به بچه ها یاد بدهیم قلدری نکنند

خیلی ناراحت کننده است که بفهمید فرزندتان به دیگران زورگویی می کند و در مدرسه به عنوان قلدر شناخته می شود به همان اندازه که پذیرش این امر سخت است, مهم است که همان موقع با آن برخورد کنید

خیلی ناراحت‌‌کننده است که بفهمید فرزندتان به دیگران زورگویی می‌کند و در مدرسه به عنوان قلدر شناخته می‌شود. به همان اندازه که پذیرش این امر سخت است، مهم است که همان موقع با آن برخورد کنید.

این زورگویی و قلدری چه فیزیکی باشد و چه کلامی، اگر متوقف نشود موجب بروز رفتارهای خشونت‌‌آمیز و ضداجتماعی بیشتر شده و در موفقیت فرزندتان در درس، تحصیل و توانایی او برای دوستیابی و حفظ دوستانش، اختلال ایجاد می‌کند.

● درک رفتار قلدرمآبانه

بچه‌ها به دلایل مختلف قلدری می‌کنند. بعضی از آنها به‌ خاطر احساس ناامنی این‌کار را می‌کنند. زورگفتن به یک نفر که به نظر می‌رسد از نظر احساسی و فیزیکی ضعیف‌‌تر است فرد را دچار این احساس می‌کند که مهم‌تر و محبوب‌تر است و کنترل اوضاع را در دست دارد. در سایر موارد، بچه‌ها به این دلیل قلدری می‌کنند که نمی‌دانند زورگفتن به بچه‌های دیگر که به خاطر جثه، ظاهر، نژاد یا مذهب متفاوت با اوست، کاری اشتباه و غیرقابل قبول است.

در برخی موارد، قلدری جزئی از یک روند مداوم از رفتارهای خشونت‌ آمیز و جسورانه است. این بچه‌‌ها برای یادگرفتن نحوه کنترل خشم و عصبانیت یا سایر احساسات قوی خود نیاز به کمک دارند و شاید مهارت لازم برای همکاری و مشارکت با دیگران را نداشته باشند. مشاوره‌‌های تخصصی می‌تواند به کودکان در کنار آمدن با احساسات، محدود کردن قلدری‌ها و بالا بردن مهارت‌های اجتماعی کمک کند. بعضی از بچه‌‌هایی که در مدرسه قلدری می‌کنند، رفتار دیده شده در خانه را تقلید می‌کنند. بچه‌هایی که درمعرض رفتارها و روابط خشونت‌ آمیز در خانواده خود هستند معمولاً یاد می‌گیرند که با دیگران هم همانطور برخورد کنند و فکر می‌کنند که با قلدری کردن می‌توانند کنترل بچه‌های دیگر که به نظرشان ضعیف می‌آیند را در دست بگیرند.

● کمک به بچه‌‌ها برای کنار گذاشتن قلدری

اجازه بدهید فرزندتان بداند که قلدری کردن رفتاری غیرقابل‌ قبول است و می‌تواند عواقب جدی در خانه، مدرسه و اجتماع برای آنها داشته باشد. سعی کنید دلیل پشت این رفتار فرزندتان را بفهمید. در برخی موارد، بچه‌‌ها به این دلیل قلدری می‌کنند که در کنترل احساساتی مثل عصبانیت، خستگی یا عدم ‌امنیت مشکل دارند. در سایر موارد، این بچه‌‌ها راه‌‌های همکاری کردن برای حل مشکلات و تعارضات و همچنین درک تفاوت‌‌ها را یاد نگرفته‌‌اند.

● چند راهکار

قلدری را جدی بگیرید. کاری کنید که فرزندتان حتماً بفهمد که شما قلدری کردن در خانه یا هر جای دیگر را تحمل نمی‌کنید. قوانینی برای قلدری‌‌ها و رعایت کردن آن بگذارید. اگر با گرفتن امتیازهایی که به فرزندتان داده‌اید می‌خواهید او را تنبیه کنید، دقت کنید که این کار حتما به‌ جا و مناسب باشد. مثلا اگر فرزندتان از طریق ایمیل، اس‌‌ام‌‌اس یا سایت‌های اجتماعی قلدری می‌کند، ارتباطات کامپیوتری و تلفنی او را برای مدتی محدود کنید. اگر فرزندتان در خانه با خواهر و برادرها یا دیگران رفتاری خشن دارد، آن را متوقف کنید.

راه‌های مناسب‌‌تری برای واکنش و دور شدن از موقعیت به کودک آموزش دهید. به بچه‌ها یاد بدهید با دیگران با مهربانی و احترام رفتار کنند. به فرزندتان یاد بدهید که درست نیست تفاوت‌ها را مسخره کند (مثلا تفاوت‌های نژادی، قومی، ظاهری، مذهبی، نیازهای خاص، جنسیتی، وضعیت مالی و اقتصادی) و سعی کنید حس همدردی برای افرادی که با او متفاوت هستند در او ایجاد کنید.

در مورد زندگی اجتماعی فرزندتان بیشتر بدانید. بر عواملی که ممکن است بر رفتار فرزندتان در محیط مدرسه یا هر مکانی که قلدری کردن در آنجا اتفاق می‌افتد تاثیرگذار است، دقت کنید. با والدین دوستان فرزندتان، همسالان او، معلمان و مشاوران مدرسه گفت‌وگو کنید. آیا بقیه بچه‌ها هم قلدری می‌کنند؟ دوستان فرزندتان چه طور؟ در مدرسه بچه‌ها با چه فشارهایی روبه‌‌رو هستند؟ درمورد این روابط با فرزندتان حرف بزنید و سعی کنید آنها را در فعالیت‌‌های خارج از مدرسه شرکت دهید تا دوستی‌های جدید ایجاد کنند.

رفتار خوب را در آنها تقویت کنید. تقویت مثبت از تادیب منفی بسیار موثرتر است. کارهای خوب فرزندتان را ببینید و زمانی که رفتارهایی مثبت و سازنده از خود نشان می‌دهد، او را تحسین کنید.

الگوی خوبی باشید. به نحوه حرف زدن خود و نحوه برخورد با مشکلات دقت کنید. اگر با خشونت رفتار کنید این احتمال وجود دارد که شما را الگوی خودشان قرار دهند. سعی کنید رفتارهای مثبت هرکس را به فرزندتان نشان دهید نه رفتارهای منفی آنها را و وقتی در زندگی خودتان مشکلاتی ایجاد می‌شود، در مورد سختی‌ها و دشواری‌‌هایی که دارید و طریقه برخوردتان با احساساتتان با کودکتان صادق باشید.

● از خانه شروع کنید

وقتی به دنبال تاثیراتی که بر فرزندتان وجود دارد هستید، اول به اتفاقاتی که در خانه می‌افتد دقت کنید. بچه‌هایی که با داد و فریاد، فحش دادن، تحقیر کردن، انتقادهای خشن یا عصبانیت فیزیکی بزرگ می‌شوند، احتمال این‌که آن رفتارها را در اجتماع نشان دهند بسیار بالاست.

کاملا طبیعی است که بچه‌ها با خواهر و برادرهای خود در خانه دعوا کنند. تا زمانی که احتمال خطر خشونت فیزیکی وجود ندارد، عاقلانه است که خودتان را دخالت ندهید، اما باید فحش دادن‌ها و رفتارهای فیزیکی آنها را بخوبی تحت نظر داشته باشید تا بتوانید هرازگاهی در مورد رفتارهای قابل‌ قبول با فرزندتان صحبت کنید. خیلی مهم است که رفتار خودتان را هم کنترل کنید. به نحوه حرف زدنتان با کودک و واکنشی که به احساسات قوی خود می‌دهید، دقت کنید. ممکن است موقعیت‌هایی ایجاد شود که نیاز به تادیب و انتقاد سازنده داشته باشد، اما اجازه ندهید که این مساله به فحش دادن و تهمت زدن کشیده شود. اگر از رفتار فرزندتان راضی نیستید، به او بگویید که دوست دارید رفتارش را تغییر دهد. اگر خانواده شما زندگی پر استرسی دارند که فکر می‌کنید ممکن است با رفتار فرزندتان در ارتباط باشد، می‌توانید از مشاوران و معلمان مدرسه او کمک بگیرید. پزشکان روان‌شناس و مشاوران هم می‌توانند در این زمینه به شما کمک کنند.

● درخواست کمک

برای کمک به یک کودک به منظور دست کشیدن از قلدری، با معلمان، مشاوران و سایر مسوولان مدرسه صحبت کنید تا آنها موقعیت‌هایی که موجب قلدری کردن می‌شود را پیدا کنند. همچنین پزشکتان هم می‌تواند کمکتان کند. اگر فرزندتان سابقه جنگ‌طلبی و مشکل در کنترل عصبانیت دارد، حتما او را برای ارزیابی نزد متخصص ببرید. در کمک به کودکان برای کنار گذاشتن قلدری، یادتان باشد که رفتار بد، خود به‌ خود از بین نمی‌رود. به موفقیت و خوشبختی که دوست دارید فرزندتان در مدرسه، کار و روابط خود در طول زندگی داشته باشد فکر کنید و بدانید که متوقف کردن قلدری در این لحظه به شما برای رسیدن به آن اهداف کمک می‌کند.

منبع: کیدس پرشیا