. او بر این باور است که رهیافت وصفی به فرهنگ بر ابعاد زمینه ای ، اکتشافی و تطبیقی آن تاکید می کند و ایده فرهنگ را به مثابه تفاوت، به ویژه در قلمرو هویت گروهی، طرح می کند. از این رو فرهنگ بعدی از گفتمان انسانی است که تفاوت را برای خلق مفاهیم متنوع گروهی به کار می گیرد ( ۱۹۹۶: ۱۳).

● قومیت

آپادورای ایده قومیت را به مثابه ایده هویت گروهی بومی شده می داند ( ۱۹۹۱c، ۱۹۹۶: ۱۳). بعدها فرهنگ، به عنوان مسئله حفظ حریم، موضوع هویت گروهی می شود. بر همین منوال، فرهنگ با قومیت در مفهومی که در این کاربرد، فرهنگ نه تنها بر موقعیت ویژگی های معین ( مادی، زبانی، یا سرزمینی) ، بلکه بر آگاهی آنها و بومی سازی شان همانگونه که برای هویت گروهی اساسی است، تاکید می کند. بنابراین قومیت بر گسترش ایده بسیار قدیمی خویشاوندی متکی نیست، ولی نسبتا در هسته اش آگاهی و ساختار تخیلی و بسیج تفاوت قرار می گیرد. فرهنگ ۱ ، که واقعا آرشیو بی انتهایی از تفاوت ها است، تعمدا در فرهنگ ۲، زیرمجموعه این تفاوت ها که موارد تفکیک هویت های گروهی را می سازند، شکل داده می شود ( فرایند تجهیز تفاوت های معین و ارتباط آنها با هویت گروهی). همچنین این فرایند به قومیت در مفهومی که به گسترش احساسات بسیار قدیمی وابسته نیست، شباهت ندارد، و نیز تصور نمی شود که واحدهای اجتماعی بزرگ تر به سادگی احساسات خانواده و خویشاوندی را بروز دهند. این منطق برعکس ایده ازلی انگاران قدیمی قومیت است ( ۱۹۹۶: ۱۴). ایده فرهنگ به مثابه تجهیز و بومی سازی تفاوت ها از طریق فرایندهای تاریخی و تنش بین ساختارها و عاملان به درک ابزاری از قومیت، به همان نحو که در مقابل درک ازلی انگارانه قرار دارد، نزدیک می شود.

● فرهنگ گرایی

آپادورای از فرهنگ به مثابه یک ذات به فرهنگ به مثابه بعد تفاوت، هویت گروهی مبتنی بر تفاوت، و فرایند بومی سازی زیر مجموعه های تفاوت که به منظور تشریح هویت گروهی بسیج می شوند، حرکت کرده است ( ۱۹۹۶: ۱۵-۱۴). او سپس تلاش می کند به سمت مسئله فرهنگ گرایی حرکت کند. فرهنگ گرایی کلمه ای است که معمولا با پیشوندهایی نظیر چندفرهنگ گرایی، دوفرهنگ گرایی و میان‌فرهنگ گرایی مصادف می شود. او فرهنگ گرایی را به عنوان سیاست های هویتی درک می‌کند؛ که ویژگی جنبشی است که شامل هویت‌های آگاهانه ساخته شده و معمولا ناظر به اهداف دولت – ملت ها می‌باشد. جنبش های فرهنگ گرا ، با توجه به نظر آپادورای، معمولا ضدملی و فرافرهنگی هستند. بسیاری از گروه ها به طور آگاهانه با توجه به معیارهای هویت بخش و برخلاف تلاش دولت- ملت های مدرن برای محدود کردن ( گاهی اوقات به اجبار) تنوعات قومی شان در مجموعه ای از مقولات فرهنگی بسته و ثابت ، خودشان را تجهیز می کنند. اگرچه شاید خود جنبش های فرهنگی در مورد هویت، فرهنگ، و میراث خویش خودآگاهی داشته باشند، بسیج تعمدی،استراتژیک، و عام گرای مواد فرهنگی است که آنها را محق فرهنگ گرا نامیدن آنها می کند. آپادورای استدلال می کند که در عصر رسانه های گروهی و مهاجرت، شکلی که تفاوت های فرهنگی به خود می گیرند فرهنگ گرایی است.

● مصرف

آپادورای سعی می کند آنچه را در حوزه مصرف جدید است را مفهوم سازی کند. با نزدیک شدن به فردریک جیمسون، او مفهوم تکرار در خصلت بخشیدن به فرهنگ کالایی سرمایه داری مدرن را به کار می گیرد. او توصیه می کند که مصرف نظیر خوردن باید در زمینه ای گسترده عادت از خلال تکرار دیده شود ( ۱۹۹۶: ۶۷). آنچه را که مارسل موس " تکنیک های بدن" نامیده است بدن را به عنوان محل اعمال بازتولید اجتماعی در می آورد، نظم های دوره ای یا تکراری را ایجاب می کند. چرا که حفظ الگوهای آنارشیک مصرف دشوار است، تکنیک‌های بدن به نظم های اجتماعی و بخش هایی از عادت تبدیل می شوند. با توجه به نظر آپادورای، هر نظام مصرفی که برای رهایی از عادت تلاش می کند به سمت امر زیبایی شناختی یا روزمره می رود.

آپادورای انقلاب مصرف کننده را به عنوان دسته ای از حوادث که ویژگی کلیدی آنها تغییری تعمیم یافته از قانون تحدید مخارج به یک مد است، تعیین می کند (۱۹۹۶: ۷۲). این امر انقلاب مصرف کننده را از هر گونه توالی موقتی ویژه ( برای نمونه کالایی کردن رسانه ها) و از توالی تاریخی خاص ( برای نمونه ادبیات) جدا می کند. او امید دارد که این تعریف امکان این که تغییرات بزرگ مقیاس در [ پروسه] مصرف با توالی های متعدد و پیوستگی این عوامل باهم پیوند داشته باشد را به دست دهد. برای مثال، در هند، به دنبال رشد آگهی‌های تجاری فروشگاه‌های بزرگ به تازگی ظهور کرده‌اند، ، برخلاف فرانسه که فروشگاه‌های بزرگ اسبق بر آگهی‌های تجاری هستند.آپادورای در توجه به این موسسات خاص، سعی می کند از جستجوی توالی های پیش ساخته تغییر نهادی اجتناب ورزد، که بعدها به عنوان جزء ساختاری انقلاب مصرف کننده ساخته می شوند. او تمایل دارد که بیشتر به بازشناخت کثرت سناریوهای برآمده از جامعه مصرفی توجه کند، [ این در حالی است که] در بقیه جهان موارد بحران زای انگلستان و فرانسه به سادگی به عنوان امری تکراری و یا الگویی دیده نخواهد نشد ( ۱۹۹۶: ۷۳). آپادورای در مقایسه جوامع مصرفی ، بین تاریخ و تبارشناسی تمایز قایل می شود. او تاریخ را به مثابه هدایت به بیرون از طریق ربط الگوهای تغییرات به دنیای تعاملات روبه افزایش درک می کند، در حالیکه تبارشناسی [ ما را] به داخل هدایت می کند [leads inside] ؛ به سمت امیال و سبک های فرهنگی در نهادهای محلی و در تاریخ عادات محلی تجسم یافته اند. برای نمونه، رویگردانی زاهدانه مهاتما گاندی نسبت به دنیا و فردگرایی انحصارگر ممکن است [ ما را] به لحاظ تاریخی به جان راسکین و دیگران در غرب که دیدگاهی ساده گرایانه و ضدصنعتی را شکل دادند، رهنمون شود. به هر حال، به لحاظ تبارشنختی نگرش گاندی شاید هدایت به درون باشد، به سمت رنج دیرپای هندی ها با تجربه احساسی در مقیاس بزرگ. بنابراین این نتیجه را به دنبال دارد که در بررسی اعمال مصرف کننده جوامع دیگر، انتظار داریم که تاریخ و تبارشناسی های متفاوت بسیاری را جهت ارایه در لحظه ای مشابه داشته باشیم. احتمال دارد که جامعه‌ای متنوع با تعاملات پیچیده و ازهم گسیختگی اعمال مصرف کنندگانش دیده شود ( ۱۹۸۶).

● جهانی شدن

برای آپادورای موقعیت جهانی بیشتر تعاملی است تا صرفا سلطه‌آمیز. ایالات متحده دیگر بر نظام جهانی تخیلات مسلط نمی شود، ولی این تنها گرهی از ساختار فراملی پیچیده " چشم اندازهای تخیلی " ( imaginary landscapes) است. در مقاله بسیار تاثیرگذارش " شکاف و تفاوت در اقتصاد فرهنگی جهانی" [Disjuncture and difference in the global cultural economy]، آپادورای استدلال می کند که در این پیوستگی جدید ابداع سنت و دیگر نشانگرهای هویتی بی ثبات می شود، همانگونه که " جستجوی قطعیت‌ها به وسیله سیالیت ارتباطات فراملی به طور منظم عقیم می شود" ( ۱۹۹۰: ۵). او همچنین تاکید می کند که نگرانی های متعددی در کنار آمریکایی شدن وجود دارد: " توجه به این نکته ارزشمند باشد که برای مردم Irian Jaya اندونزیایی شدن شاید بیشتر از آمریکایی شدن آزاردهنده باشد، همانگونه که ژاپنی شدن برای کره‌ای ها، هندی شدن برای سری لانکایی ها، ویتنامی شدن برای کامبوجی ها، روسی شدن برای مردم ارمنستان شوروی و جمهوری‌های بالتیک "، و ما بایستی بدانیم که " یک اجتماع فرضی بشر با یک اجتماع زندانی سیاسی یکی نیست" ( ۱۹۹۰: ۶).

آپادورای بین پنج بعد " گستره" جهانی، که در مرزهای فرهنگی جریان دارد تفاوت قایل می شود:

گستره های قومی[ethnoscapes] ، دیدگاه افرادی که دنیای متغییر افرادی که در آن زندگی می کنند را می سازد،

گستره های فنی [technoscapes]، شکل بندی جهانی فناوری هایی که با سرعت بالا در مرزهای قبلا نفوذناپذیر حرکت می‌کنند،

گستره های مالی [financescapes] ، شبکه های جهانی سرمایه گذاری رایج و انتقال سرمایه،

گستره های رسانه [mediascapes] ، توزیع قابلیت ها برای تولید و انتشار اطلاعات و گنجینه پیچیده ای از تخیلات و روایت های ایجاد شده از طریق این قابلیت ها،

گستره های اندیشه [ideoscapes] ، ایدئولوژی های دولت ها و ضد ایدئولوژی های جنبش ها، پیرامون این موضوع که دولت – ملت ها فرهنگ های سیاسی شان را سازمان داده اند.

آپادورای تاکید می کند که فرایندهای جهانی ساز و محلی ساز ، یا " همگون سازی جهانی" [global homogenization] ، و " ناهمگون سازی" [heterogenization]، بیشتر همدیگر را تقویت و تغذیه می کنند تا ناسازگار باهم، و او مطالعات انسان شناختی بیشتری را در خصوص " تولید محلیت" [production of locality]، ضروری می داند.

http://www.indiana.edu/~wanthro/theory_pages/Appadurai.htm

زندگی‌نامه: آرجون آپادورای ( ترجمه)

▪ کتاب های منتشره

۱۹۸۱ Worship and conflict under colonial rule: A South Indian case. New York: Cambridge University Press.

۱۹۸۳ (Reprint) Worship and conflict under colonial rule: A South Indian case. New Delhi: Orient Longman.

۱۹۹۶ Modernity at large: cultural dimensions of modernity. London and Minneapolis: University of Minnesota Press.

▪ مقالات

۱۹۷۴ Right and left hand castes in South India. Indian Economic and Social History Review ۱۱ (۲-۳): ۲۱۶-۵۹.

۱۹۷۷ Kings, sects and temples in south India, ۱۳۵۰-۱۷۰۰ A.D. Economic and Social History Review ۱۴ (۱): ۴۷-۷۳.

۱۹۷۸ Understanding Gandhi. In Childhood and selfhood: essays on tradition, religion and modernity in the psychology of Erik H. Erikson. Peter Homans, ed. Pp. ۱۱۳-۴۳. Lewisburg, Pennsylvania: Bucknell University Press.

۱۹۸۰ Comment on the female lingam: interchangeable symbols and paradoxical associations of Hindu gods and goddesses by G. Eichinger Ferro-Luzzi. Current Anthropology ۲۱ (۱): ۵۴.

۱۹۸۱a (Review) Contributions to South Asian Studies ۱. Delhi: Oxford University Press. Gopal Krishna, ed. American Ethnologist ۸ (۱): ۲۱۱-۱۲.

۱۹۸۱b Gastro-politics in Hindu South Asia. American Ethnologist ۸ (۳): ۴۹۴-۵۱۱.

۱۹۸۱c The past as a scarce resource. Man ۶ (۲): ۲۰۱-۱۹.

۱۹۸۱d Rituals and cultural change. Reviews in Anthropology ۸ (۲): ۱۲۱-۳۸.

۱۹۸۳ The puzzling status of Brahman temple priests in Hindu India. South Asian Anthropologist ۴ (۱): ۴۳-۵۲.

۱۹۸۴a Wells in western India: irrigation and cooperation in an agricultural society. Expedition ۲۶ (۳): ۳-۱۴.

۱۹۸۴b (with Gregory Possehl) "Cow," man and animals: living, working and changing together. Philadelphia: University Museum, University of Pennsylvania: ۴۷-۵۶.

۱۹۸۴c How moral is South Asia’s economy? A review essay. Journal of Asian Studies ۴۳ (۳): ۴۸۱-۹۷.

۱۹۸۵a (Review) The cult of the goddess Pattini, by G. Obeyesekere. Journal of Asian Studies ۴۴ (۳): ۶۴۷-۴۹.

۱۹۸۵b (Review) Understanding green revolutions: agrarian change and development planning in South Asia. Bayliss-Smith, Tim P. and Sudhir Wanmali, eds. Third World Quaterly. London.

۱۹۸۶a Introduction: commodities and the politics of value. In The social life of things. Commodities in cultural perspective. Arjun Appadurai, ed. Pp. ۳-۶۳. Cambridge: Cambridge University Press.

۱۹۸۶b Center and periphery in anthropological theory. Comparative Studies in Society and History ۲۸ (۲): ۳۵۶-۶۱.

۱۹۸۶c (with Wilhelm Halbfass) History of the study of Indian religions. Encyclopaedia of Religion. Mircea

Eliade, ed. New York: Macmillan.

۱۹۸۶d Is Homo Hierarchicus? American Ethnologist ۱۳ (۴): ۷۴۵-۶۱.

۱۹۸۷a Hinduism. Encyclopaedia of Asian History. New York: The Asia Society and Scribner and Sons ۲: ۵۶-۵۹.

۱۹۸۷b The Indian cow. Encyclopaedia of Asian History. New York: The Asia Society and Scribner and Sons ۱: ۳۴۷.

۱۹۸۷c Street culture. The India Magazine ۸ (۱): ۲-۲۳.

۱۹۸۸a How to make a national cuisine: cookbooks in contemporary India. Comparative Studies in Society and History ۳۰ (۱): ۳-۲۴.

۱۹۸۸b Place and voice in anthropological theory. Introduction to special issue of Cultural Anthropology ۳ (۱): ۱۶-۲۰.

۱۹۸۸c Putting hierarchy in its place. Cultural Anthropology ۳ (۱): ۳۶-۴۹.

۱۹۸۸d Comment on Francis Zimmerman, the jungle and the aroma of meats. Social Science and Medicine ۲۷ (۳): ۲۰۶-۷.

۱۹۸۸e Imagined worlds: the decolonization of cricket. In The olympics and cultural exchange. Kang, S.P., J. McAloon and R. da Matta, eds. Pp. ۱۶۳-۹۰. Hanyang University: Seoul, Institute for Ethnographic Studies.

۱۹۸۸f (with Carol A. Breckenridge) Why public culture? Public Culture ۱ (۱): ۵-۹.

۱۹۸۹a Transformations in the culture of agriculture. In Contemporary Indian Tradition. Carla Borden, ed. Pp. ۱۷۳-۸۶. Washington and London: Smithsonian Institution Press.

۱۹۸۹b Small-scale techniques and large-scale objectives. In Conversations between economists and anthropologists. Parnab Bardhan, ed. Pp. ۲۵۰-۸۲. New Delhi: Oxford University Press.

۱۹۹۰a Disjuncture and difference in the global cultural economy. Public Culture ۲ (۲): ۱-۲۳.

۱۹۹۰b Disjuncture and difference in the global cultural economy. In theory, culture, and society ۷ (۲-۳): ۲۹۵-۳۱۰ (short version).

۱۹۹۰c Topographies of the self. In Language and the politics of emotion. Lutz, C.A. and Lila Abu-Lughod, eds. Pp. ۹۲-۱۱۲. Cambridge: Cambridge University Press.

۱۹۹۰d Technology and the reproduction of values in western India. In Dominating knowledge: development, culture and resistance. Marglin, Stephen A. and Frederique A. Marglin, eds. Oxford: Clarendon Press.

۱۹۹۰e (with Carol A. Breckenridge) Public culture in late ۲۰th-century India. Items ۴۴ (۴): ۷۷-۸۰.

۱۹۹۱a Dietary improvisation in an africultural economy. In Diet and domestic life in society. Sharman et al, eds. Pp. ۲۰۷-۳۲. Philadelphia: Temple University Press.

۱۹۹۱b (with Carol A. Breckenridge) Marriage, migration and money: Mira Nair’s cinema of displacement. Visual Anthropology ۴ (۱): ۹۵-۱۰۲.

۱۹۹۱c Global ethnoscapes: notes and queries for a transnational anthropology. In Recapturing anthropology. Working in the present. Richard G. Fox, ed. Pp. ۱۹۱-۲۱۰. Santa Fe: School of American Research Press.

۱۹۹۱d Museums are good to think: heritage on view in India. In Museums and communities: the politics of public culture. Karp, Ivan., Steven D. Levine, and Christine Mullen Kraemer, eds. Pp. ۳۴-۵۵. Washington D.C.: Smithsonian Institution Press.

۱۹۹۳a Number in the colonial imagination. In Orientalism and the post-colonial predicament. Breckenridge, Carol A. and Peter van der Veer, eds. Philadelphia: University of Pennsylvania Press.

۱۹۹۳b Patriotism and its futures. Public Culture ۳ (۵): ۴۱۱-۲۹.

۱۹۹۳c The heart of whiteness. Callaloo ۱۶: ۷۹۷-۸۰۷.

۱۹۹۳d (Reprint) Disjuncture and difference in the global cultural economy. In The phantom public sphere. Bruce Robbins, ed. Pp. ۲۶۹-۹۵. Minneapolis: University of Minnesota Press.

۱۹۹۳e Consumption, duration and history. Stanford Literary Review ۱۰ (۱-۲): ۱۱-۲۳.

۱۹۹۳f The geography of canonicity. In What is Fundamental? Chicago: the University of Chicago: The Committee on Social Thought: ۳-۱۲.

۱۹۹۵a The production of locality. In Counterwork. Richard Fardon, ed. London: Routledge.

۱۹۹۵b Playing with modernity: the decolonization of Indian cricket. In consuming modernity: public culture in a South Asian world. Carol A. Breckenridge, ed. Minneapolis: University of Minnesota Press.

۱۹۹۵c Public modernity in India. In Consuming modernity: public culture in a South Asian world. Carol A. Breckenridge, ed. Minneapolis: University of Minnesota Press.

۱۹۹۶a Sovereignity without territoriality: notes for a postnational geography. In The geography of identity. P. Yaeger, ed. Pp. ۴۰-۵۸. Ann Arbor, Michigan: the University of Michigan Press.

۱۹۹۶b Diversity and disciplinarity as cultural artifacts. In Disciplinarity and dissent in cultural studies. Nelson, Cary and Dilip Gaonkar, eds. New York: Routledge.

۱۹۹۶c (with James Holston) Cities and citizenship. Public Culture ۸: ۱۸۷-۲۰۴.

۱۹۹۶d Off-white. A.N.Y. (Architecture New York). Winter.

۱۹۹۷ The colonial backdrop. Afterimage. February.

▪ کتاب هایی که ویرایش کرده

Appadurai, Arjun, ed. ۱۹۸۶ The social life of things. Commodities in cultural perspective. Cambridge: Cambridge University Press.

Appadurai, Arjun, Carol A. Breckenridge, eds.۱۹۸۷ Special Annual Issue on "Public culture" in The India Magazine. New Delhi.

Appadurai, Arjun, ed. ۱۹۸۸ Special Issue of Cultural Anthropology on "Place and voice in anthropological theory" ۳ (۱).

Appadurai, Arjun, Frank J. Korom, Margaret A. Mills, eds.۱۹۹۱a Gender, genre, and power in South Asian expressive traditions. Philadelphia: University of Pennsylvania Press.

منبع: http://www.indiana.edu/~wanthro/theory_pages/Appadurai.htmbooks