مروری بر شبکه های اختصاصی

همزمان با عمومیت یافتن اینترنت اغلب سازمان ها و موسسات ضرورت توسعه شبکه اختصاصی خود را به درستی احساس کردند. در ابتدا شبکه های اینترانت مطرح شدند. این نوع شبکه به صورت کاملاً …

همزمان با عمومیت یافتن اینترنت اغلب سازمان ها و موسسات ضرورت توسعه شبکه اختصاصی خود را به درستی احساس کردند. در ابتدا شبکه های اینترانت مطرح شدند. این نوع شبکه به صورت کاملاً اختصاصی بوده و کارمندان یک سازمان با استفاده از رمز عبور تعریف شده قادر به ورود به شبکه و استفاده از منابع موجود هستند. اخیراً تعداد زیادی از موسسات و سازمان ها با توجه به مطرح شدن خواسته های جدید (کارمندان از راه دور، ادارات از راه دور)، اقدام به ایجاد شبکه های اختصاصی مجازی Virtual Private Network کرده اند. یک VPN شبکه ای اختصاصی بوده که از یک شبکه عمومی (عموماً اینترنت)، برای ارتباط با سایت های از راه دور و ارتباط کاربران بایکدیگر، استفاده می کرد. این نوع شبکه ها در عوض استفاده از خطوط واقعی نظیر خطوط Leased ، از یک ارتباط مجازی به کمک اینترنت برای شبکه اختصاصی به منظور ارتباط با سایت ها استفاده می کنند. دو نوع عمده شبکه های VPN وجود دارد: دستیابی از راه دور (Remote-Access) به این نوع از شبکه ها VPDN نیز گفته می شود. در شبکه های فوق از مدل ارتباطی User-To-Lan (ارتباط کاربر به یک شبکه محلی) استفاده می شود. سازمان هایی که از مدل فوق استفاده می کنند به دنبال ایجاد تسهیلات لازم برای ارتباط پرسنل (عموماً کاربران از راه دور و در هر مکانی می توانند حضور داشته باشند) به شبکه سازمان هستند. سازمان هایی که تمایل به برپاسازی یک شبکه بزرگ «دستیابی از راه دور» هستند، باید از امکانات یک مرکز ارائه دهنده خدمات اینترنت جهانی (ESP(Enterprise service provider استفاده کنند. سرویس دهنده ESP ، به منظور نصب و پیکربندی VPN، یک NAS (Network access server) را پیکربندی و نرم افزاری را در اختیار کاربران از راه دور به منظور ارتباط با سایت قرار خواهد داد. کاربران در ادامه با برقراری ارتباط قادر به دستیابی به NAS و استفاده از نرم افزار مربوطه به منظور دستیابی به شبکه سازمان خود خواهند بود. نوع دیگر شبکه VPN، سایت به سایت (Site-to-Site ) نامیده می شود. در مدل فوق یک سازمان با توجه به سیاست های موجود قادر به اتصال چندین سایت ثابت از طریق یک شبکه عمومی نظیر اینترنت است. شبکه های VPN که از روش فوق استفاده می کنند، دارای گونه های مختلفی به شرح زیر هستند.

مبتنی بر اینترانت:

در صورتی که سازمانی دارای یک یا بیش از یک محل (راه دور) بوده و تمایل به الحاق آنها در یک شبکه اختصاصی داشته باشد، می توان یک اینترانت VPN را به منظور برقراری ارتباط هر یک از شبکه های محلی با یکدیگر ایجاد کرد.

مبتنی بر اکسترانت:

در مواردی که سازمانی در تعامل اطلاعاتی بسیار نزدیک با سازمان دیگر باشد می توان یک اکسترانت VPN را به منظور ارتباط شبکه های محلی هر یک از سازمان ها ایجاد کرد. در چنین حالتی سازمان های متعدد قادر به فعالیت در یک محیط اشتراکی خواهند بود.

استفاده از VPN- برای یک سازمان دارای مزایای متعددی نظیر:

گسترش محدوده جغرافیایی ارتباطی ، بهبود وضعیت امنیت، کاهش هزینه های عملیاتی در مقایسه با روش های سنتی WAN ، کاهش زمان ارسال و حمل اطلاعات برای کاربران از راه دور، بهبود بهره وری، توپولوژی آسان و... است.

رضا جوالچی