تلاش بی سرانجام

مراكز كاریابی داخلی از سال۷۷ راه اندازی شد گرچه این گونه مراكز تا چند سال گذشته برای اغلب مردم ناآشنا بود, اما ظاهرا هم اكنون به بنگاهی درآمدزا برای صاحبانش تبدیل شده است

مراكز كاریابی داخلی از سال۷۷ راه اندازی شد. گرچه این گونه مراكز تا چند سال گذشته برای اغلب مردم ناآشنا بود، اما ظاهرا هم اكنون به بنگاهی درآمدزا برای صاحبانش تبدیل شده است. تنها كافی است مدیر یك مركز كاریابی ارتباط مناسبی با برخی شركت ها داشته باشد. بعد به راحتی با اخذ مجوز از وزارت كار می تواند در كسب و كار خود موفق شود.

به گفته كامران رضایی، مدیر یكی از مراكز كاریابی داخلی بیش از ۹۰ درصد مراجعه كنندگان افراد زیر ۳۰سال هستند كه به دلیل موفق نبودن در یافتن شغلی مناسب، به این مراكز مراجعه می كنند.

این در حالی است كه به طور میانگین از هر ۱۰ نفر یك نفر از طریق این مراكز كار پیدا می كند. البته تضمین ماندگاری آنها و یا دیگر مسائلی كه ممكن است در زمینه كاری برای آنها روی دهد، به بنگاه های كاریابی مربوط نیست!

مراجعه كنندگان به مراكز كاریابی می گویند كه معمولاً این گونه مراكز نمی تواند چندان راهگشا باشد. اگر هم كاری پیدا شود بیش از یكی دو ماه دوام نمی آورد.

●حق مشاوره

همچنین رضایی در مورد گرفتن هر گونه وجهی از كاریاب برای مشاوره و میزان آن می گوید: «مدیر كاریاب در چارچوب وظایف خود، باید شغلی مناسب با تخصص مراجعه كننده ارائه كند. اگر نمی تواند یا برایش مقدور نیست، باید بدون دریافت هزینه ای مراجعه كننده را تشویق كند تا با آن مركز یا مركز دیگری در ارتباط باشد. این كار او سبب می شود تا به مرور زمان فرصت اشتغال برای كاریاب فراهم شود.

همچنین هیچ یك از مراكز كاریابی حق ندارند حق مشاوره تعیین شده را تغییر دهند. هم اكنون و بر اساس مصوبه وزارت كار حق مشاوره ۱۰۰۰ تومان است. حق مشاوره هم در واقع همان معرفی مراجعه كننده برای كار به مراكز گوناگون است. اگر یك مركز كاریابی از مراجعه كننده حق مشاوره بالا دریافت كند، مردم می توانند با دفاتر كاریابی وزارت كار تماس گرفته و نارضایتی خود را به آنها اعلام كنند.

●كاریابی

در وزارت كار و امور اجتماعی، بخشی وجود دارد كه امور مربوط به مراكز كاریابی را رسیدگی می كند. این بخش به دو قسمت مراكز كاریابی داخلی و خارجی تقسیم می شود. كنجكاوی برای یافتن اطلاعات بیشتر در مورد بنگاه های كاریابی مرا به سوی وزارت كار واقع در خیابان آزادی هدایت می كند تا بدانم این مراكز از سوی وزارت كار چگونه نظارت می شوند. بالاخره بعد از كلی تلاش و زحمت موفق می شوم با یك مقام پاسخگودر روابط عمومی تماس بگیرم. از او می خواهم اطلاعاتی درباره چگونگی نظارت و پیگیری شكایات مردم و این قبیل مسائل درباره مراكز كاریابی به من ارائه كند. خانم مسئول پاسخ می دهد: من در مقامی نیستم كه بتوانم پاسخ شما را بدهم. باید مراحل اداری را طی كنید!

به ایشان توضیح می دهم كه من قصد مصاحبه یا دسترسی به اطلاعات محرمانه! را ندارم بلكه تنها می خواهم با مراكز كاریابی بیشتر آشنا شوم. جواب می دهند به هر حال باید مراحل اداری این كار طی شود، این گونه نمی توانید اطلاعات بگیرید. چون بنا بر دستورالعمل جدید، ما نمی توانیم كوچكترین اطلاعاتی به شما ارائه كنیم.

یك طبقه پایین تر از روابط عمومی مربوط به سنجش مراكز كاریابی است كه نظرم را به خود جلب می كند. در هر اتاق چند كارمند مشغول گپ زدن هستند. به اتاقی مراجعه می كنم كه مربوط به مراكز كاریابی داخلی است. از كارمند مسئول می پرسم: آیا می توانید اطلاعاتی در مورد مراكز كاریابی داخلی به من ارائه كنید. پاسخ می دهد: نه! ما حق دادن اطلاعات به عموم را نداریم.می گویم: من خبرنگارم. می گوید: «چه بدتر! پس حتماً می بایست مراحل اداری پیموده شود و ما از مقامات بالاتر خود كسب اجازه كنیم!» خلاصه مراجعه به وزارت كار نمی تواند راهگشای اطلاعاتی بیشتر در مورد مراكز كاریابی برای من باشد.

●یك تجربه

بالاخره نوبت به من رسید. وارد اتاق مدیر بنگاه كاریابی شدم. گفتم لیسانس ارتباطات دارم و دارای سابقه كار در چند روابط عمومی هستم. مدیر با كمی بالا و پایین كردن و تعریف از جایی كه می خواهد مرا معرفی كند، برگه ای را برای من خطاب به یكی از شركت های خودروسازی نوشت. او طوری حرف می زد كه گویی همه چیز تمام شده و من از فردا در آنجا مشغول كار خواهم شد.

بیرون كه آمدم، منشی با دیدن برگه درخواست ۱۰۰۰ تومان حق مشاوره طلب كرد. این مبلغ را به امید یافتن كار با اشتیاق فراوان پرداخت كردم. بعد او از من خواست فرم قرارداد با مركز را امضا كنم. در فرم مورد نظر نوشته شده بود در صورت اشتغال به كار، باید اولین حقوق خود را تمام و كمال به مركز كاریابی پرداخت كنید. خب، منطق حكم می كرد فرم قرارداد را امضا كنم. گواهینامه رانندگی ام را هم گرو گذاشتم تا به گفته خودشان تضمینی برای قرارداد باشد. فردای آن روز به سمت شركت خودروسازی حركت كردم، هنگامی كه به آنجا رسیدم معرفی نامه بنگاه كاریابی را به مسئول مربوطه تحویل دادم. او نگاهی به من انداخت و با بی میلی گفت: فرم استخدام را پر كنید! بعد از چند لحظه فرم استخدام به من تحویل داده شد و من با میل و رغبت فراوان فرم را پر كردم. هنوز در حال پر كردن فرم استخدام بودم كه به یكباره یك پسر جوان نزدیكی ما آمد و به مسئول گفت: من از طرف آقای(...) برای استخدام در روابط عمومی آمده ام! مسئول پاسخ داد: بله، قبلاً هماهنگی شده، بفرمایید، امیدوارم بتوانیم همكاری خوبی با هم داشته باشیم و من نتوانستم استخدام شوم، به همین راحتی!

جامعه شناسی گفته است، اگر می خواهید در مورد یك مقوله یا پدیده ای نو اظهار نظر كنید، از قضاوت افكار عمومی پیرامون آن جویا شوید. چون افكار عمومی مثبت یا منفی بودن آن مقوله را نشان می دهد.كارآفرینی مراكز كاریابی ایران جزو چنین مقوله هایی است.

وحید شریفی