سیره قضایی علی(ع)

این زره من است، که نه آن را فروخته ام و نه آن را به کسی بخشیده ام. اما اکنون این زره را نزد این مرد نصرانی یافته ام. این سخن علی بن ابیطالب(ع) در پیشگاه قاضی دادگاه بود. قاضی رو به متهم …

این زره من است، که نه آن را فروخته ام و نه آن را به کسی بخشیده ام. اما اکنون این زره را نزد این مرد نصرانی یافته ام. این سخن علی بن ابیطالب(ع) در پیشگاه قاضی دادگاه بود. قاضی رو به متهم کرد و گفت: تو چه می گویی ای مرد! مرد نصرانی نگاهی به چهره قاضی انداخت و گفت: من می گویم این زره از آن خودم است! قاضی پرسید: ای امیر مؤمنان، آیا شما دلیل و شاهدی برای ارائه دارید؟ حضرت سری تکان داد و فرمودند: «متأسفانه، خیر!» قاضی در این شرایط به سود نصرانی قضاوت کرد و هر دو از دادگاه خارج شدند. ولی مرد نصرانی بسیار شگفت زده و حیران به نظر می رسید. سرانجام تاب نیاورد، خود را به علی(ع) رسانید و گفت: چنین قضاوتی از احکام پیامبران است. شما به عنوان امیرالمؤمنین(ع) به نزد قاضی که خود منصوب کرده اید می روید، و او به نفع طرف مقابل شما رأی می دهد و شما هم می پذیرید! راستی که تعجب آور است!!

مرد نصرانی، سپس زره را به علی(ع) تقدیم کرد و گفت: این زره شماست که من آن را برداشته بودم. اینک شرمنده ام و از شما پوزش می طلبم...

علی(ع) فرمود: «بااین همه، من تو را می بخشم و زره را هم به تو هدیه می دهم. بردار و برو!»(۱)

۱) الغارات، ج۱، ص ۱۲۴