نماد شهر لندن با جدیدترین اتوبوس «نو» شد

برای طراحی این اتوبوس مسابقه ای برگزار شد تا بهترین طرح برای آن مشخص شود پس از مشخص شدن چهره, حال نمونه های اولیه این اتوبوس ساخته شده است اما چگونه این اتوبوس نماد لندن شد و چگونه مدت ها دو موجود پس از دو چرخه یعنی یک اتوبوس و یک تاکسی نماد یک شهر بودند

جدید ترین مدل معروف ترین اتوبوس جهان که نماد لندن است معرفی شده است این اتوبوس قرار است از سال ۲۰۱۲ وارد این شهر شود تا دیگر این شهر بدون نماد چهار چرخ نماند این اتوبوس جدید قرمز رنگ دو طبقه بر خلاف نمونه قبلی اصلا دود نمی کند و در آن از موتور هیبریدی دیزلی هم استفاده شده است ونسبت به نمونه قدیمی ۴۰ درصد مصرف سوخت کمتری دارد البته استفاده از تکنولوژی های مدرن و راحت بودن داخل آن و کاهش ارتفاع اتوبوس برای سوار شدن افراد مسن سبب شده این اتوبوس گران قیمت شود قیمت این اتوبوس ۴۲۰ هزار دلار است.

برای طراحی این اتوبوس مسابقه ای برگزار شد تا بهترین طرح برای آن مشخص شود پس از مشخص شدن چهره، حال نمونه های اولیه این اتوبوس ساخته شده است اما چگونه این اتوبوس نماد لندن شد و چگونه مدت ها دو موجود پس از دو چرخه یعنی یک اتوبوس و یک تاکسی نماد یک شهر بودند.

● نمادهای دو چرخ

اتوبوس‌های دو طبقه و تاکسی های سیاه رنگ سقف بلند، «روت مستر» و «بلک کب»، که دو نمونه از نشانه های آشنای لندن به شمار می روند، یادگار صنعتی هستند که زمانی از افتخارات یک ملت بوده و حال در سرازیری قرار گرفته است.

افول صنعت خودروی بریتانیا، سبب ورشکستگی شرکت ام جی روور شد و آخرین شرکت خودروسازی این جزیره، سرانجام به شرکت شانگهای چین فروخته شد.

خودرو‌سازی در بریتانیا، تقریبا هم زمان با آلمان و فرانسه متولد شد؛ فردریک سیمس انگلیسی همکار دایملر آلمانی و مبتکر موتورهای درون‌سوز، در سال ۱۸۸۶ نخستین قدمها را برای شکل گیری این صنعت در بریتانیا برداشت تا کالسکه‌های بی‌اسب، آرام آرام جای درشکه های اسبی را پر کنند.

تا سال ۱۹۱۰ شرکت‌های «ولسلی» که دیگر نشانی از آن نیست و «روور» در دو شهر بیرمنگام و منچستر شکل گرفتند. صنعت خودروسازی در بریتانیا به سرعت رشد کرد و در سال‌های دهه ۶۰ و ۷۰ میلادی به اوج خود رسید.

بیش از ۳۰ خودروساز کوچک و بزرگ که زمانی در بریتانیا فعال بودند، حالا یا نابود شده و فعالیتشان را برچیده اند و یا با حفظ نشان تجاریشان جزو شرکت‌های بزرگ دیگر شده‌اند.

شرکت‌های «لندرور»، «جگوار» و «آستون مارتین» به «فورد» آمریکا، «مینی ماینر» و «رولز رویس» به «بی ام و» آلمان، «واکسهال» به «جنرال موتورز»، «بریتیش موتورز» به ترکیه، «لیلاند» به «داف» هلند و «بنتلی» به «فولکس واگن» آلمان فروخته شدند.

حالا وقتی در خیابان‌های لندن قدم می‌زنید بیشتر خودروهای فرانسوی و آلمانی را می‌بینید تا خودروهایی با نشان‌های پرسابقه داخلی؛ ولی همین صنعت نیمه‌زنده نیز سالانه بیش از یک میلیون و ۴۰۰ هزار خودرو تولید می‌کند و هنوز سعی در زنده ماندن دارد.

برخی دلیل این نزول را تغییر سیاست اقتصادی بریتانیا از تولید لوازم صنعتی به سمت توجه بر سیستم بانکداری و تجارت می‌دانند و معتقدند این کشور مایل است پایگاه داد ستد خوبی باشد تا مرکزی برای تولید؛ ولی برخی دیگر علت را تولید نه چندان جذاب مدل‌های انگلیسی می دانند که با روند زمان چندان منطبق نشده اند و همچنان به سنت های گذشته وفادارند. سنتی که حتی در نظام سیاسی این کشور نیز که ملکه نماد آن است، همچنان خودنمایی می‌کند.

البته با فروش شرکت‌های بریتانیایی به شرکت‌های خارجی برخی از این شرکت‌ها تغییر رویه داده و نوگرا شده‌اند. مانند «مینی ماینر» که نماد خودروی کوچک دهه ۷۰ انگستان و اروپا بود.

شرکت «مینی ماینر» پس از آنکه به «بی ام و» فروخته شد و شاهد تغییرات وسیعی در زمینۀ مدیریتی و مهندسی بود ، اکنون روح تازه‌ای را در کالبد خود احساس می‌کند.

«مینی ماینر جدید» به یکی از خودروهای موفق کلاس کوچک جهان مبدل شده است و به عنوان هنرپیشه‌ای جذاب به دنیای بسیاری از فیلم‌های سینمایی راه پیدا کرده است. این تغییر رویه تنها در مینی ماینر اتفاق نیفتاد؛ بلکه در «جگوار»، «رنج روور»، «رولز رویس»، «بنتلی» و «آستون مارتین» هم ظهور کرد و تمام آن مدل‌های قدیمی با حفظ ظاهر سنتی‌شان، مدرن شدند.

این تغییرات، حتی در تاکسی‌های تولیدی شرکت «ال تی ای» هم اعمال شد، هرچند همچنان، ظاهر سنتی و سقف‌های بلند آنها حفظ شده است. سقف‌های بلندی که زمانی به مردان ثروتمند این امکان را می‌داد تا بدون آنکه کلاه های بلندشان را از سر بردارند، سوار اتومبیل شوند.

تاکسی‌های ساخت شرکت «ال تی ای» در سال ۲۰۰۴ متحول شد. این شرکت سعی کرد همراه با حفظ سنت‌های خود از جمله شکل شمایل تاکسی‌های سیاه لندنی، مدل‌های جدید را با ظاهری مدرن‌تر وارد بازار کند.

حال این نو شدن به سراغ اتوبوس های قرمز رنگ دو طبقه رسیده که نمونه جدید شان ۸۷ نفر گنجایش دارد و دارای سه در برای سوار شدن سرنشینان است.

ولی طراحی جدید مانند «روت مستر» قدیمی که ساخت شرکت لیلاند بود ، قیافه‌ای فانتزی ندارد البته هنوز هم مانند مدل قدیمی اش سکوی در عقب آن است که مسافران می توانند روی آن بپرند یا پیاده شوند.

مدل پیشیبن این اتوبوس سرانجام در پایان سال ۲۰۰۵، از شبکه اتوبوس رانی لندن کنار گذاشته شدند؛ هزینه های استفاده از این اتوبوس، که علاوه بر راننده به یک مامور دیگر هم نیاز داشت تا روی سکوی عقب بایستد و بلیت ها را کنترل کند، زیاد به نظر می رسید.

علاوه بر این، برای افراد معلول دشوار بود تا برای سوار و پیاده شدن از سکوی عقب آن استفاده کنند؛ در حالی که اتوبوس های مدرن نه تنها درهای اتوماتیک دارند بلکه کف اتوبوس هم هنگام توقف پایین می آید تا به مسافران برای سوار و پیاده شدن کمک کند.

در حال حاضر، تنها بیست دستگاه از اتوبوس های «روت مستر» قدیمی که در طول نیم قرن گذشته، تصویر آشنای کارت پستال های لندن بوده اند، در خطوط ویژه ای در مراکز جهانگردی این شهر رفت و آمد می کنند.

نویسنده : مهندس امین آزاد