تونی اسکات در دنیای غیرممکن بدون اسلحه

«تسخیر پلهام ۱, ۲,۳ » یک اقتباس غیر وفادارانه از کتابی به همین نام می باشد که «مورتون فریدگور» آن را در سال ۱۹۷۳ نوشته و تا به حال ۳ بار از روی این کتاب فیلم های سینمایی و تلویزیونی ساخته شده است

«تسخیر پلهام ۱، ۲،۳ » یک اقتباس غیر وفادارانه از کتابی به همین نام می باشد که «مورتون فریدگور» آن را در سال ۱۹۷۳ نوشته و تا به حال ۳ بار از روی این کتاب فیلم های سینمایی و تلویزیونی ساخته شده است.

اما تونی اسکات این بار، با تمرکز بیشتری روی شخصیت ها و به حاشیه بردن داستان، این اقتباس را تصویری کرده است.

او در این فیلم نیز مانند چند فیلم اخیرش «دنزل واشنگتن» را به عنوان شخصیت اصلی فیلمش انتخاب کرده، در طول تاریخ سینما زوج های کارگردانی و بازیگری زیادی داشته ایم که در کنار هم کار در فیلم های زیادی را تجربه کرده و با یکدیگر به اوج قله های شهرت رسیده اند، از جان فورد و جان وین فقید بگیرید تا برسید به «مارتین اسکورسیزی» و «رابرت دونیرو» و «استیون سودربرگ» و «جورج کلونی» «تیم برتون و جانی دپ» حالا با اکران فیلم «تسخیر پلهام ۱، ۲ ،۳ »می توانیم شاهد به وجود آمدن زوج جدیدی در این زمینه باشیم: حضور تونی اسکات (کارگردان) و دنزل واشنگتن (بازیگر) در این فیلم چهارمین همکاری این دو رفیق شفیق است که روی پرده آمده است. «دنزل واشنگتن» تاکنون ۲ عدد اسکار برده که هیچ کدام آن ها برای فیلم های اسکات نبوده است. این طور که مشخص است این ترکیب دو نفره خیلی خوب از آب در آمده، به دلیل این ادعا نیز استقبال مردم از فیلم های اسکات و بازی «واشنگتن» می باشد.

همکاری این زوج در سال ۱۹۹۵ شروع شده و در سه فیلم دیگر (دژاوو، مردی درون آتش و تسخیر پلهام ۱، ۲ ،۳ ادامه داشت، این زوج سینمایی احتمالا تا سال ۲۰۱۱ هم می خواهند این رابطه را ادامه دهند و با فیلم غیرقابل توقف دوباره به سینما بیایند.

قابل توجه خوانندگان عزیز، تونی اسکات برادر کوچک تر «ریدلی اسکات» می باشد. او قبل از وارد شدن به عرصه سینما به تیزرسازی مشغول بوده است و دغدغه اصلی اش، کوه رفتن و ماشین بوده، اما دستاوردهای برادر بزرگ تر باعث شد او به ساخت فیلم ترغیب شود.

در سال ۱۹۹۳ تونی با آدم متفاوتی به نام کوئین تارانتینو آشنا شد ( همان تارانتینو که از ویدئوکلوپ و دیدن فیلم های زیاد به کارگردانی و برجستگی رسید) و یکی از فیلم نامه های او را تبدیل به فیلم کرد.

تونی از بین دو فیلم نامه «سگ های انباری» و «عاشقانه واقعی» دومی را انتخاب کرد و همین انتخاب مسیر زندگی هنری او را عوض کرد، تا جایی که اکنون او را به عنوان کارگردان فیلم های اکشن خاص می شناسیم.

فیلم های تونی اسکات بین آثار هالیوودی مانده است و از هر دو قالب المان های شاخصی را دارد، البته که بیشتر کارهای اسکات پیرو آثار هالیوودی فروش بالایی دارند.

فیلم های «تونی اسکات» مشترکاتی دارد که به امضای او در هالیوود بدل شده است.

۱) قهرمانان یا ضد قهرمانان آثار اسکات همیشه یک تنه با تمام مشکلات دست و پنجه نرم می کنند و به تعبیری تنها می باشند.

۲) خشونت و درگیری های پی در پی دیگر اصل فیلم های اسکات است.

۳) وجود موقعیت های اعصاب خردکن و درگیر کننده.

یکی از بزرگ ترین شاخصه های فیلم های «اسکات کوچک» وجود قهرمانان تنها در فیلم هایش می باشد.

قهرمان یا ضدقهرمان در فیلم مسئولیت داستان فیلم را به تنهایی به دوش می کشد. به گونه ای می توان گفت تمام قهرمانان فیلم های اسکات یک «جان سخت» تمام عیار می باشند.

قهرمانان تنها همیشه در پایان فیلم رو سفید از پس تمام مشکلات برمی آیند.

خشونت دیگر عنصر فیلم های اسکات می باشد که کاملا ثابت و همیشگی بوده و در تمام فیلم این کارگردان به طور برجسته ای دیده می شود هرگز در استفاده از این ویژگی کوتاهی نکرده و تا توانسته در فیلم هایش از خشونت به مقدار کافی، حتی گاهی بیشتر از حد معمول بهره برده است.

شاخص ترین فیلم او در این زمینه « دو مینو» است که بیشتر منتقدان به خاطر خشونت بی پروا، فیلم را تحریم و از آن اعلام انزجار کرده اند علاوه بر این، فیلم، شکست سنگینی در فروش در سینماهای آمریکا داشت و این نشان داد، علاوه بر بیشتر منتقدان ملت هم از دیدن این همه خشونت راضی نیست (برخلاف شایعات پیرامون روحیه آمریکایی ها و خشونت ذاتی شان!!!) البته خشونت فیلم «مردی در آتش» هم دست کمی از «دومینو» نداشته و در بعضی از سکانس ها بیننده را به یاد فیلم های اسلشر می اندازد (اسلشر فیلم هایی که پر است از دل و روده و سلاخی) گاهی اوقات نیز تونی اسکات به طور هنرمندانه خشونتی فانتزی و کاملا قابل درک را در فیلم هایش می گنجاند و بیننده را نه دچار دلزدگی کرده و نه بی حوصله ( این همان پرداختن به هنر جناب کارگردان است) «مردی در آتش» از فیلم های موفق «تونی اسکات» می باشد.

یکی دیگر از ویژگی های فیلم های تونی اسکات؛ استفاده از برش های سریع، تصاویر پر زرق و برق و حرکت سریع دوربین، به همراه موسیقی تند راک و گاهی متال می باشد که تا حدودی بیننده را گیج کرده و موجب می شود استرسی مضاعف بر داستان فیلم بر مخاطب تحمیل شود، تا جایی که در بعضی مواقع واقعا فیلم و صحنه هایش اعصابتان را به هم می ریزد و احساس له شدگی عجیبی در مختان می کنید. در فیلم های «مردی در آتش» و «دومینو» می توانید کاملا این موقعیت را حس کنید (به طور کلی برای شناختن «تونی اسکات» و شیوه فیلم سازی اش بهتر است این دو فیلم را ببینید.)

علی نژاد