من شوهر می خواهم, نه چاپگر اسکناس

گیتا یک روز همه چیز را رها کرد و گفت دیگر نمی تواند ادامه دهد بچه ها را برداشت و به خانه مادرش رفت تا پیش آنها کمی راحت تر زندگی کنند و

گیتا یک روز همه چیز را رها کرد و گفت دیگر نمی‌تواند ادامه دهد ؛ بچه‌ها را برداشت و به خانه مادرش رفت تا پیش آنها کمی راحت‌تر زندگی کنند و ...

چند سالی بود که رامتین و گیتا با هم ازدواج کرده بودند؛ ازدواجی که از نظر رامتین کامل و بی‌عیب بود. حاصل این ازدواج ۳ دختر زیبا و دوست داشتنی بودند. رامتین هم کاری آبرومند با درآمدی فوق‌العاده داشت. بنابراین همه چیز عالی بود یا حداقل چنین تصور می‌شد.

رامتین همیشه با خودش فکر می‌کرد یک پدر خوب و یک شوهر ایده‌آل فقط باید تلاش کند پول دربیاورد؛ پولی که در خانه و برای آرامش اعضای خانواده‌اش خرج شود. برای رسیدن به این هدف، او بیش از ۱۰۰ ساعت در هفته کار می‌کرد. فقط کار و کار و هیچ وقت از خودش نپرسیده بود این همه کار چه تاثیری روی زندگی همسر و بچه‌هایش می‌گذارد؟

اما گیتا نظر دیگری داشت؛ روزهایی که رامتین از صبح تا نیمه‌های شب سر کار بود و فقط داشت پول درمی‌آورد، برای گیتا دقیقه‌هایی ناامیدکننده بود.

«من خیلی تنها و غمگین شده بودم. زندگی سخت و ناراحت‌کننده‌ای داشتم که هر روزش برایم به تلخی می‌گذشت. من و رامتین هیچ وقت زمانی را برای با هم بودن نداشتیم ؛ او همیشه سر کار بود و من هم تنها در خانه از بچه‌هایم مراقبت می‌کردم.

کم‌کم حس می‌کردم من‌ هیچ نقشی در زندگی رامتین ندارم. حالا دیگه ما بیشتر شبیه دو تا همخونه‌ای شده بودیم، ۲ نفر که فقط صورتحساب‌ها را با هم پرداخت می‌کردند. اما تمام مسوولیت‌ها با من بود؛ رسیدگی به دخترها و کارهای مربوط به آنها، کارهای خانه و...»

گیتا احساس می‌کرد تنها مانده است و تنها چیزی که خوب می‌فهمید این بود که دیگر توان ادامه این زندگی را نداشت. برای همین یک روز همه چیز را رها کرد و گفت دیگر نمی‌تواند ادامه دهد ؛ بچه‌ها را برداشت و به خانه مادرش رفت تا پیش آنها کمی راحت‌تر زندگی کنند.

اما رامتین نگاه دیگری به وضعیت موجود داشت؛ او نمی‌فهمید چه اتفاقی افتاده است، نمی‌فهمید چرا همسرش از دست او عصبانی است ؟

«با خودم فکر می‌کردم من باید برای آنها چکار کنم؟! در یک خانه بزرگ زندگی می‌کردند، من که این خانه را برای خودم نمی‌خواستم، همه برای آنها بود، برای راحتی و آرامش‌شان.»

اما حالا همین خانه بزرگ که با زحمت‌های رامتین خریداری شده بود، ساکت و خالی افتاده و احساس تنهایی او را بیشتر می‌کرد. با این همه تنهایی رامتین با خودش فکر می‌کرد. می‌دانست چیزی در زندگی باید تغییر کند؛ تغییری اساسی که اتفاقا به کار هم مربوط نبود.

رامتین با خدای خود صحبت می‌کرد و از او کمک می‌خواست: «خدایا من راه را اشتباه رفته‌ام، تو به من کمک کن راه درست را پیدا کنم.»

رامتین دوست نداشت همسر و بچه‌هایش از او ناراحت باشند؛ پس کارش را به عنوان یک مدیر رها کرد و در رده‌ای پایین‌تر مشغول شد. اولویت جدید او بودن کنار بچه‌هایش و زندگی کردن کنار آنها بود.

«به زندگی آنها فکر می‌کردم. این بار عادلانه نبود که باز هم آنها درگیر عواقب تصمیم‌های اشتباه من شوند. پس سعی کردم به روزهای گذشته برگردم؛ به زمانی که بچه‌ها تازه به دنیا آمده بودند، به روزهایی که شاد بودیم. حالا می‌خواستم فقط پدر باشم ، می‌خواستم پشتیبان و تکیه‌گاه دخترهایم باشم. حالا باید روزهایی را که نعمت پدر داشتن را از آنها گرفته بودم، جبران می‌کردم.»

رامتین نامه‌ای هم برای گیتا نوشت، اما هیچ وقت جوابی دریافت نکرد. نامه‌ها به گیتا می‌رسید. ولی این گیتا بود که هیچ یک از حرف‌های او را باور نداشت. گیتا فقط به طلاق فکر می‌کرد. او نمی‌توانست دوباره زندگی خودش و دخترها را با مشکلی جدید روبه‌رو کند. اما رامتین هنوز امیدوار بود گیتا او را ببخشد؛ شب و روز دعا می‌کرد و از خداوند می‌خواست به او و خانواده‌اش کمک کند.

پس از آن همه نامه، بالاخره یک روز گیتا به رامتین زنگ زد و قبول کرد با هم صحبت کنند. پس از مدت‌ها فرصتی پیش آمده بود تا آنها با هم حرف بزنند و دقایقی را کنار هم باشند. گیتا وقتی رامتین را دید و حرف‌هایش را شنید، متوجه شد او واقعا تغییر کرده است.

«وقتی رامتین را دیدم متوجه شدم واقعا تغییر کرده است. او دیگر مثل آن روزها نبود؛ زندگی‌اش، اخلاقش، روحیه‌اش، کارش و نظراتش همه تغییر کرده بود. پس می‌توانستم یک بار دیگر به خودم و او فرصت بدهم؛ فرصتی برای زندگی کردن.»

امروز چند سال از آن ماجراها می‌گذرد؛ حالا گیتا و رامتین شاد و خوشبخت کنار هم زندگی می‌کنند و هر دو کاری خوب و آرام دارند.

«شیوه برخورد ما با هم نسبت به سال‌های قبل خیلی تفاوت دارد. حالا ما فقط به یکدیگر احترام می‌گذاریم و با عشق با هم رفتار می‌کنیم.»

اما پس از همه این اتفاقات، رامتین تجربه‌های خوبی به دست آورد: «هر وقت از خانواده خود دور شدید، بدانید چیزی هست که باید تغییر کند و هیچ چیز تغییر نمی‌کند مگر این‌که ما خودمان بخواهیم چنین تغییری ایجاد شود. پس تا دیر نشده است، برای خانواده خود کاری کنید ؛ برای این‌که نعمت با هم بودن را از دست ندهید.»